Όμως τα νερά που έτρεχαν μπροστά τους δεν ήταν τα δικά τους νερά. Ήταν η ροή μιας υδροδότησης που παραστράτισε και κινούταν με απειλητική ορμή. Ήταν το νερό που τροφοδοτεί πλέον το χωριό, όπως αποφασίστηκε να συμβαίνει πέρυσι με τη βία, μετά από απόφαση του δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου. Του πρώτου που τόλμησε να σπάσει τη φυσική αυτή και ιστορική σύνδεση των Σταγιατών με την επονομαζόμενη πηγή Κρύα Βρύση και να την αντικαταστήσει με εφεδρικό δίκτυο από άλλο χωριό (Πορταριά), που παρέμενε χωρίς χρήση για 14 χρόνια.
Δεν θέλουν ούτε σταγόνα του
«Το νερό που παίρνουμε τώρα είναι μέσα στα επιτρεπόμενα όρια χρήσης. Το ίδιο ισχύει όμως και για τον Βόλο. Κανείς ωστόσο δεν πίνει νερό απ’ το σπίτι του. Όλοι πίνουν από εμφιαλωμένα, με αποτέλεσμα η πόλη να βρίσκεται στις πρώτες σε κατανάλωση νερού από το μπουκάλι» μας λένε κάτοικοι των Σταγιατών.
Ώθηση προς το εμφιαλωμένο
Την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου καταγράφηκαν δύο ζημιές στη δεξαμενή του νερού που διοχετεύεται από την Πορταριά, λόγω βλάβης, και τις δύο φορές, στο φλοτέρ (ειδική κατασκευή που διακόπτει την παροχή και ροή νερού), με αποτέλεσμα να προκληθεί υπερχείλιση. Η απόσταση της μίας ζημιάς από την άλλη ήταν περίπου τρεις ημέρες. Γεγονός που συνδέεται, σύμφωνα με τους κατοίκους των Σταγιατών, με την αιφνιδιαστική τότε διακοπή παροχής νερού από την πηγή τους και την πρόχειρη σύνδεσή με το εφεδρικό δίκτυο του γειτονικού χωριού. Συνέβη στις 17 Απριλίου του 2020, ανήμερα της Μεγάλης Παρασκευής και κατά τη διάρκεια της καραντίνας, σε μια συγκυρία που θεώρησε η δημοτική αρχή Μπέου ότι ήταν η καταλληλότερη για να παρακάμψει τις αντιδράσεις.
Το πρόσχημα για την παρέμβαση αποτέλεσε η χρήση αντλίας που χρησιμοποιούσε μέχρι τότε το χωριό ώστε να στέλνει το νερό σε όλα τα σπίτια, καθώς το νερό ερχόμενο απ’ την πηγή καταλήγει στην πλατεία και στα σπίτια που βρίσκονται κάτω από αυτήν και όχι πάνω. Με το πέρασμα στο αυτοδιοικητικό καθεστώς του Καλλικράτη, η ΔΕΥΑΜΒ έκρινε ότι επρόκειτο για σπατάλη ενέργειας. Ωστόσο το κόστος είναι ελάχιστο, όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι, «δεδομένου ότι οι μόνιμα διαμένοντες είναι μόλις 80 και η αντλία δεν δουλεύει συνεχόμενα, αλλά μόνο τα διαστήματα που χρειάζεται να γεμίσει η δεξαμενή, ενώ το βράδυ δεν χρησιμοποιείται καθόλου».
Από τη διακοπή της σύνδεσης με την Κρύα Βρύση γλίτωσε μόνο το τμήμα του χωριού που βρίσκεται νότια της πλατείας και δύο κρήνες πάνω σε αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι «90 χρονών άνθρωποι να κατεβαίνουν με το χιόνι, τον πάγο και τον καύσωνα για να πάρουν με μπιτόνια νερό από τις βρύσες της πλατείας. Αφενός η κίνηση δείχνει το συγκινητικό δέσιμό τους με το νερό της πηγής. Αφετέρου, για ένα μπουκάλι με το οποίο θέλουν να δροσιστούν, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν ή να πέσουν να τραυματιστούν».
