Μετά από δεκαπέντε χρόνια η 94χρονη Ροσάνα Ροσάντα επέστρεψε στην Ιταλία του “λαϊκισμού” και της “χυδαιότητας” για να πάρει μέρος στον αγώνα, γνωρίζοντας ότι ο χρόνος της τελειώνει. Τον Μάιο θα ψηφίσει υπέρ της Ευρώπης, γιατί έζησε και φοβάται τον φασισμό. Παραμένει κομμουνίστρια. Δεν συμμετέχει στα κοινωνικά δίκτυα, γιατί δεν θέλει να δώσει ούτε ένα ευρώ στον Ζάκερμπεργκ και στοιχηματίζει στην ανοικοδόμηση της αντιπροσωπευτικότητας της Αριστεράς στα ερείπια που άφησε ο Οκέτο, ο Βελτρόνι και ο Ντ’ Αλέμα. Την ίδια στιγμή από τη Ροσάντα λείπει ο Μάγκρι, ο Πιντόρ, ο Παρλάτο, τα ιερά τέρατα του δημοκρατικού κομμουνισμού που εκφράστηκαν επί δεκαετίες από το “Ιλ Μανιφέστο”.
H Ροσάντα παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον την ελληνική εμπειρία και στάθηκε με αποφασιστικότητα δίπλα στην ελληνική κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 2015, όπως είχε δηλώσει και στην “Αυγή”. Είναι φανερά απογοητευμένη από την κατάσταση στην Ιταλία, αλλά δείχνει να ελπίζει στην ανοικοδόμηση μιας ριζοσπαστικής Αριστεράς στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως φάνηκε από τη συνέντευξή της στο κανάλι La7 στις 26 Οκτωβρίου. “Μα ποια Αριστερά; Η Αριστερά δεν εκπροσωπείται. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο κόμμα είναι αυτό της αποχής. Πολλοί αριστεροί απείχαν, δεν βρίσκουν καμιά πρόταση που να τους πείθει. Πιστεύω ότι είναι λάθος να απέχεις. Εάν δεν υπάρχει μια αντιπροσώπευση πρέπει να την επανοικοδομήσουμε”, τόνισε η Ροσάνα Ροσάντα στον Ντιέγκο Μπάνγι του καναλιού La7, διαβλέποντας για την Ιταλία ουσιαστικά λύσεις “αλά ιβηρικά”, την Ισπανία και την Πορτογαλία, που ως γνωστόν η Αριστερά στηρίζει τις κυβερνήσεις σοσιαλιστών, όπως αναφέρει στη συνέντευξή της στον Κοντσέτο Βέκιο, που αναδημοσιεύουμε από την “Ρεπούμπλικα”(31.10.2018).
“Τον Ιούλιο αποφάσισα να επιστρέψω στην Ιταλία, πλημμυρισμένη από την ανάγκη να καταλάβω. Από το Παρίσι, όπου έζησα για δώδεκα χρόνια, παρακολουθούσα τον Σαλβίνι στην τηλεόραση και ντρεπόμουνα για αυτό που έβλεπα. “Είναι επίσης και δικό μου λάθος, σφάλμα του δικού μας κόσμου”, επαναλάμβανα. Πέρασα τη ζωή μου κάνοντας πολιτική και θεώρησα με την απόστασή μου αυτή ήταν σαν να εγκαταλείπω τη μάχη. Ο σύζυγός μου έφυγε πριν από τρία χρόνια, δεν είχα άλλον στη Γαλλία, εδώ στη Ρώμη οι σύντροφοι μιας ζωής έχουν φύγει, ο Λούτσιο Μάγκρι, ο Λουίτζι Πιντόρ, ο Βαλεντίνο Παρλάτο, είναι όλοι νεκροί και εγώ είμαι πολύ γριά τώρα πια”.
Η Ροσάνα Ροσάντα, 94 ετών, δημοσιογράφος, συγγραφέας, αντάρτισσα, “το κορίτσι του περασμένου αιώνα”, όπως έβαλε για τίτλο στην περίφημη αυτοβιογραφία της, ξεφυλλίζει στο σαλόνι του σπιτιού της τα πρώτα φύλλα της συλλογής του “Ιλ Μανιφέστο”, την εφημερίδα που ίδρυσε το 1969. “Θέλω να τα ξαναδιαβάσω τα γεγονότα των εργατικών αγώνων της εποχής, γιατί οι εργαζόμενοι αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους και κέρδισαν”.
Συνέντευξη στον Κοντσέτο Βέκιο
* Πώς βρήκατε την Ιταλία;
Είναι μια χώρα που δεν την αναγνωρίζω, χωρίς σπονδυλική στήλη. Με φοβίζει που το βλέπω.
