Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ “παλαιάς κοπής”, όχι τόσο “νέος” και “μοντέρνος”, ως προς την πολιτική, να πω μερικές σκέψεις. Ναι, πράγματι, έχουμε συνταρακτικές αλλαγές. Ο άνθρωπος προσπέρασε το αστρικό μας σύστημα και ταξιδεύει στο αχανές σύμπαν. Με ένα πλήκτρο, με ένα άγγιγμα του χεριού βρισκόμαστε σε όποιο μέρος θέλουμε και με όποιους ανθρώπους επιθυμούμε. Η τεχνιτή νοημοσύνη κάθε μέρα που περνάει μας εκπλήσσει και δημιουργεί νέα δεδομένα για την ανθρωπότητα.
Τίποτα δεν είναι σαν χθες ή μήπως όχι;
Οι παλιές διαχωριστικές γραμμές παραμένουν και κάποιες από αυτές παίρνουν διαστάσεις χιονοστιβάδας. Ένα περίπου δισεκατομμύριο στον πλανήτη που… ταξιδεύει στο σύμπαν, δεν έχει επαρκή πρόσβαση σε τροφή. Μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι στερούνται πόσιμου νερού και όχι τυχαία. Η ενεργειακή κρίση, εξαιτίας του πολέμου και όχι μόνο, δημιουργεί νέα δεδομένα και όχι ενθαρρυντικά. Τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται, ενίοτε συνθλίβονται. Κυνηγημένοι άνθρωποι από πολέμους, πείνα και πολλαπλές διακρίσεις διώκονται, φυλακίζονται, πνίγονται. Οι εθνικισμοί στον πλανήτη Γη κυριαρχούν. Το περιβάλλον πυρπολείται…
Αλλά όλα αυτά θεωρούνται από κάποιους “παλαιάς κοπής”, όχι και τόσο “μοντέρνα”, όχι και τόσο “έξυπνα”. Και κυρίως, όχι και τόσο ελπιδοφόρα. Και δεν είναι.
Ο κόσμος, λένε, θέλει να νιώθει ασφάλεια και προοπτική. Καμία αντίρρηση. Ας κάνουμε όμως μια παραδοχή. Αυτός ο κόσμος δεν μας αρέσει και θέλουμε να τον αλλάξουμε. Η βία της φτώχειας και της πείνας, η βία του άδειου ψυγείου είναι ίσως η μεγαλύτερη και ας επιχειρούν να μας πείσουν ότι ο πλούτος είναι δυνατότητα, που αφορά όλους. Η βία κατά των γυναικών, η βία κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων (ιδιαίτερα των τρανς), ο αυταρχισμός, η αστυνομοκρατία, η καταστολή σε κάθε τι που κινείται αλλιώς, δεν μπορεί παρά να μας βρίσκει στην αντίπερα όχθη. Η κατασκευή των πόλεων χωρά μόνο όσους είναι… όρθιοι, αποκλείει τους ανθρώπους με αναπηρία ή τους ηλικιωμένους, πολλές φορές και τα παιδιά.
Φαινόμενα εκφασισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη αναπτύσσονται με ραγδαίο ρυθμό. Ο κίνδυνος είναι ορατός και η σιωπή ή η ανοχή δεν μπορούν να δικαιολογηθούν. Ο νεοναζισμός, παλαιός και απεχθής, που επανέρχεται ορμητικά, δεν αντιμετωπίζεται με μεταδημοκρατικές και απολίτικες αναζητήσεις, αλλά με βάθεμα της δημοκρατίας, με περισσότερη ελευθερία, με ενίσχυση του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων, με πειστικές απαντήσεις στα εκρηκτικά προβλήματα, που προκύπτουν από τη συνάντηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου με τον αυταρχισμό.
Αλλά ξέρω, όλα αυτά είναι παλαιάς κοπής, τα λέγαμε και πριν σαράντα χρόνια, μπορεί και περισσότερα. Καιρός να αλλάξουμε, να αποδεχτούμε την ήττα μας, να παραμερίσουμε για το… νέο.
Ποιο είναι όμως το νέο, το φρέσκο, το άλλο; Είναι το τέλος της Ιστορίας; Το τέλος των ιδεολογιών; Η άρση των παλαιών πολιτικών αντιθέσεων; Μα πόσο νέο είναι κι αυτό; Μήπως δεν τα είχαμε ακούσει στη γειτονική μας Ιταλία, όταν κάποιοι φωστήρες αποφάσισαν να σπάσουν το κέλυφος του “Κ” από τον τίτλο του ΙΚΚ του 33%, για να το κάνουν πιο σύγχρονο, πιο μοντέρνο και εντέλει πιο ισχυρό; Και αμέσως μετά όταν κουράστηκαν από το “Α”, το αριστερό δηλαδή και το έκαναν “Δ” για να γίνει πιο νέο, πιο μοντέρνο, ακόμα πιο ισχυρό. Και όσα άλλαζαν τα γράμματα, άλλαζε και η πολιτική, αλλά αι οι ιδέες. Και αντί να γίνει πιο νέο, πιο μοντέρνο, πιο ισχυρό, αυτό πάλιωνε απελπιστικά, έχανε την ορμή των ιδεών του, έμπαινε στο γρανάζι του απόλυτου συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης στο κυρίαρχο σύστημα. Και μίκραινε πολύ γιατί δεν εξέφραζε αυθεντικά κανένα. Και κάπως έτσι έγινε Ρέντσι, δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ.
Για τους λόγους αυτούς και για τόσους άλλους ακόμα χρειάζεται να υπερασπιστούμε την αριστερά με πείσμα. Όχι για αυτοδικαίωση, όχι για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας στα… στερνά, αλλά γιατί η αριστερά, με το περιεχόμενό της, είναι η μόνη απάντηση στο σκοταδισμό του μαύρου μετώπου που απειλεί τον πλανήτη Γη και τους ανθρώπους της.
Με την αριστερά, λοιπόν!
Πάνος Λάμπρου
