Πάνε χρόνια που η πολιτεία και η κοινωνία έχασαν το ιδιαιτέρως βολικό δικαίωμα να αυτοκηρύσσονται αθώες, επιφυλάσσοντας τον χαρακτηρισμό «μεμονωμένο συμβάν» σε κάθε επεισόδιο εφηβικής βίας, ενδοσχολικής ή εξωσχολικής, που κερδίζει για λίγο την προσοχή τής στερεοτυπικά πλην επιδερμικά «συγκλονισμένης» κοινής γνώμης. Παραείναι λιγοστό το νερό στο λεκανάκι του ποντιοπιλατισμού για να προλάβουν να νίψουν τας χείρας τους τόσοι και τόσοι μνηστήρες της ανευθυνότητας.
Οσοι γονείς «δεν προλαβαίνουν» να ασχοληθούν με τα βλαστάρια τους, παρατώντας τα αιχμάλωτα της ποικίλης οθόνης (έως τα δώδεκά του χρόνια, στις «ανεπτυγμένες» χώρες των πολυκατοικίδιων ατόμων, ένα παιδί έχει δει περίπου 36.000 φόνους), ή απλώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως υπάρχει πρόβλημα, διότι, ως γνωστόν, «το δικό μου το παιδί ρε;…». Οσοι εκπαιδευτικοί εμφανίζονται απρόθυμοι να κατανοήσουν την ύψιστη σημασία του επαγγέλματός τους, του μόνου πιθανότατα που δικαιούται να αυτοχαρακτηρίζεται λειτούργημα. Οσοι ιδιοκτήτες σχολείων ψάχνουν πρώτα ποιο μέσον τους από τα πολλά θα χρησιμοποιήσουν προς αποσιώπηση ή συγκάλυψη ενός περιστατικού μπούλινγκ και κατόπιν αναζητούν τις πιθανές ευθύνες τους, βαρύθυμα. Οσοι μιντιακοί πομποί, χάρτινοι και γυάλινοι, συνεχίζουν ατάραχοι να ταΐζουν το κοινό τους με ευτελέστατη ύλη, εμποτίζοντάς το με χυδαίες «αξίες». Οι εκάστοτε υπουργικώς πειραματιζόμενοι με τα εκπαιδευτικά συστήματα και τα σχολικά προγράμματα, που σχεδόν όλα τους εκβάλλουν στο πέλαγος του σκληρού ανταγωνισμού και της ωφελιμοθηρικής εκμάθησης των εξεταστικών SOS.
Η εφηβική βία δεν είναι πρωτοφανής. Πρωτοφανής είναι η έκτασή της (πέρυσι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., οι ενδοσχολικές επιθέσεις αυξήθηκαν κατά 59%, ενώ, γενικότερα, το 15% των Ελλήνων μαθητών στην Ελλάδα έχει πέσει θύμα βίας και εκφοβισμού από συμμαθητές του). Πρωτοφανείς επίσης είναι τόσο η συστηματικότητα και η οργάνωσή της (οι προμελετημένες τραμπούκικες επιθέσεις συμμοριών υπερτερούν κατά πολύ των παραδοσιακών στιγμιαίων τσαμπουκάδων) όσο και η αγριότητά της, που αφήνει βαθύτατα ίχνη στα παιδιά. Για ψυχοπνευματικό βιασμό πρόκειται, γι’ αυτό και τα θύματα δυσκολεύονται να εκμυστηρευτούν το δράμα τους. Φοβούνται ότι θα ταλαιπωρηθούν ακόμη περισσότερο, ακριβώς όπως συμβαίνει με τα θύματα του «τυπικού» βιασμού.
Μέχρι στιγμής, η εφηβική βία δεν έχει απασχολήσει τον προεκλογικό αγώνα. Καλύτερα έτσι.
Παντελής Μπουκάλας
