Ακούστε, παιδιά, αν θέλετε να μιλήσουμε για διαχρονικές παθογένειες, μπορούμε.
Μπορούμε να πούμε για το πώς επικράτησε να καταρτίζονται οι συμβάσεις σε αυτόν τον τόπο. Και να υλοποιούνται.
Με τεράστιες ασάφειες που να επιτρέπουν τις μελλοντικές υπερτιμολογήσεις υπέρ του εργολάβου.
Και με τους επιβλέποντες φορείς του Δημοσίου να κάνουν πλάτες στους εργολάβους. Με το αζημίωτο φυσικά.
Μπορούμε να πούμε για τον σιδηρόδρομο που αντιμετωπίζεται ως ο φτωχός συγγενής του αρπακτικού καπιταλισμού.
Και όπου κάθε σοβαρή επένδυση θεωρείται πεταμένα λεφτά επειδή δεν βγάζει τα λεφτά της σε ενάμιση χρόνο, όπως τα διόδια.
Και ένα ανταγωνιστικό τρένο θεωρείται ζημιά για τους ιδιώτες κατόχους του οδικού δικτύου και τις αεροπορικές γραμμές κ.λπ. κ.λπ.
Και τους δρόμους τους έχει όλους η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, δεν παίζουμε με αυτά.
Μπορούμε να πούμε για την μέθοδο των Ευρωπαίων να επιβάλλουν ιδιωτικοποίηση δημόσιων φορέων φορτώνοντάς τους πρόστιμα για παραβίαση ανταγωνισμού.
Το περίφημο του Χατζηδάκη, «να δώσουμε την Ολυμπιακή έστω για ένα ευρώ γιατί μας κοστίζει».
Ετσι πουλήθηκε και η ΤΡΑΙΝΟΣΕ κοψοχρονιά. Για να ξεφορτωθούμε ένα δισ. πρόστιμα.
Σε εποχές που μπορούσαν να μας κλείσουν το οξυγόνο για 20 εκατομμύρια φόρο στο κρασί.
(Και η αλήθεια είναι πως τώρα φωνάζει η Ν.Δ. ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε κοψοχρονιά τα τρένα, αλλά στου Χατζηδάκη την τούρτα ήταν γραμμένα τα τρένα από ό,τι θυμόμαστε…).
Μπορούμε να πούμε για το πώς κάποιος που παίρνει τα τρένα κοψοχρονιά δεν κάθεται να επιβάλει όρους να είναι ολοκληρωμένη η ασφάλεια στο δίκτυο.
Ούτε σκοπεύει να κάνει ο ίδιος επενδύσεις. Ειδικά αν δεν τον αναγκάσουν.
Το πολύ-πολύ να φέρει τίποτα τρένα του κώλου που τα έχουν για πέταμα στην Ελβετία.
Μπορούμε επίσης να μιλήσουμε για την προσπάθεια να μετατραπεί ο ΟΣΕ σε εταιρεία εργολαβικών. Ξεκινώντας από τα συνεργεία καθαρισμού και φτάνοντας μέχρι τους σταθμάρχες.
(Παρατηρείτε βέβαια ότι πράγματα που για τη Ν.Δ. είναι πυλώνες αναπτυξιακής στρατηγικής, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εργολάβοι, η μείωση κόστους, η επισφαλής εργασία κ.λπ., ξαφνικά έγιναν «διαχρονικές παθογένειες»…).
Μπορούμε λοιπόν να συζητάμε ώρες ολόκληρες για διαχρονικές παθογένειες.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κρύβεται στις «διαχρονικές παθογένειες» κάποιος που βαρύνεται με πολιτικές ευθύνες.
Γιατί προειδοποιήθηκε επανειλημμένα ότι η κατάσταση στα τρένα είναι πολύ επικίνδυνη, αλλά «δέχτηκε το ρίσκο».
Και 3,5 χρόνια έδινε στον εργολάβο παρατάσεις. Έλα, μωρέ, τι μπορεί να πάει στραβά;
Γιατί αντικατέστησε έμπειρο προσωπικό με σταθμάρχες ορισμένου χρόνου με δελτίο.
Γιατί προέταξε την τακτοποίηση ρουσφετιών από τη σωστή και κανονική λειτουργία σε κρίσιμες θέσεις.
Γιατί εγκατέλειψε τη συντήρηση του δικτύου και μέσα στις κονσόλες των σταθμαρχών έχει ποντίκια που τρώνε τα καλώδια.
Και γιατί προΐσταται του ΟΣΕ. Οπότε είναι υπεύθυνος για όλες τις υπηρεσιακές ατασθαλίες στις βάρδιες κ.λπ.
Και μετά έρχονται τα επικοινωνιακά. Γιατί δεν ενδιαφέρθηκε να τελειώσει το έργο, ενδιαφέρθηκε όμως να το εγκαινιάσει.
Και τώρα λέει θα το τελείωνα σε 6 μήνες, αλλά «έκατσε η στραβή στη βάρδια μου».
Γιατί στη Βουλή φώναζε με την ασφάλεια των τρένων δεν παίζουμε.
Και γιατί η ανάληψη ευθύνης του υπουργού ήταν 2 μηνών εθελούσια έξοδος.
Γι’ αυτό λέμε. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν διαχρονικές παθογένειες.
Είναι ότι η συζήτηση για τις διαχρονικές παθογένειες πρέπει να διαχωρίζεται πλήρως από τη συζήτηση για τις πολιτικές ευθύνες.
Αλλιώς δεν υπάρχει συζήτηση για πολιτικές ευθύνες. Τελεία.
Ο Σχολαστικός
