Με την επανεκλογή Μακρόν στην Προεδρία της Γαλλίας, το εφιαλτικό σενάριο αποφεύχθηκε για άλλη μια φορά. Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα ευχάριστα. Διότι το 41,5% που έλαβε η Λεπέν, το υψηλότερο ποσοστό που έχει λάβει η Ακροδεξιά στη Γαλλία, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει βαθύτατα κάθε αριστερό, προοδευτικό άνθρωπο στην Ευρώπη. Όπως άλλωστε και το ποσοστό της αποχής, το υψηλότερο από το 1969, ένα 28% του εκλογικού σώματος, το οποίο μεταφράζεται σε 13.600.000 ψηφοφόρους. Αν κάποιος κέρδισε την προηγούμενη Κυριακή προκαλώντας ανακούφιση, είναι μάλλον η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και όχι ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν. Όπως επιβεβαιώνουν και σχετικές έρευνες, το 43% (της Ifop) ή, σύμφωνα με την Elabe το 48% όσων τον ψήφισαν στον δεύτερο γύρο, το έκαναν για να μην βγει η Λεπέν.
Ράνια Σβίγκου: Η μεγάλη ευκαιρία του Ιουνίου
Η Δημοκρατία κέρδισε, αλλά δεν βγήκε αλώβητη. Το δείχνουν τα εκατομμύρια όσων ψήφισαν Λεπέν αλλά και όσων δεν ψήφισαν καν, προτίμησαν να απέχουν, μην θέλοντας να επιλέξουν μεταξύ της απόλυτης βαρβαρότητας του νεοφασισμού και ακόμα μίας πενταετίας νεοφιλελεύθερων, αντιλαϊκών μέτρων. Μια στάση που θα φαινόταν αδιανόητη πριν από δύο δεκαετίες: στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, το 2002, ο Ζακ Σιράκ, απέναντι στον Ζαν Μαρί Λεπέν, είχε λάβει το θηριώδες 82,21%, ενώ στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο γύρων ολόκληρη η Γαλλία είχε σειστεί από αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Δυστυχώς, από τότε μέχρι σήμερα οι αλλεπάλληλες κρίσεις, οι νεοφιλελεύθερες συνταγές και η μετατόπιση του πολιτικού άξονα όλο και πιο δεξιά έχουν μετατρέψει το αδιανόητο σε πιθανό.
Οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια μεγάλη ευκαιρία για την Αριστερά να κάνει αυτό που δεν κατόρθωσε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Να προσφέρει ελπίδα και διέξοδο στον κόσμο της εργασίας, σε όσους και όσες δεν έχουν φωνή, νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Το υψηλότατο ποσοστό του Μελανσόν δείχνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό και την Ακροδεξιά. Αρκεί η Αριστερά, σε όλες τις πτυχές και αποχρώσεις, από την Ανυπότακτη Γαλλία και το ΚΚΓ μέχρι τους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους, να συγκροτήσει ένα ενιαίο μέτωπο για την προάσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κατά των ανισοτήτων, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Σήμερα Τετάρτη πραγματοποιείται και σχετική συνάντηση μεταξύ εκπροσώπων του Μελανσόν και των Σοσιαλιστών.
Η «συγκατοίκηση» («cohabitation») του Μακρόν, ο οποίος φαίνεται ότι δεν θα υποχωρήσει από το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του, όπως, για παράδειγμα, την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, με έναν πρωθυπουργό από την Αριστερά μπορεί όχι μόνο να μεταβάλει το πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία, αλλά και να αποτελέσει μια μεγάλη ευκαιρία για μια γενικότερη αλλαγή σε όλη την Ευρώπη. Διότι δεν θα πρόκειται για μια δήθεν επικράτηση του «λαϊκισμού», όπως προσπαθούν να την προβάλουν και στη χώρα μας διάφοροι κήρυκες του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, αλλά για μια νίκη της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ράνια Σβίγκου
