Μιλάς για πλειστηριασμούς και είσαι “ντεμοντέ”. Υπερασπίζεσαι τον ηλικιωμένο ανάπηρο, τον οποίο πέταξαν με την αστυνομική βία από το σπίτι του και είσαι “ντεμοντέ”. Λες τη λέξη νεοφιλελευθερισμός και σε λένε παρωχημένο. Αναφέρεσαι στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και χαμογελούν ειρωνικά. Μιλάς για τις γυναίκες, τις γυναικοκτονίες και την έμφυλη βία και βγάζουν θεωρίες “θυματοποίησης”. Μιλάς για τον φράχτη του Έβρου και σου προσάπτουν εθνική προδοσία. Διεκδικείς δικαιώματα και ελευθερίες για την ΛΟΑΤΙΚΙ+ κοινότητα και σου εμφανίζουν εξωγήινους. Αναφέρεσαι στις φυλακές και στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων και σε καταγράφουν τουλάχιστον ως περιθωριακό, αλλά και επικίνδυνο. Μιλάς για αγώνες και σε κατακεραυνώνουν με τους “αρίστους”. Υπερασπίζεσαι ανθρώπους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βγάζουν από τα συρτάρια τους το μισό ποινικό κώδικα.
Η επίθεση είναι ολική, σε όλα τα επίπεδα. Η δεξιά και η ακροδεξιά, το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”, επιχειρεί να καταγραφεί ως το “νέο” και ας είναι ότι πιο παλιό υπάρχει, ότι πιο σκουριασμένο, ότι πιο επικίνδυνο για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και το δίκιο.
Δεν πρέπει να φοβηθούμε. Να συνεχίσουμε να μιλάμε για τη ζωή που είναι πάνω από τα κέρδη τους. Να συνεχίσουμε να μιλάμε τη γλώσσα των δικαιωμάτων, για τις ανισότητες και τις πολλαπλές διακρίσεις, για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για τον αδηφάγο καπιταλισμό, για το όραμα του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
