Νέα Ορλεάνη, 16 Νοεμβρίου 1960: Η 6χρονη Ρούμπι Μπριτζις είναι το πρώτο μαύρο παιδί που εισέρχεται σε σχολείο λευκών. Έξω από το σχολείο την “υποδέχονται” λευκοί γονείς με κραυγές. Έχουν μάλιστα τοποθετήσει ένα μικρό φέρετρο και μέσα σε αυτό μια μαύρη κούκλα. Οι δάσκαλοι, εκτός από μία, αρνούνται να τη διδάξουν.
Πέρασαν τα χρόνια. Οι κοινωνίες άλλαξαν. Άλλαξαν; Ασφαλώς δεν είναι ίδιες. Προχωρήσαμε, αλλά πόσο;
Θυμάμαι τη Νέα Κίο, εδώ στη χώρα μας. Τότε που το δημοτικό συμβούλιο, ομόφωνα παρακαλώ, αποφάσισε να απαγορεύσει την είσοδο στην πόλη των Ρομά και των παιδιών τους. Γενική απαγόρευση! Σχολείο, φαρμακείο, μπακάλης… πουθενά! Για το σκοπό αυτό είχαν τοποθετήσει μπλόκα με φουσκωτούς νεαρούς σε όλες τις εισόδους της πόλης. Η ιστορία σε ορισμένες και ορισμένους είναι γνωστή. Πήγαμε γύρω στα 100 άτομα, μιλήσαμε με τους δημοτικούς “άρχοντες”, φυσικά με τους ρομά, φάγαμε άγριο ξύλο από τους εξαγριωμένους κατοίκους, αλλά εντέλει καταφέραμε να σπάσουμε τον ρατσιστικό τσαμπουκά.
Λίγο αργότερα μάθαμε ότι δημοτική αρχή στο νομό Αττικής κατασκεύασε τείχη ανάμεσα σε σχολείο και καταυλισμού των ρομά έτσι ώστε να μην υπάρχει οπτική επαφή ανάμεσα στους δύο… κόσμους. Μετά από κινητοποίησή μας έπεσαν και αυτά.
Σε σχολείο της Αττικής γονείς διαμαρτυρήθηκαν έντονα και δεν άφησαν τα παιδιά τους να πάνε στο σχολείο γιατί σε αυτό θα συμμετείχαν, πλέον και τα παιδιά από γειτονικό ίδρυμα κακοποιημένων παιδιών. Το θέμα έφτασε στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης, ασχολήθηκαν κινηματικές και πολιτικές συλλογικότητες και μετά από ένα μήνα περίπου τα παιδιά ενός… κατώτερου θεού κατάφεραν να μπουν στη σχολική αίθουσα.
Τρανς μαθήτρια απειλήθηκε ουκ ολίγες φορές να την κάψουν ζωντανή, καθώς η κοινωνία των στρέιτ -λέμε τώρα- αρνιόταν πεισματικά να δεχτεί την παρουσία της στη σχολική αίθουσα.
15χρονος μαθητής αυτοκτονεί κάτω από το βάρος του ανελέητου μπούλινγκ από συμμαθητές του…
Πολύ πρόσφατα είχαμε αντιδράσεις γονιών σε διάφορες περιοχές της χώρας για τη συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία παιδιών προσφύγων. Υπήρξαν μάλιστα και επιθέσεις εναντίον των προσφυγόπουλων.
Εντάξει δεν είμαστε στο 1960 και τη Νέα Ορλεάνη. Αλλάζει ο κόσμος. Γίνεται πιο ανεκτικός… Αλλά ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει, καραδοκεί… Ενίοτε γίνεται κρατική πολιτική. Οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται σαν απειλητικός στρατός. Βγαίνουν διατάγματα, πραγματοποιούνται συσκέψεις. Αποτροπή. Ονειρεύονται ξερονήσια, βάρκες να βουλιάζουν στη μέση της θάλασσας, δουλεμπόριο στα αφρικανικά παράλια. Σαλβίνιδες κυκλοφορούν παντού!
Δεν είμαστε στο 1960. Αλλά και τότε η μικρούλα Ρούμπι πήγε με χαμόγελο στο σχολείο, αγνοώντας ίσως τι κυκλοφορούσε γύρω της. Όπως και αυτά τα δικά μας προσφυγόπουλα με τη τσάντα στο χέρι και το χαμόγελο της αισιοδοξίας, της παιδικής ανεμελιάς.
Καλή σχολική χρονιά… Πρώτα απ΄ όλα στα παιδιά του κόσμου, που είναι ανυποψίαστα για το “φίδι” που σέρνεται και συνεχίζουν να χαμογελούν τόσο όμορφα, τόσο ελπιδοφόρα, τόσο ανθρώπινα.
Καλή σχολική χρονιά χωρίς διακρίσεις. Καλή σχολική χρονιά χωρίς εμπόδια για το τσιγγανάκι, το προσφυγόπουλο, το ανάπηρο, το φτωχό, το διαφορετικό. Για όλα τα παιδιά, γιατί όλα είναι δικά μας, σε αυτόν τον αφιλόξενο κόσμο.
Είναι και στο δικό μας χέρι αδέλφια!
Πάνος Λάμπρου
Πηγή: Από το λογαριασμό του στο Facebook
