Όταν αυτοκτονεί ένα παιδί αναρωτιέσαι, τρομάζεις, θλίβεσαι, θυμώνεις. Όταν ένα παιδί χάνεται, όχι από κάποια αρρώστια, αλλά από τρόμο ή απελπισία, δεν προσπερνάς, δεν σφυρίζεις αδιάφορα, δεν λες μέσα σου ένα “λυπάμαι”.
Προσωπικά κρατάω τις λέξεις της γιαγιάς του: “έχασα το παιδί μου, όχι από αρρώστια, αλλά από τον κόσμο, την κοινωνία” .
Κάτι παραπάνω ξέρει από εμάς.
Αλλά και εμείς, πλέον, κάτι ξέρουμε, κάτι έχουμε ακούσει. Ήταν ο Άλεξ, ο Βαγγέλης, η Δήμητρα, η Μαρία, ο Σπύρος, η Στέλλα, τόσα και τόσα παιδιά, τόσοι και τόσοι άνθρωποι, που δεν άντεξαν τον κακοποιητικό λόγο, τις κακοποιητικές πράξεις, την απομόνωση, τον εξευτελισμό…
Το 14χρονο παιδί χάθηκε. Και οι ευθύνες είναι μεγάλες, μας αφορούν. Αφορούν την Πολιτεία και τις ανύπαρκτες κοινωνικές δομές. Αφορούν το σχολείο και την αδυναμία του να προστατεύσει τους μαθητές του. Αφορούν την κοινωνία, που συνεχίζει ένα μέρος της να “ουρλιάζει” αδιάφορα, ενίοτε να παρακινεί, να ενθαρρύνει ή και να κσθοδηγεί με τον τρόπο της τη βία, το ρατσισμό, τις πολλαπλές διακρίσεις.
Ναι, δεν θέλουμε να εκφράσουμε την κοινωνία, να την αλλάξουμε θέλουμε….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
