Όταν στα 15 μου χρόνια εντάχθηκα σε οργάνωση νεολαίας της αριστεράς, το έκανα για ένα λόγο. Θεωρούσα, τότε, ότι η κοινωνία αυτή είναι άδικη. Ή να το πω διαφορετικά: οι αδικίες ήταν πολλές, οι ανισότητες πάρα πολλές, οι διακρίσεις ακόμα περισσότερες. Έβλεπα και ζούσα τη φτώχεια, το ρεύμα που δεν υπήρχε για πολλούς, την πείνα, το ρατσισμό, τη βαρβαρότητα στις καθημερινές σχέσεις. Και κάπου εκεί διάβασα, αν θυμάμαι καλά στην εφημερίδα Αυγή, για το σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Και με συγκίνησε….
Οργανώθηκα στον “Ρήγα” και πίστεψα ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο….
Πέρασαν χρόνια, πολλά χρόνια….
Ζήσαμε μεγάλες στιγμές, ορισμένες συγκλονιστικές. Στιγμές, που άφησαν σημάδια, περπατησιές, που άφησαν αποτυπώματα, θετικά. Αλλά ο κόσμος δεν άλλαξε. Παραμένει σκληρός, άνισος, άδικος.
Και μιλήσαμε ξανά για σοσιαλισμό, αυτόν τον ελεύθερο….
Τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι πως είμαστε περικυκλωμένοι από υπερβολική δόση αναλγησίας, βίας, φτώχειας, ρατσισμού, πατριαρχίας, ομοφοβίας. Και τόσα άλλα.
Ένας ανάπηρος άνθρωπος με κομμένα και τα δύο του χέρια είναι στη φυλακή αβοήθητος. Μια φτωχή γυναίκα οδηγείται στην αστυνομία για “κλοπή” τροφίμων. Στον Ιανό βρέχουν την εξωτερική μοκέτα για να μην μπορούν να κοιμηθούν άστεγοι εκεί. Τους χαλάει την εικόνα. Ένα ιδιωτικό γηροκομείο βασανίζει και αφήνει νηστικούς τους ανθρώπους. Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί καθώς κυκλοφορεί βίντεο με τον γιό του να κάνει έρωτα με έναν άλλο άντρα. Και εννοείται δέχεται μπούλινγκ. Γυναίκες βιάζονται και δολοφονούνται από άντρες αφέντες. Ρομά είναι διαρκώς στο στόχαστρο. Η μικρή Όλγα, ο νεαρός Νίκος Σαμπάνης. Οι δίκες για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη… Ο 19χρονος Άλκης. Ο κατάλογος δεν τελειώνει. Η βία δεν τελειώνει. Οι διακρίσεις δεν τελειώνουν, η αστυνομική αυθαιρεσία δεν τελειώνει….
Βάλτε τα κομμάτια στη σειρά, ενώστε τα, φτιάξτε το παζλ και δείτε την τελική εικόνα….
Και βέβαια, βάλτε την ακρίβεια, την ανεργία, τη ΔΕΗ, τα χρήματα που παίρνουν οι εργάτες, τα χρήματα που παίρνουν αυτοί που αφαιρούν από τους εργαζόμενους. Τα εργατικά ατυχήματα, που μάλλον δεν είναι και τόσο… ατυχήματα. Τη Δικαιοσύνη, που μόνο (ουσιαστική) δικαιοσύνη δεν είναι. Την ειρήνη που κινδυνεύει, τα συμφέροντα, τα πολεμικά παιχνίδια σε βάρος των λαών….
Και βέβαια το διαρκές έγκλημα στη θάλασσα του Αιγαίου και στον Έβρο. Επαναπροωθήσεις θανάτου, για γυναίκες, άντρες, μικρά παιδιά. Τους βουλιάζουν. Αλλά αν αυτό δεν είναι κρατική τρομοκρατία, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι έγκλημα, τότε πως να το πούμε;
Αυτός ο κόσμος δεν διορθώνεται, δεν υπάρχουν ημίμετρα, μεσοβέζικες λύσεις…
Και για άλλη μια φορά ας το πούμε, ας το πιστέψουμε. Ανθρωπισμός ή σκοταδισμός. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
