Αυτές τις μέρες κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα αυτοί οι χάρτες που δείχνουν τις τιμές χονδρικής του ρεύματος στην Ευρώπη.
Οπου η Ελλάδα είναι σταθερά πρώτη, με τιμές γύρω στα 280 ευρώ/μεγαβατώρα, την ώρα που άλλες χώρες έχουν 70 και 100 και 115.
Δηλαδή σταθερά υπερδιπλάσια από όλους τους υπόλοιπους.
Μπορεί βέβαια κάποιος να μην ασχοληθεί. Να πει απλώς ότι «η ακρίβεια στο ρεύμα είναι εισαγόμενη και οφείλεται στον πόλεμο» και να ξεμπερδέψει.
Ή, εναλλακτικά, μπορεί να ψάξει να βρει τι συμβαίνει και ποιος ακριβώς φταίει.
Οπως λοιπόν καταλαβαίνουμε (άρθρο Ειδικού Συνεργάτη, Εφ.Συν., 2.1.2023), η κατάσταση είναι η εξής:
Το 40% της παραγωγής ρεύματος στην Ελλάδα το έχει η ΔΕΗ. Άλλο ένα 40% το έχουν οι ιδιώτες παραγωγοί, που πουλάνε ρεύμα κυρίως στη ΔΕΗ. Και ένα 20% είναι εισαγωγές ρεύματος από γειτονικές χώρες.
Η ΔΕΗ θα είχε συμφέρον να αυξήσει τη δική της παραγωγή ρεύματος, γεγονός που θα έριχνε τις τιμές.
Αντί να το κάνει, κρατάει τις δικές της μονάδες κλειστές. Τις λιγνιτικές μονάδες Αγίου Δημητρίου 1, 2 και 4, της Μελίτης και της Μεγαλόπολης 4. Και τις μονάδες φυσικού αερίου Λαυρίου 4 και 5 και της Κομοτηνής.
Και προτιμά να αγοράζει το ρεύμα των ιδιωτών, που έχουν συμφέρον να της το πουλάνε όσο ακριβότερα γίνεται.
Αυτό είναι μια πολιτική που ζημιώνει τη ΔΕΗ, εκτινάσσει τα κέρδη των ιδιωτών και, το σημαντικότερο, ανεβάζει τις τιμές χονδρικής του ρεύματος.
Και εκτινάσσει και τα κέρδη των εισαγωγέων, αφού όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά τιμής ανάμεσα στη χώρα εισαγωγής και την Ελλάδα τόσο μεγαλύτερο είναι το όφελος.
Ενώ η χώρα χάνει τεράστιες ποσότητες συναλλάγματος που βγαίνουν στο εξωτερικό.
Είναι προφανές ότι έχουμε μια τυπική περίπτωση καρτέλ. Δηλαδή εναρμονισμένες πρακτικές που εξουδετερώνουν τον ανταγωνισμό με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους.
Το πρώτο ερώτημα είναι πού είναι η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και με τι ακριβώς ασχολείται.
Οι δυνατότητες παρέμβασης που έχει ως ανεξάρτητη Αρχή είναι απεριόριστες, αλλά δεν τις ασκεί.
Το δεύτερο ερώτημα είναι τι κάνει η Δικαιοσύνη. Αλλά μάλλον ζητάμε πολλά για μια χώρα όπως η Ελλάδα.
Το τρίτο ερώτημα θα μπορούσε να είναι τι ακριβώς κάνει η κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν τίθεται καν. Ξέρουμε πολύ καλά τι κάνει η κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση επιδοτεί με δημόσιο χρήμα τους λογαριασμούς του ρεύματος για να μην ξεσηκωθεί ο κόσμος, αλλά παράλληλα να μην χάσει το καρτέλ της ενέργειας ούτε μισό ευρώ από την ασύλληπτη υπερκερδοφορία του.
Οταν λοιπόν κοκορεύονται στα κανάλια οι κυβερνητικοί ότι επιδοτούν τους λογαριασμούς του ρεύματος, το ερώτημα που πρέπει να τους τίθεται είναι πού αλλού στην Ευρώπη υπάρχουν τέτοια αισχροκέρδεια και τέτοια ανοχή.
Γιατί το αν τους πληρώνει ο κόσμος από την τσέπη του ή από δημόσιο χρήμα είναι μια επόμενη συζήτηση. Η κυβέρνηση επιδοτεί το ρεύμα γιατί αλλιώς θα είχε πέσει.
Χώρια που ακόμα κι έτσι οι λογαριασμοί του ρεύματος είναι ήδη αφόρητοι σε σχέση με το επίπεδο των μισθών στην Ελλάδα.
Και, από όλο αυτό το πάρτι, η κυβέρνηση φορολόγησε τις εταιρείες με 300 εκατομμύρια.
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπολόγισε τα κέρδη αυτά σε 2,2 δισ.
Και όταν προκάλεσε την κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία για να δούμε ποιος έχει δίκιο, η κυβέρνηση αρνήθηκε. Επικαλούμενη το «εμπορικό απόρρητο».
Καταλάβατε λοιπόν τι συμβαίνει στη χώρα; Καταλάβατε.
Ο σχολαστικός