* Σας προκαλεί περισσότερο φόβο ο Σαλβίνι ή ο Ντι Μάιο;
Ο Σαλβίνι, γιατί ξέρει τι θέλει, ο Ντι Μάιο είναι πάντα εκεί και γελάει.
* Τι σας τρομάζει στον Σαλβίνι;
Το θράσος και η χυδαιότητά του. Διάβασα λεπτομερώς το διάταγμα για την ασφάλεια. Δεν καταλαβαίνω πώς μπόρεσε να το υπογράψει ο Ματαρέλα.
* Πιστεύετε ότι είναι ρατσιστής;
Είναι. Βλέπει τον μετανάστη μόνο ως πιθανό εγκληματία.
* Τι δύναμη έχει αυτή η κυβέρνηση;
Είναι η ρατσιστική ολίσθηση του λαϊκισμού. Ο Ντι Μάιο και ο Σαλβίνι είναι και οι δύο λαϊκιστές, αλλά με διαφορετικό τρόπο, γιατί στην κυβέρνηση κυριαρχούν πάνω από όλα οι ιδέες της Λέγκας του Βορρά. Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά το Κίνημα Πέντε Αστέρων (Κ5Α).
* Πήραν 32%, πώς μπορείτε να πείτε ότι δεν πρέπει να τους λάβουμε υπόψη μας σοβαρά;
Ίσως είναι λάθος ο τρόπος που το είπα. Θέλω να πω: δεν μπορώ να καταλάβω το Κ5Α. Μου λένε ότι πολλοί αριστεροί τους ψήφισαν, αλλά το Κ5Α δεν έχει τίποτα αριστερό.
* Πάρα πολλά άτομα της πρώην εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ψήφισαν υπέρ του Κ5Α. Πώς το εξηγείτε; Ως μια ριζοσπαστική πρόταση που προσφέρει πια η μεταρρυθμιστική – ρεφορμιστική Αριστερά;
Μου φαίνεται προφανές. Ζήτησαν μια αλλαγή με εκδικητικό τρόπο από τη στιγμή που είδαν τις ελπίδες τους να χάνονται και απογοητεύτηκαν.
* Τι δείχνει αυτό για την ιταλική Αριστερά;
Εκατομμύρια άνθρωποι ψήφιζαν στα αριστερά επειδή στο DNA τους υπήρχε η υπεράσπιση των πιο αδύναμων. Αυτό δεν το σκέφτεται κανένας πια.
* Πώς άρχισε αυτή η αλλαγή;
Θα έλεγα ότι άρχισε με την αλλαγή του ονόματος από τον Οκέτο. Αλλαγή του ονόματος σημαίνει αλλαγή της ταυτότητας του ατόμου. Από τότε, άλλαξαν όνομα τρεις ή τέσσερεις φορές και κάθε φορά άφηναν και ένα κομμάτι από τη βάση τους. Ο Βελτρόνι έφτασε να πει ότι δεν ήταν ποτέ του κομμουνιστής
* Είστε ακόμα κομμουνίστρια;
Εγώ, ναι.
* Ποιους θα ψηφίζατε σήμερα;
Δεν ξέρω. Πάρτε τους υποψήφιους γραμματείς του Δημοκρατικού Κόμματος: τον Τζινγκαρέτι, τον Μαρτίνα, τον Μινίτι, τον Μπότσια, τον Ρικέτι. Δεν τους ξεχωρίζω. Μου λένε ότι ο Ντελρίο είναι καλός. Δεν αμφιβάλλω. Αλλά ποιο είναι το όραμά του για τον κόσμο; Όταν ήμουν νέα στο Μιλάνο γνώρισα καλά την αριστερή πτέρυγα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, αυτήν του Μάρκορα και του Γκρανέλι. Οι φωνές τους ήταν σαφώς διαφορετικές από αυτές των άλλων ρευμάτων. Πάρτε για παράδειγμα τον χριστιανοδημοκράτη Φιορεντίνο Σούλο, τους αγώνες του εναντίον της κερδοσκοπίας στα ακίνητα τους θυμούνται ακόμη.
* Ξαφνιάζεστε που οι εργαζόμενοι ψηφίζουν τη Λέγκα του Βορρά;
Αυτή είναι μια άλλη ιστορία, παλαιότερη. Πριν από 15 χρόνια. Στην τσέπη η κάρτα μέλος του συνδικάτου της Cgil και η ψήφος για τη Λέγκα.
