Στη Μόρια δεν έγινε τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο, από το «σύνηθες»: Για κάποια «ασήμαντη αφορμή» ανήλικοι, ή ομάδες ανηλίκων συμπλέκονται μεταξύ τους, στις συγκρούσεις εμπλέκονται και οι ενήλικοι συμπατριώτες τους και το πράγμα οδηγείται «από μόνο» του στον δρόμο του.
Στην περίπτωση της Μόριας, η «ασήμαντη αφορμή» μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Από την σειρά για το φαγητό, μέχρι την σειρά για την φόρτιση του τηλεφώνου και από το παιδικό φλέρτ, μέχρι το «λάθος κοίταγμα».
Στο κέντρο κράτησης της Μόριας, σε έναν περίκλειστο με ψηλά και αγκαθωτά συρματοπλέγματα χώρο που δεν ξεπερνάει τα δύο στρέμματα, 140 «ασυνόδευτοι ανήλικοι», βρίσκονται σε συνθήκες εγκλεισμού, πολλοί από αυτούς για αρκετούς μήνες, γιατί απλά είναι «ασυνόδευτοι ανήλικοι». Αυτή τους η ιδιότητα δεν τους επιτρέπει να έχουν εκεί μέσα, τα όποια, ελάχιστα είναι αλήθεια, «δικαιώματα» έχουν οι μεγάλοι, αλλά και τα παιδιά που συνοδεύονται. Κάτι, που προφανώς, γίνεται για την προστασία τους, αλλά που έχει γυρίσει «μπούμερανγκ», κυρίως για αυτά τα παιδιά.
Οι «ασυνόδευτοι ανήλικοι» της Μόριας, θα απασχολούν συχνά τις ειδήσεις. Με την υπερβολή βέβαια που θα έχει το όποιο ρεπορτάζ, με τις φωτογραφίες με τις φωτιές (που δεν είναι πάντα αλήθεια) και με τις καταστροφές, μικρές ή μεγάλες. Για τον απλό λόγο ότι ο χώρος που τώρα βρίσκονται δεν είναι για αυτά τα παιδιά, αλλά αντίθετα, ευνοεί αυτές ακριβώς τις συγκρούσεις, μικρές ή μεγάλες και πάντα για «ασήμαντη αφορμή».
Κάποια από αυτά τα παιδιά, τα πιο τυχερά, έχουν ήδη βγει έξω. Δεκάδες «ανήλικοι ασυνόδευτοι» μένουν ήδη σε σπίτια στην πόλη, και σε κάποια από τα χωριά μας. Δεν είναι όμως πια «ασυνόδευτα»: Ολοι και όλες μας έχουμε την δυνατότητα να το διαπιστώσουμε με τα ίδια μας τα μάτια – αν βέβαια τα έχουμε ανοιχτά. Τα συνοδεύουν κοινωνικοί λειτουργοί που τα βοηθούν να συμβιώσουν σε έναν τόπο που δεν τον διάλεξαν, το φαγητό τους είναι εξασφαλισμένο από μάγειρες, υπάρχει διακριτική φύλαξή τους. Πολύ περισσότερο η ίδια η γειτονιά, η το χωριό που τα φιλοξενεί παρά τις αρχικές αντιρρήσεις, αμφιβολίες ή ακόμα και φόβους αρχίζει σιγά – σιγά να τα αγκαλιάζει.
Τα «ανήλικα ασυνόδευτα» της Μόριας, πρέπει να βγούνε όλα έξω. Να ζήσουν μαζί μας. Αυτό, όμως φαίνεται ότι δεν είναι αυτονόητο για όλους και για όλες μας. Σε μερικά από τα χωριά μας, με το άκουσμα μόνο της πιθανότητας κάποια από αυτά τα παιδιά να εγκατασταθούν ανάμεσά μας, υπήρξαν αντιδράσεις. Συγκεντρώσεις και πορείες.
Είναι σίγουρο ότι αν κάποιος ρώταγε τους περισσότερους από όσους συγκεντρώθηκαν σε αυτές, δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν γιατί δεν θέλουν αυτά τα παιδιά στο χωριό τους. Πως θα μπορούσε άλλωστε να ισχυριστεί κάποιος ή κάποια στα σοβαρά, ότι αισθάνεται ότι απειλείται από την ύπαρξη 20-30 παιδιών; Πως θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι προτιμά αυτά τα παιδιά να είναι στη φυλακή, παρά στο χωριό του;
Οι «ασυνόδευτοι ανήλικοι» της Μόριας, πρέπει να φύγουν από εκεί, να βγουν και να ζήσουν έξω. Παιδιά είναι και βρίσκονται στη φυλακή σε μια ξένη χώρα, ακριβώς γιατί είναι παιδιά. Πρέπει να συνεχίσουν το σχολείο τους, να παίξουν ελεύθερα με τους συνομηλίκους τους, να φλερτάρουν, να κάνουν ότι ακριβώς κάνουν τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους.
Σε τελική ανάλυση, παιδιά είναι ρε! Τι θα κάνουν;
Πηγή: Τα Μπλόκια
