Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι η συνείδησή σου προέχει της όποιας πολιτικής σκοπιμότητας. Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι χρειάζεται να υπερασπιστείς με πάθος διαχρονικές αξίες, υπέρτατες αξίες, όπως η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η ζωή, η δικαιοσύνη. Υπάρχουν στιγμές, που λες, μέχρι εδώ με μην υποκρισία, την απανθρωπιά, το ρατσισμό, την ξενοφοβία…
Και οι στιγμές αυτές είναι πολλές. Γιατί είναι πολλές οι στιγμές, που το φίδι χτυπά με τις δαγκάνες και το δηλητήριο του.
Πριν λίγες ημέρες είχαμε το τραγικότερο “ναυάγιο” στην ιστορία της χώρας. 600 περίπου άνθρωποι, ανάμεσά τους μικρά παιδιά, που δεν είχαν προλάβει να γευτούν τον ήλιο, πνίγηκαν στην ανοιχτή θάλασσα. Πολλοί από αυτούς και αυτά, κλεισμένοι στα αμπάρια του σαπιοκάραβου…
Το καράβι του θανάτου δεν έπεσε σε παγόβουνο. Έπεσε πάνω σε πολιτικές που στην ουσία σκοτώνουν. Η κυρίαρχη δεξιά, σε Ελλάδα και Ευρώπη, περιορίζεται στις υπαρκτές ευθύνες των διακινητών. Ωστόσο, αυτές προκύπτουν από τη στιγμή που κάποιοι τους έδωσαν ρόλο και κλειδιά, που παρέδωσαν τους πρόσφυγες στα χέρια τους.
Οι διακινητές ανέλαβαν ρόλο από τη στιγμή που η Ευρώπη αποφάσισε να γίνει “φρούριο” και να γεμίσουν παντού φράχτες. Ποιος δεν το βλέπει αυτό; Οι διακινητές ανθρώπων υπήρξαν από τη στιγμή που έκλεισαν οι όποιοι ασφαλείς και νόμιμοι διάδρομοι για την προσφυγιά, που κουρελιάστηκαν οι διεθνείς συνθήκες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μαφίες του απάνθρωπου κέρδους υπήρξαν, την ώρα, που η ισχυρή Ευρώπη ανέθεσε τη φύλαξη των συνόρων της, ακόμα και σε τρίτες χώρες, με αντάλλαγμα ψίχουλα. Όσο κλείνουν οι νόμιμοι διάδρομοι, οι δρόμοι της προσφυγιάς, θα γίνονται όλο και πιο δύσκολοι, όλο και πιο επικίνδυνοι, όλο και πιο θανατηφόροι.
Κλείνει η στεριά ερμητικά. Και μένει η θάλασσα. Αλλά και εκεί κυριαρχεί η αποτροπή, οι επαναπροωθήσεις, η διαρκής περιπολία. Και μετά πάμε σε άλλη θάλασσα, σε άλλα περάσματα πιο επικίνδυνα, πιο δύσκολα, πιο θανατηφόρα. Και οι βαρκούλες γίνονται καραβιές. Η απελπισία γιγαντώνεται…
Η ισχυρή και πλούσια Ευρώπη κοιμάται ήσυχη. Έχει αναθέσει τη δική της φύλαξη στο Νότο. Η ίδια παρακολουθεί εκ του ασφαλούς και δίνει εντολές αποτροπής. Και αν συμβεί το… κακό, δεν τρέχει τίποτα. Θα βγει μια ανακοίνωση λύπης, μια καταδίκη των διακινητών και ένα τεράστιο ανάθεμα για όσες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις συνεχίζουν να μιλούν για δικαιώματα των προσφύγων και διεθνείς συνθήκες.
Τούτες τις στιγμές διαβάζω ή ακούω οχετό ύβρεων εναντίον της αριστεράς. Ενθαρρυμένοι από το ποσοστό της ΝΔ στις εκλογές του Μάη, αισθάνονται ότι μπορούν με άνεση, πλέον, να μιλούν για “λαθρομετανάστες”, για “ιδεοληπτικούς της αριστεράς” και να λένε ένα σωρό ψέματα για την πολιτική και τις αρχές της. Ρίχνουν χολή και κάνουν ολόκληρα αφιερώματα για τους δυο τρεις νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, που “αντιμίλησαν” στην πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατακεραυνώνουν τους ευρωβουλευτές της αριστεράς, των Πρασίνων και των σοσιαλιστών, βρίζουν τον Παπαδημούλη, τον Αρβανίτη, τον Σκουρλέτη, τον Φίλη, τον Τσακαλώτο, την Κατριβάνου, φυσικά και τον Τσίπρα. Αυτοί είναι…
Επιχειρούν να μας τρομοκρατήσουν και να επιβάλουν απόλυτη σιωπή, νεκρική σιωπή.
Εμείς θα συνεχίσουμε να μιλάμε, να φωνάζουμε, να γράφουμε, να διαδηλώνουμε. Η τρομοκρατία τους δεν θα περάσει… Η ανθρωπιά δεν θα βουλιάξει…
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
