Το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή και ας επιδιώκουν κάποιοι να το εμφανίσουν κάπως έτσι. Ήταν εξέγερση και μάλιστα δύσκολη, καθώς το αδιανόητο έγινε δυνατό, με ρίσκο την ίδια τη ζωή των ανθρώπων, οι οποίοι συμμετείχαν.
Νέα παιδιά, στάθηκαν μπροστά στα δολοφονικά τανκς γνωρίζοντας ή αψηφώντας τον κίνδυνο. Διεκδικούσαν την ελευθερία (και όχι μόνο το ψωμί) με πάθος.
Πέρασαν τα χρόνια, το πάθος μειώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις συμβιβάστηκε, κουράστηκε ή θεωρεί τη δημοκρατία δεδομένη. Το όνειρο για μια ριζικά διαφορετική κοινωνία ξεθώριασε. Υπάρχουν στιγμές που το όνειρο έδωσε τη θέση του σε ένα κυνικό ρεαλισμό.
Όμως τίποτα δεν τελείωσε. Μέσα σε αυτό το κουρασμένο και θολό τοπίο, τα όνειρα αναζητούν χαραμάδες για να βγουν ξανά στο προσκήνιο, να ανέβουν επιθετικά στον ουρανό.
Όσο υπάρχει εκμετάλλευση, όσο υπάρχουν αδικίες, όσο οι ανισότητες διευρύνονται, όσο ο αυταρχισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία….
Προσθέστε λέξεις…
Η φτώχεια, η πείνα, η αστεγία, η αστυνομική αυθαιρεσία, οι γυναικοκτονίες, η ΛΟΑΤΚΙφοβία, το περιβάλλον που καταστρέφεται…
Προσθέστε και άλλες λέξεις…
Ανεργία, ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, κοινωνικός αποκλεισμός, διακρίσεις σε βάρος των νέων, των παιδιών, των αναπήρων, των φυλακισμένων, των ρομά, των ηλικιωμένων…
Προσθέστε και άλλες λέξεις….
Πόλεμος, εθνικισμός, πυρηνικά….
Και όσο προσθέτουμε, όσο μιλάμε, όσο φωνάζουμε (και ας μας ακούνε οι κοριοί και οι ρουφιάνοι) θα καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε ανάγκη το Πολυτεχνείο ως ζωντανή μνήμη, ως ορόσημο, ως οδηγό για τη διεκδίκηση ελευθερίας και δικαιωμάτων.
Αύριο θα είμαστε στο Πολυτεχνείο, όχι μόνο για να δούμε ο ένας τη άλλη. Θα είμαστε στην πολύχρωμη αγωνιστική πορεία για να πούμε για άλλη μια φορά ότι η εξέγερση στις 17 Νοέμβρη θα ζει και θα υπάρχει όσο θα ονειρευόμαστε και θα διεκδικούμε μια άλλη κοινωνία.
Προσθέστε και άλλες λέξεις….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
