Πάνος Λάμπρου: Πέντε σκέψεις, χωρίς πόρισμα, χωρίς καταδίκη ή αθώωση

Δεν είμαι ανακριτής, δεν είμαι δικαστής, δεν είμαι εισαγγελέας. Ούτε ήθελα να ήμουν. Κάθε φορά επιχειρώ να δω τα ζητήματα αυτά από την κοινωνική και πολιτική τους διάσταση. Και ο όποιος σχολιασμός μου να μην εισχωρεί σε αυτό που είναι δουλειά άλλου, δηλαδή της Δικαιοσύνης ακόμα και αν δεν της έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, αυτή τη στιγμή, για αυτά που ξέρουμε ή για αυτά που δικαιούμαστε να πούμε.

1. Η κακοποίηση των γυναικών αφορά ενίοτε και τα “καλύτερα” σπίτια. Ακόμα και αν η λάμψη είναι εκθαμβωτική, αν η ομορφιά περισσεύει… Η κακοποίηση δεν είναι συνώνυμο της “ασχήμιας”, της “αμορφωσιάς” ή της φτώχειας. Η πατριαρχεία και ο σεξισμός λειτουργούν και επηρεάζουν οριζόντια.

2. Η καταγγελία προγενέστερη ή τωρινή, σε όποια υπόθεση, δεν σημαίνει αυτόματα ενοχή. Θα κριθεί και μέχρι τότε θα ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Έτσι επιτάσσει -και σωστά- ο νομικός μας πολιτισμός. Διαφορετικά θα ζούσαμε στην εποχή της χωρίς δίκη κρεμάλας, στην πίσσα και τα πούπουλα.

3. Είναι ίσως η πρώτη φορά από την μεταπολίτευση και δώθε, που η προεκλογική περίοδος “ασφυκτιά” από σκάνδαλα κάθε λογής, βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς, που επιδιώκει, ασφαλώς, την απαξίωση της πολιτικής.

4. Καλό είναι να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις. Όπως δεν ισχύει η ατάκα “ηθοποιός σημαίνει φως” πάντα, δεν ισχύει και το αντίθετο. Όσο λάθος είναι η ανάδειξη ενός προσώπου σε προβεβλημένες θέσεις, μόνο και μόνο γιατί είναι πασίγνωστο και λαμπερό, αλλά τόσο λάθος είναι η ισοπέδωση. Γνωρίζω αρκετούς ηθοποιούς, που η αγωνιστική τους πορεία στην κοινωνία και το χώρο της αριστεράς φωνάζει από μόνη της. Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή διάκριση και να αναφέρω το όνομα της Μαρίας Κανελλοπούλου, που φαντάζομαι ότι δεν το έχει ανάγκη. Ηθοποιός, αγωνίστρια, διαμάντι….

5. Πράγματι, η αφωνία δεν είναι πάντα χρυσός. Αλλά δεν είναι χρυσός και η αλόγιστη κραυγή, το εύκολο και πρόχειρο ανάθεμα, η αστραπιαία καταδίκη ή η άνευ όρων αθώωση στο όνομα μιας κομματικής σκοπιμότητας.