Ψηφίζω ένα κόμμα που δεν υιοθετεί αποτυχημένες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, που στον πυρήνα της πολιτικής του δεν είναι το επιχειρείν, η λατρεία των ελεύθερων αγορών και το αμερικανικό όνειρο, αλλά η ρύθμιση των αγορών, οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και η αλληλεγγύη. Που γνωρίζει πως ο νεοφιλελευθερισμός ανοίγει τον δρόμο στην Ακροδεξιά.
Πολλοί προοδευτικοί πολίτες βλέπουν με συμπάθεια ή πάντως με κατανόηση την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ όλων όσοι δεν αντέξαμε να παραμείνουμε σε ένα μεταλλαγμένο κόμμα, με επικεφαλής τον Κασσελάκη. Ομως η κατανόηση και η συμπάθεια δεν επεκτείνεται αναγκαστικά σε στήριξη της Νέας Αριστεράς. Πολλώ δε μάλλον που η εμπειρία επιβεβαιώνει κατά κανόνα τη ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ περί της τύχης όσων εγκαταλείπουν το «μαντρί». Σκέφτηκα, λοιπόν, παραμονές ευρωεκλογών, να εξηγήσω γιατί δεν είμαι πρόβατο που παρασύρθηκε σε απονενοημένο διάβημα. Και να εκθέσω θετικά επιχειρήματα υπέρ της ψήφου στο νέο κόμμα.
Απευθύνομαι, βέβαια, σε όλους όσοι πιστεύουν σε μια δημοκρατική, ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, στις αρχές και τις αξίες της. Εννοείται όχι σε εκείνους που επιλέγουν Μητσοτάκη, μια κυβέρνηση που βλάπτει πολλαπλά τη χώρα, με τον αυξανόμενο αυταρχισμό, την αντιλαϊκή οικονομική και κοινωνική της πολιτική, την αλαζονεία και τον λαϊκισμό, την πλήρη υποταγή στις ΗΠΑ. Δεν απευθύνομαι και σε όσους θεωρούν ξεπερασμένη μια Αριστερά που επιδιώκει βαθιές αλλαγές στην κοινωνία και το κράτος, που μόνος στόχος τους είναι η ανατροπή του Μητσοτάκη και της Ν.Δ., άσχετα από ποιον και με τι εναλλακτική πολιτική. Για μένα, πολιτική δεν είναι το παιγνίδι με τις μουσικές καρέκλες.
Στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε, βέβαια, και για ποια Ευρώπη θέλουμε. Ψηφίζω, λοιπόν, ευρωπαϊκή Αριστερά, γιατί είναι η μόνη πολιτική οικογένεια που τάσσεται ξεκάθαρα ενάντια στους πολέμους και τη στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε., ενάντια στην Ακροδεξιά και τις πολιτικές της, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Προσβλέπω στη σύγκλιση Αριστεράς – Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων, για μια προοδευτική ευρωπαϊκή στροφή. Ομως, σήμερα, Σοσιαλιστές και Πράσινοι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, έχουν μετατραπεί σε πρωταθλητές της πολεμικής υστερίας. Σύγκλιση σε αυτή τη βάση δεν είναι, δυστυχώς, δυνατή. Η Νέα Αριστερά είναι σταθερά προσηλωμένη στον αριστερό ευρωπαϊσμό και τάσσεται υπέρ μιας δημοκρατικής, κοινωνικά δίκαιης και αυτόνομης Ευρώπης. Είναι η καλύτερη εκπροσώπηση της χώρας μας στην ευρωπαϊκή Αριστερά.
Καλώς Ή κακώς, στις ευρωεκλογές κρίνονται και πολλά σε σχέση με την εθνική μας πολιτική. Ιδού, λοιπόν, γιατί ψηφίζω Νέα Αριστερά:
● Επιλέγω το είδος, το ύφος και το ήθος της πολιτικής που με εκφράζει: δεν ψηφίζω ένα κόμμα Κόκα-Κόλα, δεν ψηφίζω εν λευκώ έναν αρχηγό, δεν ψηφίζω όποιον πλειοδοτεί σε λαϊκιστικές υποσχέσεις, δεν ψηφίζω όποιον είναι μονίμως «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», ανάγοντας σε αξία τον οπορτουνισμό και την αντίφαση.
● Ψηφίζω ένα κόμμα που έχει συνείδηση πως βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας τρομακτικής δυστοπίας, με δύο πολέμους στη γειτονιά μας, που οδηγούν όλο και πιο πιθανά σε επέκταση και σε παγκόσμια σύρραξη, αλλά και με μια επερχόμενη κλιματική καταστροφή. Που δεν διστάζει να κατονομάσει τους κύριους υπεύθυνους της συντελούμενης γενοκτονίας στην Παλαιστίνη και τους προστάτες τους, ΗΠΑ και Ε.Ε. Που απαιτεί τη στρατιωτική και πολιτική απεμπλοκή της Ελλάδας από αυτό το έγκλημα. Που ζητά την άμεση κατάπαυση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία και αποστασιοποιείται από τα «γεράκια» που καλλιεργούν την πολεμική υστερία και επιδιώκουν τη συνέχιση του πολέμου «μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό». Που καλεί τον ελληνικό λαό να κινητοποιηθεί υπέρ της ειρήνης. Που απορρίπτει έμπρακτα την πολιτική του «πιο πιστού συμμάχου».
