Το ξαναλέω: κάθε φορά που απελπίζομαι, που αντικρίζω τον φανατισμό (ακόμα και μέσα στις καλύτερες “οικογένειες”) που νιώθω τον κλοιό του αγριότητας και του σκοταδισμού, συμβαίνει κάτι, που ανατρέπει τις σκέψεις μου και δίνει ελπίδα. Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει μόνο στη βαναυσότητα, στον άγριο ρατσιστικό λόγο. Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος…
Η αναφορά μου αυτή τη φορά στη μητέρα του Άλκη, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Η γυναίκα αυτή (ο θαυμασμός μου απεριόριστος), όταν τη ρώτησαν τι θα έλεγε αν είχε μπροστά της τους φερόμενους ως δολοφόνους του παιδιού της, είπε: “Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως να ένωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους”.
Μεγαλείο ψυχής, μεγαλείο ανθρωπιάς, σκέψης, συγκρότησης. Ένας πονεμένος άνθρωπος, που δίνει μαθήματα σε όλες και όλους μας. Και έρχεται ως ηχηρή απάντηση στις κραυγές, στα “ψόφα”, στην αγριότητα του λόγου και των συναισθημάτων. Έρχεται ως απάντηση στο αίτημα επαναφοράς της θανατικής ποινής, στα ισόβια που… πρέπει να είναι ισόβια, στη λογική της εκδίκησης, του άφρονα σωφρονισμού.
Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, ωραίοι, μεγαλόψυχοι, φωτισμένοι.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
