Βλέπεις λοιπόν στην τηλεόραση τους ευγενικά αποκαλούμενους παρόχους ενέργειας να ανταγωνίζονται ποιος θα σου προσφέρει το δελεαστικότερο πακέτο. Και νιώθεις ευλογημένος που ζεις σε μια χώρα απαλλαγμένη επιτέλους από το αναχρονιστικό κρατικό μονοπώλιο. Τώρα μάλιστα, σκέφτεσαι. Τώρα μπορείς να διαλέξεις τον καλύτερο. Ή αυτόν που πέτυχε τον καλύτερο σεναριογράφο και τον καλύτερο σκηνοθέτη για την τηλεοπτική ρεκλάμα του. Τον διαλέγεις δίχως να δίνεις σημασία στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπογράφεις, κάτι ψειρίτσες αόρατες διά γυμνού οφθαλμού, και καμαρώνεις για την επιτυχία σου.
Απελπισμένος, ξανακοιτάζεις τον λογαριασμό. Με μεγεθυντικό φακό τώρα. Και βλέπεις τη «ρήτρα αναδιπλασιασμού». Στο Ιντερνετ εντοπίζεις τον μαθηματικό τύπο της ρήτρας: γρίφος ακατανόητος. C(x) =… Μια εξίσωση με πεντέξι αγνώστους και ένα γνωστό: την απληστία. Βεβαιώνεσαι γι’ αυτό από το εξής απλό: Το «μοναδιαίο κόστος» εξαρτάται από δύο «συντελεστές προσαύξησης» που το κοινό τους γνώρισμα ευνοεί την απόλυτη κερδοσκοπική αυθαιρεσία: «επιλέγονται ελεύθερα από τον προμηθευτή». Εξαιτίας της ελευθερίας αυτής έχουμε το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη. Τιμή τους (των προμηθευτών) και καμάρι τους (των συναρμοδίως αποτυχημένων κυβερνητικών).