● Ψηφίζω ένα κόμμα που έχει σταθερό μέτωπο κατά του εθνικισμού: που τάσσεται υπέρ της αποκλιμάκωσης με την Τουρκία και καλεί την κυβέρνηση να προχωρήσει πιο γρήγορα στον δρόμο αυτόν για αναζήτηση λύσεων στις διαφορές μας. Που δεν αναμασά τα στερεότυπα του ελληνικού εθνικισμού. Που τάσσεται κατά των υπερεξοπλισμών. Που εναντιώνεται σαφώς στην αλαζονική πολιτική μας στα Βαλκάνια, είτε πρόκειται για τη Βόρεια Μακεδονία, με τον τραγέλαφο περί τη Συμφωνία των Πρεσπών, είτε για την Αλβανία και την ηρωοποίηση του ακροδεξιού Μπελέρη. Που κρατά σταθερά το μέτωπο ενάντια στην κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική στο προσφυγικό, καταδικάζει μονοσήμαντα τους φράχτες και τις επαναπροωθήσεις, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ξενοφοβία.
● Ψηφίζω ένα κόμμα που δεν υιοθετεί αποτυχημένες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού, που στον πυρήνα της πολιτικής του δεν είναι το επιχειρείν, η λατρεία των ελεύθερων αγορών και το αμερικανικό όνειρο, αλλά η ρύθμιση των αγορών, οι εργαζόμενοι και τα δικαιώματά τους, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και η αλληλεγγύη. Που γνωρίζει πως ο νεοφιλελευθερισμός ανοίγει τον δρόμο στην Ακροδεξιά.
● Ψηφίζω το κόμμα που ζητά τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους τώρα και, σεβόμενο τις πεποιθήσεις του καθενός, δεν υποκρίνεται το θρησκευόμενο, με συνεχή εγκώμια σε ιεράρχες και μονές.
Ολα τα παραπάνω δικαιολογούν άραγε την επιστροφή σε ένα κόμμα με μονοψήφιο ποσοστό; Απαντώ:
● Δεν «πουλάω» την πολιτική μου ψυχή για ένα διψήφιο ποσοστό. Οι μουσικές καρέκλες δεν με ενδιαφέρουν. Ακόμη λιγότερο ένα κόμμα που απευθύνεται σε «νέα κοινά», όχι για να τα πολιτικοποιήσει προς τα αριστερά, αλλά για να τα θαμπώσει με «lifestyle», τικ-τοκ, δεξιές στροφές και δημαγωγία. Συν τοις άλλοις, δεν πιστεύω πως ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να νικήσει τη Δεξιά. Δεν βλέπω τον Στέφανο Κασσελάκη πρωθυπουργό της χώρας και ακόμη λιγότερο να ηγείται μιας προοδευτικής αλλαγής.
● Ο στόχος δεν είναι, βέβαια, ένα «μικρό και έντιμο» κόμμα, αλλά η ανατροπή της Δεξιάς και η προοδευτική αλλαγή. Και αυτή ασφαλώς δεν θα έρθει με μόνη τη Νέα Αριστερά. Θα χρειαστεί να χτίσουμε συμμαχίες και έναν νέο συνασπισμό εξουσίας με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Αυτό θα πρέπει να εμπεδωθεί καλύτερα και στον δικό μας χώρο: σίγουρα δεν αρκεί να κλίνουμε τη λέξη «αριστερά» σε όλες τις πτώσεις. Ομως, το μείζον σήμερα που οι συγκλίσεις φαίνονται αδύνατες είναι να πάμε κόντρα στην αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής και τη ρευστοποίηση της Αριστεράς, που χαρίζουν εσαεί την ηγεμονία στη Δεξιά. Χρειαζόμαστε έναν πόλο με όραμα, αρχές και σοβαρότητα, την ώρα που στον προοδευτικό χώρο γύρω μας, σε Ελλάδα και διεθνώς, υπάρχει βαθιά κρίση και αποπροσανατολισμός. Αυτός είναι σήμερα ο ρόλος της Νέας Αριστεράς. Ενα καλό αποτέλεσμα στις 9 Ιουνίου θα συμβάλει καίρια στη σταθεροποίησή της. Και θα διαψεύσει όσους στον ορίζοντα βλέπουν μόνο το θλιβερό μαντρί.
Καλό βόλι!
Ο Σωτήρης Βαλντέν είναι μέλος του Μεταβατικού Πανελλαδικού Συντονιστικού της Νέας Αριστεράς
