Πάνος Λάμπρου: Όταν η υποκρισία ακυρώνει τη συζήτηση….

Είναι εσφαλμένη, αναποτελεσματική, ενίοτε κακοποιητική η επιλογή του ιδρυματισμού, η οποία είναι κυρίαρχη στη χώρα μας και αλλού. Θα μπορούσα να συζητήσω την εκδοχή του ιδρύματος αν δεν υπήρχαν άλλες λύσεις πολύ πιο ανθρώπινες. Υπάρχουν όμως.

1. Ενίσχυση των οικογενειών, που για λόγους φτώχειας και ανέχειας αδυνατούν να προσφέρουν στα παιδιά τους αυτά που πρέπει, θέλουν και χρειάζονται τα ίδια τα παιδιά. Πρώτη επιλογή η παραμονή στη γονική στέγη.

2. Ενίσχυση του θεσμού της αναδοχής και της παιδοθεσίας. Γνωρίζω ζευγάρια, που παρότι υπάρχει αρχική έγκριση ως προς την παιδοθεσία, αυτή καθυστερεί σε τέτοιο βαθμό που γεννούνται ερωτηματικά.

3. Δημιουργία μικρών δομών, στο πρότυπο του χωριού SOS, έτσι ώστε να απομακρυνθούμε οριστικά από ιδρύματα αποθήκες παιδικών ψυχών.

Το πόσο λαθεμένη είναι η κυρίαρχη άποψη για την προστασία του παιδιού φαίνεται και από την “ποικιλία” των δομών ή του απόλυτου τίποτα.

Είναι ανεπίτρεπτος ο δήθεν “πλουραλισμός” των επιλογών για τις πολλές και διαφορετικές δομές, ορισμένες ανταγωνιστικές ως προς τη φιλοσοφία τους, που αφορούν το παιδί σε κίνδυνο. Από τα εκκλησιαστικά ιδρύματα, που τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν οι ιερείς της ορθόδοξης εκκλησίας, ιδρύματα του υπουργείου Δικαιοσύνης, στα οποία σωφρονιστικοί υπάλληλοι καλούνται να αναλάβουν το ρόλο του… παιδαγωγού, ιδρύματα ιδιωτικά, φυσικά με το αζημίωτο, ιδρύματα της πρόνοιας, ιδρύματα για παιδιά με αναπηρία, τα οποία λειτουργούν ως γκέτο, ιδρύματα για προσφυγόπουλα κλπ.

Συνεπώς το παιδί μεγαλώνει με ένα τυχαίο τρόπο, με διαφορετική φιλοσοφία, διαφορετική αντιμετώπιση, διαφορετική μόρφωση και κουλτούρα. Αν είναι… τυχερό θα βρεθεί ενδεχομένως σε σπίτι του χωριού SOS, αν είναι ακόμα πιο τυχερό θα βρεθεί σε μια οικογένεια και θα απολαύσει την οικογενειακή θαλπωρή και φροντίδα, αν είναι… άτυχο στο δρόμο ή σε ιδρύματα αυταρχισμού και στρατιωτικής πειθαρχίας.