Λυπήθηκα ειλικρινά από την εξέλιξη που είχε το υποβρύχιο “titan” και τους πέντε ανθρώπους που χάθηκαν. Η ανθρώπινη ζωή είναι υπέρτατο αγαθό, άλλωστε…
Ωστόσο διαβάζοντας το ρεπορτάζ δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Η αξία της ζωής ισχύει για όλους τους ανθρώπους ή μήπως όχι;
Για την υπόθεση των πέντε συνανθρώπων μας κινητοποιήθηκε ένας ολόκληρος μηχανισμός διάσωσης. Στην πολυήμερη αποστολή συμμετείχαν σωστικά μέσα και μονάδες διαφόρων χωρών, ανάμεσά τους και το πλέον προηγμένο υποβρύχιο για αυτές τις περιπτώσεις.
Η είδηση για το χαμό των πέντε ανθρώπων παίζει καθημερινά. Για τους ήχους που ακούγονταν, για τις ελπίδες που υπήρχαν, για τις προσπάθειες σωτηρίας. Και σωστά, λέω.
Ας πάμε όμως στην τραγωδία της Πύλου, εκεί που πάνω από 600 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους αβοήθητοι, μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας, του λιμενικού, των αρχών, μπροστά μας. Δεν υπήρξε η ίδια ευαισθησία, δεν κινητοποιήθηκε ο μηχανισμός διάσωσης, δεν εστάλη κάποιο υποβρύχιο, δεν υπήρξε θρήνος, δεν υπήρξαν τόσα δημοσιεύματα, δεν…
Το αντίθετο.
Οι μαρτυρίες των ανθρώπων είναι αποκαλυπτικές. Το σχέδιο αποτροπής σε όλη του την τραγωδία. Οι εκκλήσεις για βοήθεια όσο το σαπιοκάραβο ήταν ακόμα στον αφρό. Το σχοινί που τους τράβηξε, η αδιαφορία, τα μικρά παιδιά, τα αμπάρια της φτώχειας…. Και τόσα άλλα.
Αλλά βλέπετε το σαπιοκάραβο του θανάτου δεν είχε πάνω του δισεκατομμυριούχους. Είχε πρόσφυγες, φτωχούς, κατατρεγμένους, μαύρους, αλλόθρησκους, παιδιά ενός κατώτερου θεού, αόρατους και αόρατες.
***Αν μιλήσουμε για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού θα είμαστε ιδεοληπτικοί.
***Αν μιλήσουμε για φράχτες είμαστε “εθνική εξαίρεση”.
***Αν μιλήσουμε για ξενοφοβία και Ευρώπη φρούριο, είμαστε μίζεροι και δεν κοιτάμε μπροστά.
Ας μιλήσουμε για όλα αυτά, με πάθος. Ας μιλήσουμε για όλα αυτά με ανθρωπιά. Γιατί το έγκλημα της Πύλου δεν θα το ξεχάσουμε και ας λένε…
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
