Ο πραγματικός φεντεραλισμός, δηλαδή η ομοσπονδιακή μετεξέλιξη της Ε.Ε. που πρότεινε προχθές ο Ντράγκι από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου και θα επαναλάβει σε λίγες μέρες ενώπιον του Κογκρέσου στην Ουάσινγκτον, έχει ένα προαπαιτούμενο: τον τερματισμό της περιχαράκωσης της Γερμανίας και την προσαρμογή της στα νέα δεδομένα της επόμενης μέρας της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Προφανώς τόσο ο Ντράγκι όσο και ο Μακρόν αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούν ότι η ευρωπαϊκή επανεκκίνηση της Γερμανίας είναι μονόδρομη επιλογή για το Βερολίνο, μια υπόθεση εργασίας που θα πρέπει να επιβεβαιωθεί από τις εξελίξεις.
Ενα είναι βέβαιο και υπεράνω πάσης αμφισβήτησης: η Γερμανία έχει ήδη στοιχηθεί με τις ΗΠΑ και διεκδικεί πλέον πρωτεύοντα ρόλο στο αναγεννημένο ΝΑΤΟ.
Ο Ντράγκι επανέφερε την παλαιότερη πρόταση του Μακρόν για κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική προφανώς με την πεποίθηση ότι έτσι θα δημιουργηθεί ένα προηγούμενο ολοκλήρωσης της ημιτελούς ΟΝΕ με τη δημοσιονομική ενοποίηση.
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το Βερολίνο έχει κάθε λόγο και συμφέρον να αναζητήσει τον αναβαθμισμένο ρόλο του στην ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου στο πλαίσιο της Διατλαντικής Σχέσης παρά στον πραγματικό φεντεραλισμό του Ντράγκι:
-Πρώτον, η ενίσχυση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ-Γερμανίας, αλλά και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, απαλλάσσει το Βερολίνο από το να αναγνωρίσει στη Γαλλία την πρωτοκαθεδρία της στην ασφάλεια της Ε.Ε., μια εξέλιξη που θα εξισορροπούσε τη γερμανική παντοδυναμία στην ευρωζώνη.
-Δεύτερον, με την ατλαντική επιλογή αντί της ευρωπαϊκής των Ντράγκι-Μακρόν, η Γερμανία αποφεύγει ή τουλάχιστον καθυστερεί την όποια δυναμική ομοσπονδιακής μετεξέλιξης της Ε.Ε., ένα βήμα που προϋποθέτει οριστική, αμετάκλητη και μη αντιστρέψιμη απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Αλλωστε, δύο πρόεδροι των ΗΠΑ, ο Μπους ο πρεσβύτερος και στη συνέχεια ο Κλίντον, πρόσφεραν στην ενιαία Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 τον ρόλο του ηγεμονικού συνεταίρου (partner in leadership), προφανώς στην Ατλαντική Συμμαχία.
Ο φεντεραλιστικός ζήλος της Γερμανίας έσβησε σταδιακά και αθόρυβα την εικοσαετία 1990-2010, την περίοδο δηλαδή που ξεκινά από την ενοποίηση του 1990 και φτάνει στη διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη από την άνοιξη του 2010 και μετά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία σε καμία περίπτωση δεν έχει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, επηρεάσει την άρνηση του Βερολίνου να θυσιάσει την εθνική του κυριαρχία στο όνομα της Ευρώπης.
Γιώργος Καπόπουλος
