Πέντε λεπτα δημοσιότητας

Όλο τον καιρό που παρακολουθώ τη Βουλή έχω καταλήξει σε ένα ακλόνητο συμπέρασμα: η έβδομη πληγή του Κοινοβουλίου είναι οι δικηγόροι βουλευτές. Εξηγούμαι. Εξ επαγγέλματος οι δικηγόροι έχουν δυο εμπεδωμένες πεποιθήσεις: η πρώτη, ότι οι δίκες κερδίζονται στην πασαρέλα της ακροαματικής διαδικασίας και η δεύτερη , ότι σημασία έχει η διαδικασία και όχι η πολιτική ουσία. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε μεγάλες δίκες που κέρδισαν ή έχασαν οι διάδικοι εξ αιτίας διαδικαστικών λεπτομερειών…

Το τέλειο μέρος για τα μεγάλα ταλέντα στην άσκηση της δικηγορίας είναι η Βουλή. Αν τα βάλετε κάτω οι μεγάλες φίρμες των κομμάτων είναι ως επί το πλείστον δικηγόροι. Εξαιρούνται οι αρχηγοί των κομμάτων που σε αυτή την περίπτωση περισσότερη σημασία έχει το οικογενειακό χρίσμα, παρά το επάγγελμα.

Μια πρόχειρη καταγραφή για του λόγου το αληθές: δικηγόροι είναι ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος, δικηγόρος είναι ο Βορίδης. (Ο Άδωνις δεν νομίζω, μάλλον τον απορρόφησε το επάγγελμα του τηλεπωλητή βιβλίων και οι δικαστικές αίθουσες χάσανε ένα δαιμόνιο εισαγγελέα). Δικηγόροι είναι επίσης ο Δένδιας, ο Αθανασίου, ο Γεωργαντάς, ο Τζαβάρας. Ο τελευταίος με άρωμα γαλλικής φιλοσοφίας (ευπρόσδεκτο). Εξαίρεση επίσης αποτελεί ο Τασούλας, δικηγόρος και αυτός, αλλά με μιά κλίση στο λόγιο χιούμορ (μπορεί να έχει συναναστραφεί δικηγόρους του αγγλοσαξωνικού κλίματος).

Όμως, για να είμαστε δίκαιοι και οι παραγωγοί -μουσικοί και τηλεοπτικοί- δεν πάνε πίσω, όπως οι Αμυράς και ο Ψαριανός. Προχθές ο Γρηγόρης δήλωσε ότι δεν θα γίνει “μπουγαδοπνίχτης”. Προσυπογράφω, δεν μπορείς να γίνεις στο μέλλον κάτι που έχεις πετύχει στο παρελθόν.

Στους δικηγόρους ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάντικαπ. Η κοινοβουλευτική του ομάδα έχει πολλούς γιατρούς, μηχανικούς, οικονομολόγους, εκπαιδευτικούς, πανεπιστημιακούς, μεταξύ των οποίων και 2 φιλοσόφους. Η ομάδα των δικηγόρων είναι συγκριτικά μικρή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι άνθρωποι να τρέχουν σαν τον Βέγγο, από την Ολομέλεια στις Επιτροπές και καπάκι στις Εξεταστικές και αργότερα στη Συνταγματική και μην ξεχάσουμε την Θεσμών και Διαφάνειας, αφού σε κάθε συνεδρίαση πρέπει να αντιμετωπίσουν βροχή ενστάσεων, διαδικαστικές τρίπλες και ανυπόστατες καταγγελίες. Το μεροκάματο του τρόμου.

Για να κάνεις καριέρα στα έδρανα της Βουλής χρειάζεσαι εκπαίδευση. Καταρχάς να βρίζεις σαν καραγωγέας: ψεύτες, κλέφτες, απατεώνες, κωλοτούμπες, κουρελούδες και άλλα πολλά ευρηματικά. Εδώ το ΚΙΝΑΛ,τηρουμένων των αναλογιών, υπερέχει με άνεση. Αν δεν υπήρχαν οι Σαμαράς, Βορίδης, Άδωνις, Αυγενάκης οι καραβανάδες του παλιού , καλού ΠΑΣΟΚ (του ορθόδοξου) θα τους είχαν πάρει και τα σώβρακα.

Χρειάζεσαι επίσης και διάβασμα, πρέπει να παίζεις τον Κανονισμό της Βουλής στα δάχτυλα. Ο Κανονισμός είναι ότι για τους σταυροφόρους το Γκράαλ και για τους μαοϊκούς το κόκκινο βιβλιαράκι. Πρέπει να διαθέτες επίσης υψηλή αίσθηση της διαλεκτικής, να γράφεις (οταν πρέπει) στα παλιά σου τα παπούτσια τον Κανονισμό, ακόμα και τα πρακτικά αν το απαιτεί το κοινοβουλευτικό σόου.

Μάλιστα τις προάλλες η Ολομέλεια υπέστη δίωρη ταλαιπωρία προκειμένου να μην ισχύσει ο κανονισμός της Βουλής περί ονομαστικής ψηφοφορίας. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Νίκος Δένδιας μίλησε 5 φορές λέγοντας και τις 5 τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα. Στην προκειμένη περίπτωση οι βουλευτές της συμπολίτευσης έδειξαν μια απέραντη υπομονή. Ενδεχομένως γιατί αναγνώρισαν στο Δένδια το πολιτικό θάρρος να την πέσει στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του

Στην αρχή πίστευα ότι η λατρεία στη διαδικασία είναι επαγγελματική διαστροφή των δικηγόρων. Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο περί αυτού. Για τα 5 λεπτά δημοσιότητας πρόκειται.