17χρονος καταγγέλλει ομαδικό βιασμό από συγκρατούμενούς του σε φυλακές νέων. Πέντε άτομα επί δεκαπέντε ημέρες, κάθε μέρα…. Και ξύλο, πολύ ξύλο. Φόβος. Ο νεαρός μόλις αποφυλακίστηκε ενημέρωσε αμέσως τη μητέρα του και το θέμα βλέπει το… φως (λέμε τώρα) της δημοσιότητας.
“Θέλω να τιμωρηθούν” λέει ο νεαρός για τους “πέντε”. Αυτό έζησε, αυτό αναμενόμενα σημειώνει.
Εμείς, όμως λέμε το ίδιο;
Ένοχα είναι πέντε παιδιά (αγνοώ τις ηλικίες τους), που έχουν βιώσει και αυτά τη βία, την εγκατάλειψη, το μίσος, το σεξισμό, την ομοφοβία; Και δεν είναι ένοχοι αυτοί που αποφάσισαν να κλείσουν στο κλουβί του τρόμου εφήβους, να τους παραδώσουν σε απαίδευτους ανθρωποφύλακες και σε έναν άφρονα, εκδικητικό σωφρονισμό;
Το 2015 με το “νόμο Παρασκευόπουλο” οι φυλακές ανηλίκων, εκτός από κάποιες ακραίες εξαιρέσεις καταργήθηκαν. Ήταν μια μεγάλη τομή, με συμβολισμό και ουσία. Η πολιτεία έδειξε να κατανοεί, τότε, ότι απάντηση στην παιδική και νεανική παραβατικότητα δεν είναι ο βάναυσος εγκλεισμός, αλλά η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η άθληση, η ζωή αλλιώς.
Μια βόλτα στα… καταστήματα κράτησης νέων θα πείσει και τον πιο άπιστο Θωμά. Χώροι αυστηρά ακατάλληλοι για νέους ανθρώπους. Η φράση ‘απόλυτο τίποτα” ίσως να μην αποδίδει την πραγματικότητα. Δίπλα στο “τίποτα” θα χρειαστεί να προσθέσουμε τον αυταρχισμό της σωφρονιστικής εξουσίας, απολύτως ανάλγητης… Δίπλα στην κενή αίθουσα ψυχαγωγίας, εντελώς κενής, θα χρειαστεί να προσθέσουμε την απουσία επιστημονικού ανθρώπινου δυναμικού.
Παιδιά για… πέταμα, ψυχές στο περιθώριο, σε αναμονή του επόμενου αποκλεισμού.
Όχι δεν είναι ένοχα τα πέντε παιδιά. Είναι το αποτέλεσμα της δικής μας ενοχής. Της αδιαφορίας μας, των δικών μας στερεοτύπων. αλλά και της πολιτικής των πολλαπλών ανισοτήτων, που δεκαετίες τώρα εφαρμόζεται.
ΥΓ: Σωφρονιστικός υπάλληλος, ο οποίος ήταν σε φυλακή ανηλίκων, μου είχε πει κάποια στιγμή ότι ο γιός του, η κόρη του (δεν θυμάμαι), τον ρώτησε αν έχει χτυπήσει ποτέ κάποιο παιδί. Τον ρώτησε με αγωνία και με την προσδοκία ενός τεράστιου “όχι”. Δεν ξέρω την απάντηση. Γνωρίζω όμως ότι η ερώτηση τον σόκαρε και τον σημάδεψε σε όλη του τη ζωή. Ο άνθρωπος αυτός είναι από τους καλύτερους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Αν όλοι μας σκεφτόμασταν το δικό μας παιδί, ίσως, λέω ίσως, να φτιάχναμε ένα καλύτερο κόσμο…
Αλλά δυστυχώς δεν σκεφτόμαστε το παιδί μας στη θέση του άλλου παιδιού….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
