Δύο φορές μέχρι σήμερα η Αριστερά έχει βρεθεί στο χείλος της απόγνωσης.
Η μία ήταν στις βουλευτικές εκλογές του 2009. Σε συνθήκες διπλής διάσπασης.
Η άλλη ήταν μετά το δημοψήφισμα και τη συνθηκολόγηση του 2015. Όταν ο κόσμος της πόνεσε και απογοητεύτηκε βαθύτατα, ενώ υπήρξαν επώδυνες διασπάσεις και αποχωρήσεις.
Και στις δύο περιπτώσεις η Αριστερά κατάφερε να επιβιώσει και να ορθοποδήσει. Γιατί η ύπαρξή της είναι σημαντική για πολύ κόσμο.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η Αριστερά κατέβηκε σε μια εκλογική μάχη σαν πρόβατο επί σφαγήν και διέψευσε τους πάντες.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν οι δημοτικές εκλογές του 2006. Όταν ο Συνασπισμός κατέβασε τον Τσίπρα αντί του Παπαγιαννάκη ως υποψήφιο δήμαρχο στην Αθήνα.
«Πού πάτε;» έλεγαν. 5% παίρνει το κόμμα σας στις εκλογές και οι μισοί τον υποψήφιό σας δεν τον θέλουν.
Πήρε 10%.
Μια άλλη ήταν το 2014, πάλι στον Δήμο της Αθήνας, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβασε υποψήφιο τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.
«Είστε καλά;» έλεγαν. Έχει αναγνωρισιμότητα κάτω από 10%.
Μπήκε στον δεύτερο γύρο. Και έχασε από τον Καμίνη, επειδή είχε την αξιοπρέπεια να μην κάνει άνοιγμα στους ταλιμπάν του Αγίου Παντελεήμονα.
Ενώ ο Καμίνης δεν την είχε. Και κέρδισε.
Μια τρίτη περίπτωση ήταν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ να δέχεται κύματα μίσους και οργής και από τα αριστερά του και από τα δεξιά του.
Και τους οπαδούς του να διστάζουν να πουν μεγαλόφωνα ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος τον ψήφισε γιατί αναγνώρισε ότι είχε διαπραγματευτεί έντιμα και καθαρά. Άλλο αν ηττήθηκε.
Συμπερασματικά. Όποτε η Αριστερά πήγε σε εκλογές οργανωμένα, προσεκτικά και διαβασμένα, πήγε καλά, ανατρέποντας κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη.
Ακόμα και στον ζόφο του 2015.
Αρα μπορεί να το κάνει και τώρα. Αν σχεδιάσει σοβαρά και προσεκτικά την εκστρατεία της.
Και τώρα είναι λιγότερο ακραία τα πράγματα. Γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου δεν θέτει σε αμφιβολία την ύπαρξή της.
Γιατί υπήρξε χαλαρή ψήφος. Και πολύς κόσμος καταλαβαίνει πόση ισχύς και εξουσία έχει συγκεντρωθεί στα χέρια του απίθανου Μητσοτάκη.
Γιατί υπάρχουν 150.000 αποχές, προερχόμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τις διεκδικήσει ξανά.
Και γιατί οι επόμενες εκλογές θα είναι πολύ πιο πολιτικοποιημένες. Μέχρι τις εκλογές του Μαΐου κανείς δεν μιλούσε πολιτικά. Μετά τις εκλογές μιλάνε πάρα πολλοί.
Και όταν ο κόσμος μιλάει πολιτικά, γίνεται πιο πολιτικό το κριτήριο με το οποίο θα πάει να ψηφίσει.
Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ζωή και μετά τις εκλογές του Ιουνίου. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί τότε να ασχοληθεί με κάποια πολύ σοβαρά πράγματα.
Το ένα είναι η ταυτότητά του. Κάθε πολιτικός χώρος οφείλει να έχει μια ταυτότητα. Αν έχει πολλές, είναι σαν να μην έχει καμία.
Δεν χρειάζεται να είναι μια ιδεολογικά σκληρή ταυτότητα. Ούτε μια ταυτότητα τριακονταετίας. Αλλά σίγουρα μια ταυτότητα αξιοπρεπής και ελκυστική.
Η ταυτότητα χτίζεται μέσα από τις πολιτικές μάχες που δίνεις. Αν τις μάχες τις αναθέτεις υπεργολαβία σε άλλους, δεν χτίζεις ταυτότητα.
Το άλλο είναι οι σχέσεις με την κοινωνία. Η Αριστερά πρέπει να βρίσκεται παντού όπου υπάρχουν κοινωνικές διεκδικήσεις. Και χρειάζεται εντατική δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση.
Διότι η δύναμή της είναι το ρίζωμα στην κοινωνία. Και δεν ριζώνεις στην κοινωνία μόνο με πολιτευτές.
Αισιοδοξία χρειάζεται και αποφασιστικότητα. Και όλα θα μπουν σε ράγες.
Ο Σχολαστικός
