Καταρχάς, θα πρέπει να τονίσουμε ότι το Λαϊκό Κόμμα βρίσκεται στην εξουσία, στην αυτόνομη κοινότητα της Μαδρίτης, τα τελευταία 26 χρόνια, με ποσοστά που ξεπερνούσαν το 51 % μέχρι το 2011
Μετά το 2015, ένα τμήμα της δεξιάς ψήφου κατευθύνθηκε προς το κεντροδεξιό κόμμα των Ciudadanos, ενώ ένα άλλο πήγε στο ακροδεξιό και φασιστικό Vox. Στις προηγούμενες εκλογές, το 2019, το Λαϊκό Κόμμα της Ιζαμπέλ Αγιούζο πήρε 22,2% και σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με τους Ciudadanos, οι οποίοι είχαν λάβει 19,5%., τη στιγμή που το Vox, έλαβε 8,9%. Τούτων λεχθέντων, δεν μπορώ να καταλάβω τους διθυράμβους της ΝΔ για την νίκη του Λαϊκού Κόμματος. Πανηγυρίζουν γιατί οι δεξιές ψήφοι «επαναπατρίστηκαν» στους ομοϊδεάτες τους; Ή, μήπως, επειδή τις επόμενες μέρες, θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση, σε μια Περιφέρεια της Ισπανίας, με την ανοχή ή και την ανοιχτή στήριξη των Ισπανών ομοϊδεατών της Χρυσής Αυγής;
Αλήθεια, θεωρούν πρότυπο την Ιζαμπέλ Αγιούζο, την οποία οι πολιτικοί αναλυτές έχουν αποκαλέσει ως την Ισπανίδα Τράμπ; Μια λαϊκίστρια πολιτικός, με θέσεις και συνθηματολογία ακροδεξιά, στα όρια του αρνητισμού, αναφορικά με την πανδημία του Covid, η οποία, παρά τους 15 χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, στη Μαδρίτη, αρνήθηκε να εφαρμόσει πολλά περιοριστικά μέτρα, «για να μην πληγεί η οικονομία»;
Το αποτέλεσμα της Αριστεράς
Αν, πάλι, η ΝΔ θεωρεί ότι υπέστη πανωλεθρία η Αριστερά, καλά θα κάνει να συγκρίνει τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Δεν μίλησαν, βέβαια, για πανωλεθρία, στις πρόσφατες τοπικές εκλογές της Καταλωνίας ή της Χώρας των Βάσκων- και πώς να το κάνουν, άλλωστε, αφού η Αριστερά αύξησε εντυπωσιακά τα ποσοστά της; Αλλά ακόμα και στην Μαδρίτη, οι Podemos αύξησαν οριακά τη δύναμή τους, από 5,6% σε 7,2%, ενώ το Más Madrid (διάσπαση των Podemos), βγήκε δεύτερο κόμμα, με 17%. Αν αθροίσουμε, δηλαδή, τα ποσοστά τους, τα δύο κόμματα της Αριστεράς, που είχαν κατέλθει ως ενιαίο κόμμα πριν από 2 χρόνια, αύξησαν τις δυνάμεις τους.
Κατά τη γνώμη μου, τα συμπεράσματα που θα μπορούσε κάποιος να εξαγάγει από τις συγκεκριμένες εκλογές, παρότι αναφερόμαστε σε ένα μικρό τμήμα της Ισπανίας, είναι άλλα. Ότι η «συστημική» Δεξιά, όχι μόνο δεν διστάζει να εκμεταλλεύεται τους εύλογους φόβους των πολιτών που, μετά από χρόνια κρίσης και χρεoκοπίας ανησυχούν για τα εισοδήματά τους που πλήττονται από τα μέτρα περιορισμού, λόγω της πανδημίας, αλλά και δεν διστάζει να υιοθετήσει συνθήματα και πολιτικές, από την φασιστική, ρατσιστική ακροδεξιά, αλλά ακόμα και να συμμαχήσει μαζί της, αρκεί να μη χάσει την εξουσία.
Εν τέλει, όταν η Αγιούζο έθετε ως κεντρικό της προεκλογικό σύνθημα το δίλημμα μεταξύ «ελευθερίας και σοσιαλισμού», ως «ελευθερία» θεωρούσε και θεωρεί αυτό που υποστηρίζουν (και οι εγχώριοι) ακραίοι νεοφιλελεύθεροι: ελαχιστοποίηση των μέτρων κοινωνικής πολιτικής και υγειονομικής προστασίας, λιγότερο κράτος Πρόνοιας- και για λιγότερους.
Όσον αφορά στον Πάμπλο Ιγκλέσιας είναι σίγουρο ότι μας ενώνει, ως ΣΥΡΙΖΑ, μια πορεία αγώνων κατά του νεοφιλελευθερισμού και των ακραίων πολιτικών λιτότητας. Και θεωρώ την προσωπική του συμβολή στην υπόθεση της ισπανικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς ιδιαίτερα σημαντική. Όμως, οι Podemos, η Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας, οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις που συγκροτούν την ισπανική κυβέρνηση υπό τον σοσιαλιστή Σάντσεθ είναι κάτι ευρύτερο από ένα πρόσωπο. Τόσο στην Ισπανία, όσο και στην Ελλάδα και συνολικά στην Ευρώπη συγκρούονται σήμερα δύο αντίπαλα σχέδια , δύο διαφορετικοί κόσμοι. Και από όσο παρακολουθω τις εξελίξεις μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν μια σειρά προσώπων και στους Podemos , με πρώτη τη Γιολάντα Ντιαζ, που εκφράζουν τα κινήματα και τους προοδευτικούς πολίτες στην Ισπανία και όσους θέλουν την έξοδο από την κρίση με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και δημοκρατίας.
Η Ράνια Σβίγκου είναι υπεύθυνη για τον Τομέα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Πηγή: CNN Greece
