Μας ενημέρωσαν ότι ο πρωθυπουργός επικοινώνησε με τον 17χρονο Ιρανό, τον Κύρο, ο οποίος αρίστευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις και τον κάλεσε μάλιστα στο Μαξίμου.
Μάλιστα….
Ακούγεται ωραίο και ελπιδοφόρο, αλλά δεν είναι ούτε ωραίο ούτε ελπιδοφόρο.
Υποκριτικό είναι και μάλιστα βαθιά υποκριτικό.
Γιατί ο κύριος Μητσοτάκης και τα άλλα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, θα πρέπει να μας εξηγήσουν τις ξενοφοβικές κραυγές, το ρατσιστικό λόγο, το “πάρτε τους στα σπίτια σας”, τις εγκληματικές επαναπροωθήσεις, τη στάση των δεξιών δήμων και τις πεισματικές αρνήσεις να δεχτούν πρόσφυγες στον τόπο τους, ακόμα και αν πρόκειται για ασυνόδευτα παιδιά.
Εκτός αν ισχύει και εδώ η “αρχή της αριστείας”. Αν, δηλαδή, αποδεκτοί στη χώρα μας είναι μόνο οι αριστούχοι μαθητές και μαθήτριες,
Η περίπτωση του νεαρού Ιρανού, είναι πράγματι λαμπερά εντυπωσιακή. Ένα παιδί, το οποίο μέσα σε τρία χρόνια μαθαίνει την ελληνική γλώσσα και καταφέρνει να γράψει 20σάρια. Ευκαιρία, λοιπόν, για τον κ. Μητσοτάκη να δείξει την… ευαισθησία του και να ισορροπήσει ανάμεσα στην ακροδεξιά ρητορική και πρακτική, που πρεσβεύει η πτέρυγα του ΛΑΟΣ στο κόμμα του και στην ανάγκη του να διεκδικήσει ψήφους και από κεντρώους ψηφοφόρους.
Όλα στο χωνευτήρι… Και ξενοφοβία και προσκλήσεις στο Μαξίμου. Και επαναπροωθήσεις μέσα στη θάλασσα και
Το παιδί, όμως, ήρθε πριν τρία χρόνια με βάρκα. Αυτές, που ενίοτε βουλιάζουν, που σπρώχνονται προς τα πίσω, που χάνονται ζωές, που εμποδίζονται, που υπογράφονται επαίσχυντες συμφωνίες για να μην φτάσουν ποτέ σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Με βάρκα, όπως τόσα άλλα παιδιά, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι. Και είναι θύματα πολέμων και πείνας, ανάπηροι, διωκόμενοι, κυνηγημένοι, απροστάτευτοι, κακοποιημένες γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙ+, πρόσφυγες εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, άνθρωποι, που αναζητούν πόσιμο νερό και φαγητό, μια ελπίδα να σώσουν τα παιδιά τους…
Αλλά όλος αυτός ο κόσμος για τους κυβερνώντες είναι “παράτυπος”, “λάθρος”, απειλή”, “ξένος στρατός”, “εισβολείς”. Πόσα έχουμε ακούσει. Πόσα θα ακούσουμε ακόμα….
Χίλια μπράβο στον 17χρονο Κύρο. Χίλια μπράβο, όμως, και στον 17χρονο Χασάν, τον Αχμέτ, τον Μουσταφά, την Αϊσέ, σε όσα παιδιά δεν πέρασαν στο πανεπιστήμιο και δεν θα περάσουν ποτέ, αλλά βρήκαν τη δύναμη να διεκδικήσουν με όση δύναμη έχουν τη ζωή, που δικαιούνται. Και σε όλα αυτά τα παιδιά, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, θα λέμε “καλώς τους”.
Γιατί το αξίζουν. Γιατί στο τέλος του επώδυνου, εφιαλτικού ταξιδιού τους αξίζουν μια αγκαλιά και ένα μήνυμα:
Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, ριζικά….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