Οι επόμενες δράσεις του κινήματος και η επίσκεψη των Ζαπατίστας
Τη σχέση αυτή είχε προσδιορίσει επίσης ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, τραγουδώντας με χορωδία παιδιών στην πλατεία για «Το νερό των Σταγιατών». «Το χωριό υπάρχει εξαιτίας αυτής της πηγής. Εδώ και 350 χρόνια η ζωή και οι παραδόσεις των κατοίκων κινούνται γύρω από αυτό το ιερό νερό. Το συντηρούν το δίκτυο μόνοι τους, με προσωπικά έξοδα και προσωπική εργασία, κάνουν τους τακτικούς χημικούς ελέγχους. Ποτέ κανείς τους δεν διανοήθηκε να το εκμεταλλευτεί οικονομικά και θα αγωνιστούν μέχρι τέλους ώστε να συνεχίζει να τρέχει ελεύθερα και για τις επόμενες γενιές» είχε αναφέρει ο μουσικοσυνθέτης.
Απ’ την πρώτη στιγμή η δημοτική αρχή θεώρησε ότι θα επιβάλει τον δικό της νόμο με αυταρχισμό. Έφτασε στο σημείο να σφραγίσει δύο δημόσια κτήρια, στα οποία γίνονται εδώ και πολλά χρόνια πολιτιστικές δραστηριότητες, σε αντίποινα για την αντίδραση των κατοίκων. Πρόκειται για το παλιό σχολείο (σήμερα δεν πηγαίνουν μαθητές, το χωριό γεμίζει από παιδικές φωνές κατά τις διακοπές κυρίως) και το κοινοτικό κέντρο παράδοσης και πολιτισμού. «Μέσα έχουμε 2.500 βιβλία και δεν μπορούμε να τα πάρουμε» λένε οι κάτοικοι. Η αγάπη τους για το νερό βρίσκεται πλάι στην αγάπη για τη γνώση. Εξ ου και τα πολυάριθμα βιβλιοστάσια, ξύλινα περίπτερα με βιβλία ελεύθερα προς όλους, εντός και πέριξ του χωριού.
Απέναντι στη χυδαιότητα και τον αυταρχισμό, οι άνθρωποι στις Σταγιάτες αντιπαρέταξαν τη συλλογικότητα και την αυτοοργάνωση. Την πάλη για το νερό και το βιβλίο. Λίγες ημέρες μετά την αποκοπή του χωριού από την Κρύα Βρύση, πήραν στα χέρια τους τη διαχείριση του χωριού, με μοναδικό έως σήμερα όργανο λήψης αποφάσεων τη λαϊκή τους συνέλευση. Ταυτόχρονα έβγαλαν έξω απ’ τις πόρτες και τα μπαλκόνια τους μαύρες σημαίες, για να συμβολίσουν τις μαύρες ημέρες που περνούσε το χωριό. «Έρχονται και μας τις σπάνε ακόμα, αλλά θα επιμείνουμε. Θα τις έχουμε υψωμένες μέχρι να δικαιωθούμε».
«Τρέχει κάτω απ’ τα πόδια μας και δεν το πίνουμε»
Στην τελευταία τους συνέλευση αποφάσισαν να φέρουν και πάλι το αίτημά τους στο προσκήνιο. Αυτό θα επιδιώξουν να συμβεί με παράδοση επιστολής στη ΔΕΥΑΜΒ και μια μεγάλη συγκέντρωση φίλων και αλληλέγγυων στις Σταγιάτες, στα τέλη Σεπτεμβρίου – αρχές Οκτωβρίου. Θα προηγηθεί κάλεσμα σε πανελλήνια κλίμακα, το οποίο κατ’ ουσίαν αντιστοιχεί στην πανελλαδική ανταπόκριση που υπήρξε το προηγούμενο διάστημα και στη στήριξη του αγώνα που δίνεται.
Τέλος, υπάρχει συνεννόηση με χωριό από τη Βόρεια Εύβοια για δράσεις στήριξης μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που συνέβησαν στο νησί το προηγούμενο διάστημα. Ενώ αναμένεται με προσμονή η άφιξη των Ζαπατίστας, οι οποίοι στο μεγάλο ταξίδι που πραγματοποιούν έχουν συμπεριλάβει ως σταθμό και τις Σταγιάτες. «Θέλουμε να κοιτάξουμε τον άλλον που, αν και διαφορετικός, έχει την ίδια λαχτάρα για ελευθερία και δικαιοσύνη» σημειώνουν οι επαναστάτες του Μεξικού.
Κώστας Παπαντωνίου
Πηγή:Η Αυγή
