Θα μπορούσε να είχε χαθεί στα βουνά του Ιράν ή στην εφιαλτική διαδρομή ή στη θάλασσα του Αιγαίου ή στο ποτάμι του Έβρου. Τα κατάφερε όμως και έφτασε. Ένας από τους τυχερούς, ένα παιδί όπως τόσα άλλα. Το όνομά του Κούρο…
Και έζησε στην Μόρια, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Και σιγά σιγά μεγάλωνε και ανακάλυπτε τη γνώση και βούτηξε μέσα σε αυτήν με πάθος.
Ήταν “λάθρος”, όπως θα έλεγαν οι κύριοι και οι κυρίες της ΝΔ, “παράτυπος”, “ξένος”, “εισβολέας” από μια άλλη πατρίδα. Και ο δυτικός πολιτισμός μας θα κινδύνευε, αλλά κάτι έγινε και το παραμύθι χάλασε. Ο…. κακός λύκος δεν ήταν τόσο κακός.
Ο Κούρο, ο 17χρονος Ιρανός αρίστευσε στις εξετάσεις και έγραψε 20σάρια, κάτι σαν εκδίκηση της “γυφτιάς”, κάτι σαν απάντηση στη βία, τη ξενοφοβία και το ρατσισμό. Κάτι σαν μήνυμα – ουρλιαχτό, για τους νεκρούς της Μελίγια, αλλά και για όσες και όσους χάθηκαν εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης και αυταρχικής Ευρώπης – φρούριο.
Και τώρα πείτε μας για τους φράκτες, για το δυτικό πολιτισμό, για τη χριστιανική Ευρώπη, για τους χιλιάδες ανθρωποφύλακες, για τις συνθήκες διαβίωσης στα καμπς, για τις συγκεντρώσεις “έξω οι ξένοι”, για τις πεισματικές αρνήσεις της πλειοψηφίας της τοπικής αυτοδιοίκησης να δεχτεί στις γειτονιές της κέντρα ασυνόδευτων προσφυγόπουλων…
Χθες ήταν ο Σαϊντού, σήμερα ο Κούρο, που δείχνουν το δρόμο της δημιουργικής και ισότιμης ένταξης.
Αλλά υπάρχουν και τα άλλα, που δεν έγιναν σημαιοφόροι, δεν αρίστευσαν, που τριγυρνούν στο δρόμο, που πεινάνε, που νιώθουν απελπισία, που αναζητούν τη γη της επαγγελίας…
Μαζί τους, χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί είναι τα παιδιά μας, τα παιδιά του κόσμου, ξανθά, μελαψά, μαύρα. Γιατί είναι θύματα των πολέμων, που η πολιτισμένη Δύση κατασκεύασε και τροφοδοτεί συνεχώς. Γιατί είναι θύματα ακραίων ανισοτήτων και πείνας ενός βάναυσου καπιταλιστικού κόσμου.
Με τους λύκους, που είναι αρνάκια…
ΥΓ: μόλις με ενημέρωσαν ότι το όνομα του νεαρού είναι Κύρος και όχι Κούρο. Όπως και να λέγεται απεριόριστος σεβασμός
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
