Χθες έγραψα για το βούρκο της αντιπαράθεσης, για τις κραυγές, τη λάσπη, το ανάθεμα, τις κατάρες, τις λέξεις και τις εικόνες που μας προσβάλουν.
Παλαιότερα είχα σημειώσει (όχι μόνο εγώ και όχι πρώτος) ότι δεν υπάρχει δικαστικός δρόμος για το σοσιαλισμό. Που σημαίνει ότι η πολιτική κρίνεται στην κοινωνία, στην αντιπαράθεση ιδεών και πολιτικών και όχι μέσα στα δικαστήρια και την ποινικοποίηση της πολιτικής. Αυτό σε ότι μας αφορά.
Γιατί ο αντίπαλος έχει άλλες προθέσεις ως φαίνεται. Επιχειρεί να… λύσει τις διαφορές, όταν αδυνατεί να τις αντιμετωπίσει μέσα στην κοινωνία -συνήθως με βία και αυταρχισμό-, με το δικαστικό δρόμο, με τη σπίλωση και με τη δολοφονία χαρακτήρα.
Έτσι εισπράττω, όχι μόνο την απόφαση, αλλά κυρίως όσα έγιναν και ειπώθηκαν πριν την απόφαση, για τον Νίκο Παππά. Πρόκειται για μια μεροληπτική και στοχευμένη πορεία. Μια φωτογραφία του παρόντος, δυστυχώς και του μέλλοντος. Και πράγματι, όταν η πολιτική σέρνεται στα δικαστήρια, η δικαιοσύνη, συνήθως, αλλά όχι πάντα, απουσιάζει….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
