Ράνια Σβίγκου: Εφτά συμπεράσματα από τις γερμανικές εκλογές

1. Το τέλος (?) των μεγάλων κομμάτων: Τα δύο μεγάλα κόμματα συγκεντρώνουν μαζί γύρω στο 50% των ψήφων. Ενδεικτικά, το 2013, οι Χριστιανοδημοκράτες είχαν πάρει μόνοι τους 42%. Από την άλλη, έχουμε, όπως και το 2017, μια 6κομματική βουλή.

2. Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε: Ο Όλαφ Σόλτς, που όλοι τον θεωρούσαν χαμένο, μέχρι πριν λίγους μήνες, κατάφερε να αναδείξει τους Σοσιαλδημοκράτες πρώτη δύναμη. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την «κοινωνική στροφή» του SPD, προτείνοντας μεταξύ άλλων αύξηση του κατώτατου ημερομισθίου και στήριξη του κοινωνικού κράτους.

3. Η κλιματική κρίση στο προσκήνιο: η μεγάλη άνοδος των Πρασίνων, παρότι πολύ μικρότερη από όσα έδειχναν την περασμένη Άνοιξη οι δημοσκοπήσεις, σηματοδοτεί την ανάδειξη της περιβαλλοντικής ατζέντας ως κορυφαίο πολιτικό ζήτημα.

4. Πτώση της ακροδεξιάς: Αυτό που πολλοί φοβούνταν δεν συνέβη. Οι ψήφοι που έφυγαν από το CDU δεν πήγαν τελικά στο AfD. Και αυτά είναι πολύ καλά νέα για τη γερμανική δημοκρατία, και για την Ευρώπη στο σύνολό της.

5. Οι Φιλελεύθεροι, μαζί με τους Πράσινους, θα καθορίσουν την επόμενη (συγ)κυβέρνηση. Σημειωτέον ότι, τα προγράμματα των δυο κομμάτων, ιδίως αναφορικά με την πράσινη μετάβαση, είναι απολύτως αλληλοσυγκρουόμενα. όπως, άλλωστε, στο πεδίο της οικονομίας, τα προγράμματα των Φιλελευθέρων με τους Σοσιαλδημοκράτες.

6. Πτώση της γερμανικής Αριστεράς. Σίγουρα, η Αριστερά έπεσε θύμα και της πόλωσης, αφού πολλοί ψηφοφόροι της επέλεξαν Σοσιαλδημοκράτες ή Πράσινους, προτιμώντας, δηλαδή, μια πιο πιθανή (συγ)κυβερνητική λύση. Σε μια κρίσιμη συγκυρία, δεν μπόρεσε να παρουσιάσει μια πειστική κοινωνική ατζέντα, να εμπνεύσει ένα νέο, εναλλακτικό όραμα. Εικόνα διχασμού και σε μια σειρά από κρίσιμα θέματα.

7. Τέλος, ως προς την μελλοντική κατεύθυνση της ΕΕ πολλά θα εξαρτηθούν από το ποια κυβέρνηση τελικά θα σχηματιστεί.