Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι/ες έχουμε διαβάσει, κάποια στιγμή στη ζωή μας, το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”. Ίσως και τον “φτωχούλη του θεού”….
Προσωπικά όταν τα διάβασα, στα πρώτα νεανικά μου χρόνια, ένιωσα ένα σκίρτημα, έντονο, που μπορώ να πω ότι με σημάδεψε. Πιθανά γιατί έφερα στο νου μου όσα έβλεπα γύρω μου. Την αδικία, την απόλυτη φτώχεια, τις διακρίσεις, την καταπίεση, το κυνηγητό, την εξαθλίωση πάρα πολλών ανθρώπων.
Σήμερα, ημέρα που είναι, αισθάνομαι και πάλι εκείνο το σκίρτημα, το ίδιο συναίσθημα. Αυτή τη φορά βέβαια, μετά από τόσα χρόνια, αντιλαμβάνομαι τις αιτίες, βλέπω καθαρά τον εχθρό.
Ωστόσο και πάλι οι…. Χριστοί ξανασταυρώνονται.
Είναι οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους, οι ξεριζωμένοι, που πνίγονται (τους πνίγουν) στα νερά του Αιγαίου ή στο ποτάμι του Έβρου. Είναι οι μαύροι, οι μαυριδεροί, οι αφγανοί και τώρα οι ξανθοί της Ουκρανίας. Είναι οι άνθρωποι, που κάτω από την απειλή των πολέμων ή της φτώχεια ή των θανατηφόρων διακρίσεων, αναγκάζονται να φύγουν από τις πατρίδες τους για να σωθούν.
Είναι οι άνθρωποι, που ζουν χωρίς ρεύμα, ενίοτε χωρίς καθαρό και πόσιμο νερό, που στήνονται στις ουρές για το συσσίτιο, για ένα πιάτο φαγητό, που εκλιπαρούν για το αναγκαίο φάρμακο. Είναι οι άστεγοι, που τους βλέπουμε στο πεζοδρόμιο και προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα, ίσως και με ενοχές…
Είναι οι άνθρωποι, που χάνουν τη δουλειά τους, που βιώνουν την τρομοκρατία του άδειου ψυγείου, που αδυνατούν να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό στο παιδί τους.
Είναι οι ανάπηροι/ες (και όχι ΑΜΕΑ), που συναντούν συνεχώς εμπόδια, σκαλοπάτια, τεχνητά απάνθρωπα ύψη, που αποκλείονται -όχι αθώα, όχι ουδέτερα-, από την καθημερινότητα και ότι αυτή περιλαμβάνει.
Είναι οι άνθρωποι, που συναντούν τείχη κοινωνικού αποκλεισμού εξαιτίας του φύλου τους (οι γυναικοκτονίες είναι η κορυφή του παγόβουνου), της σωματοδομής, της θρησκείας,, της καταγωγής, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου.
Είναι η τρανς γυναίκα, η οποία διώχθηκε βάρβαρα από συσσίτιο της εκκλησίας. Είναι, επίσης, η τρανς γυναίκα, που ξυλοκοπήθηκε από καμιά 20ρια “άντρακλες” στη μέση του δρόμου. Ήταν οι οροθετικές γυναίκες, που στιγματίστηκαν, κυνηγήθηκαν ρατσιστικά και βάναυσα. Ήταν ο Ζακ, είναι ακόμα ο Ζακ
Ήταν η μικρή Όλγα, το τσιγγανάκι του δρόμου, που έχασε τη ζωή της από υπερβολική δόση απάνθρωπης αδιαφορίας. Είναι τα τσιγγανάκια, που η ευαισθησία μας δεν φτάνει μέχρι αυτά. Γιατί δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε (βάλτε όποιο ρήμα θέλετε) να βρεθούμε δίπλα στους ξυπόλητους αυτού του κόσμου. Είναι η οικογένεια του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη, που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς
Είναι οι ηλικιωμένοι/ες, που βιώνουν τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, που ξαφνικά χάνουν το όνομά τους, που τους ξεχνά και ο ίδιος ο… θεός και κλείνονται σε άσυλα της κακιάς ώρας.
Είναι οι μωρομάνες στις φυλακές με τα παιδιά τους, που εκτίουν ποινή (τα μωρά) για ένα αδίκημα που ασφαλώς ποτέ δεν έκαναν. Είναι οι ανήλικοι κρατούμενοι, που βρέθηκαν στη χώρα των κλουβιών, λες και αυτός είναι ο τρόπος να μάθουν, να εκπαιδευτούν, να ζήσουν.
Είναι οι… Χριστοί του σύγχρονου κόσμου, οι κυνηγημένοι, οι ξυπόλητοι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που οι προύχοντες αδιαφορούν και που σήμερα θα φορέσουν τα καλά τους για να πάνε στην εκκλησία και να δοξάσουν την…. αγάπη και την αλληλεγγύη!
ΥΓ: Σήμερα δεν θα βρεθώ μαζί τους στην εκκλησία. Σίγουρα όχι!
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
