Στις 15 Ιανουαρίου του 1919 η Ρόζα Λούξεμπουργκ (γεννηθείσα στις 5 Μαρτίου του 1871) πλήρωσε με τη ζωή της την αποτυχημένη εξέγερση που το κόμμα της οι Σπαρτακιστές είχαν ξεκινήσει παίροντας με το μέρος τους σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης της Γερμανίας (διάσπαση του κατ” αρχήν ενιαίου Σοσιαλδγμοκρατικού Κόμματος σε Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας και εν τελει Σπάρτακουσμπουντ (Spartakusbund).
Η άνοδος του “Σπάρτακου”, Γερμανική Επανάσταση 1918-1919
Η άνοδος και η προσπάθεια να οργανωθεί μια δυναμική λαϊκή επανάσταση ανατροπής, ξεκίνησε από μια χούφτα στρατιώτες που ενήργησαν αυθόρμητα, και τελείωσε με βία, αίμα και εκτελέσεις κομμουνιστών οι οποίοι προσπάθησαν να οδηγήσουν την Γερμανική κοινωνία στον σοσιαλισμό.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1918, το ανεξάρτητο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Γερμανίας (ο Σπάρτακος είναι μέλος του από 1917) συνέταξε επιτροπή αγώνα, με σκοπό να οργανώσει το εργατικό κίνημα και να προχωρήσει σε γενική απεργία στις 6 Νοεμβρίου.
Διαφωνίες μεταξύ της ομάδας διαχείρισης της επιτροπής αγώνα και πολλές συλλήψεις ηγετικών μελών της, σήμαναν και το τέλος στις όποιες προσπάθειες για οργάνωση των γενικών απεργιών του Νοέμβρη.
Την πρώτη Νοεμβρίου του 1918 συστάθηκε, στο Κιντ της Γερμανίας, το πρώτο συμβούλιο ναυτικών με σκοπό την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Στις 3 Νοεμβρίου κατέβηκαν στους δρόμους χιλιάδες ναυτικοί και διαδήλωσαν κατά της κυβέρνησης. Αντιμετωπίστηκαν με πρωτοφανή βία, με αποτέλεσμα να πεθάνουν 3 και να τραυματιστούν άλλοι 29.
Η βία των δυνάμεων καταστολής συσπείρωσε το κίνημα με αποτέλεσμα τις επόμενες μέρες, στις 4-7 Νοεμβρίου, να κατέβουν στους δρόμους 100.000 ναυτικοί του πολεμικού ναυτικού, μετά από μέρες κινητοποιήσεων μελών του Σπάρτακος, και να καταλάβουν την πόλη Wilhelmshaven. Αξιωματικοί του ναυτικού συλλήφθηκαν ως υπαίτιοι των ταραξιών και εκτελέστηκαν.
Οι μόνοι που μπορούσαν να ελέγξουν τις ετερόκλιτες δυνάμεις του αυθόρμητου κινήματος οργής, ήταν οι δυνάμεις του Σπάρτακος.
Μέχρι τις 7 Νοεμβρίου η ανταρσία των ναυτικών του πολεμικού ναυτικού είχε γενικευθεί σε όλη την χώρα, από το Μόναχο μέχρι και το Αμβούργο. Στο πλευρό των διαδηλωτών είχαν προστεθεί και στρατιώτες του πεζικού.
Η δυναστεία Wittelsbach και η κυβέρνηση της Βαυαρίας υπέστησαν βαριές ήττες από τους στασιαστές στρατιώτες και τους χωρικούς. Με ηγέτη τους τον Kurt Eisner κατέλαβαν την πόλη του Μονάχου και ανακήρυξαν την Βαυαρία, σοσιαλιστική δημοκρατία.
Σε όλη τη χώρα οργανώθηκαν συμβούλια εργατών και στρατιωτών. εκλέγοντας οργανωτικές επιτροπές αγώνα. Ο Κάιζερ Wilhelm II αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Γερμανία και υποχώρησε στην Ολλανδία.
Το Γερμανικό Κοινωνικό Δημοκρατικό κόμμα που είχε προδώσει τις αρχές του και είχε στηρίξει τον Κάιζερ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, συνεπής στις αντιλαϊκές του πολιτικές κατευθύνσεις προσπάθησε να καπελώσει το κίνημα και εναντιώθηκε στην ηγεσία του Σπάρτακου, οργανώνοντας τις δικές του επιτροπές “αντίστασης”.
Στις 9 Νοεμβρίου ο Philipp Scheidemann, Γερμανός σοσιαλδημοκράτης, αντιλαμβανόμενος ότι Karl Liebknecht ήταν προ των πυλών αποφασισμένος να ανακηρύξει σοσιαλιστικό κοινωνικό κράτος, οργάνωσε συγκέντρωση στο Reichstag και ανακήρυξε πρώτος την δημοκρατία της Wiemer ( Δημοκρατία της Βαϊμάρης).
Εν τω μεταξύ, πολλοί πολιτικοί ηγέτες του Σπάρτακος ήταν φυλακισμένοι εξαιτίας της επαναστατικής δράσης τους, με συνέπεια να μην μπορούν να αντιδράσουν άμεσα στην προσπάθεια καπελώματος του κινήματος από τους σοσιαλδημοκράτες. Μεταξύ των φυλακισμένων ήταν και η Rosa Luxemburg.
Στις 6 Δεκεμβρίου κορυφώθηκαν οι συγκρούσεις μεταξύ Σπαρτακιστών και Σοσιαλδημοκρατικών. Το τραγικό αποτέλεσμα ήταν 16 νεκροί Σπαρτακιστές και 12 τραυματίες. Ο τακτικός στρατός είχε πάει με το μέρος των σοσιαλδημοκρατών, οδηγητής των στρατευμάτων ήταν ο Otto Wels.
Τον Γενάρη του 1919, το κίνημα των Σπαρτακιστών, οργανωμένο από την Rosa Luxemburg, τον Leo Jogiches, την Clara Zetkin και τον Karl Liebknecht, έλαβε χώρα στο Βερολίνο σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να δημιουργηθεί σοσιαλιστική δημοκρατική κυβέρνηση.
Μέχρι τις 13 Ιανουαρίου η ανταρσία του Βερολίνου είχε διαλυθεί και οι Σοσιαλδημοκράτες σε μια επίδειξη κτηνωδίας και δύναμης εκτέλεσαν, χωρίς δίκη, την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht, κατηγορώντας τους ως κύριους υπαίτιους της “προδοσίας” των Σπαρτακιστών.
Πηγή: Left.gr