* Γιατί συνέβη αυτό;
Η Λέγκα έδωσε απλές εξηγήσεις. “Εάν χάσεις τη δουλειά σου, στην πήρε ο μετανάστης, και πριν ακόμη από αυτόν ο μετανάστης από τη νότια Ιταλία. Δεν είναι σφάλμα σας. Δεν είναι λάθος του συστήματος”. Προσφέρει την ίδια στιγμή έναν εχθρό και μια παρηγοριά.
* Ανησυχείτε για τα spreads;
Από μόνα τους δεν μου φαίνονται καταστροφικά, μου φαίνεται πιο σοβαρό να κάνεις έναν προϋπολογισμό που δε θα φέρει καμία ανάπτυξη, δεν θα φέρει εργασία.
* Είστε υπέρ του κοινωνικού εισοδήματος του πολίτη;
Κατ ‘αρχήν ναι, είναι σωστό να στηρίξουμε τους φτωχούς, αλλά μετά τι μας μένει; Πρέπει να δημιουργήσουμε απασχόληση. Συμφωνώ με μια κινέζικη παροιμία που λέει: δώσε ένα ψάρι σε έναν άνθρωπο, θα τον ταΐσεις για μια μέρα, μάθε τον να ψαρεύει και έχει φαγητό για μια ζωή.
* Με ποιόν θα συνταχτείτε στις ευρωεκλογές;
Θα ψηφίσω υπέρ της Ευρώπης, ενάντια στον φασιστικό κίνδυνο που βλέπω γύρω μου. Θυμάμαι καλά τον φασισμό, για αυτό με φοβίζει.
* Ποιοι δρόμοι παραμένουν στα αριστερά, μεταξύ του λαϊκισμού και της λιτότητας;
Σε εκείνους που λένε ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, λέω να δούμε τον Σάντσεθ και το Podemos στην Ισπανία ή τη μικρή Πορτογαλία: κάντε όπως αυτοί.
* Σας έχει κάνει εντύπωση η απλούστευση της πολιτικής αντιπαράθεσης;
Εντυπωσιάστηκα από τη χυδαιότητα. Μια μέρα είδα μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου όλοι επαναλάμβαναν “Δεν με ενδιαφέρει ένας πούτσος”, αν μιλούσα έτσι ο πατέρας μου θα μου έδινε τουλάχιστον ένα χαστούκι.
* Λυπάστε που δεν έχετε παιδιά;
Ναι. Τώρα θα αισθανόμουν λιγότερο μόνη και πάνω από όλα θα είχα την αντίληψη ότι θα είχα μεταδώσει κάτι από εμένα.
* Γιατί δεν κάνατε;
Είχα πολλά πράγματα να κάνω.
* Πώς ήταν οι δύο γάμοι σας;
Δύο μεγάλοι έρωτες. Ήταν και οι δύο πολύ συμπαθητικοί. Υπήρχε πάντα ανάμεσά μας η θέληση να είμαστε μαζί, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, το πιστεύεις;
* Πώς βλέπετε το μέλλον;
Ξέρω ότι δεν έχω πολύ, αλλά κατά βάθος δεν με πειράζει. Είχα μια πολύ τυχερή ζωή, γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους .
* Οι πιο σημαντικές μορφές;
Ο πατέρας μου, ο δάσκαλός μου Αντόνιο Μπάνφι, ο Σαρτρ.
* Πώς ήταν ο Σαρτρ;
Μια σπάνια περίπτωση διαθέσιμου και ανοικτού Γάλλου. Ερχόταν στη Ρώμη όλες τις χρονιές, αγαπούσε την Ιταλία, ήταν περίεργος, η Ντε Μποβουάρ ήταν πιο σκληρή και άκαμπτη.
* Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
“Οι δοκιμάστριες” της Ροζέλα Παστορίνι, είναι ενδιαφέρον. Θα ήθελα να διαβάσω το βιβλίο του Σκουράτι για τον Μουσολίνι.
* Δεν είστε στα κοινωνικά δίκτυα;
Τα αντιπαθώ. Θέλω να πάω στον άλλο κόσμο χωρίς να έχω δώσει ούτε ένα ευρώ στον Ζάκερμπεργκ.
* Κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής σας, προέχουν τα σωστά ή τα λάθη;
Προσπάθησα να προτάξω τα σωστά, αλλά έκανα και μεγάλα λάθη, παρόλο που στο τέλος ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι δεν έκανε λάθη;
* Ποιο ήταν το μεγαλύτερο λάθος;
Δε στο λέω. Το λέω με δυσκολία ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Μετάφραση – απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος
Πηγή: Η Αυγή
