Ο Πάνος Λάμπρου, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δίνει συνέντευξη στον Σπύρο Ραπανάκη
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η κυρίαρχη σύγκρουση στην Ευρώπη; Ποια τα διακυβεύματα στα οποία θα κληθούν να τοποθετηθούν οι πολίτες μπροστά στις κάλπες της 26ης Μαΐου;
Είναι σύγκρουση δύο διαφορετικών, ανταγωνιστικών κόσμων. Είναι ο κόσμος του Σαλβίνι, της Λεπέν, του Όρμπαν, που συναντώνται με αυτόν του Βέμπερ και του Μητσοτάκη, της παραδοσιακής νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Είναι ο δρόμος της λιτότητας, των ανισοτήτων, των πολλαπλών διακρίσεων.
Αυτή είναι η μία όχθη, η όχθη του Μαύρου Μετώπου. Και από την άλλη, με όλες τις αντιφάσεις και τις διαφορές, ο κόσμος της Αριστεράς, της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και των Πρασίνων. Από τη μια μεριά ο κόσμος της εργασίας, των φτωχών, των κοινωνικά αποκλεισμένων και από την άλλη ο πλούτος, τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός. Το ερώτημα είναι: ποια Ευρώπη θέλουμε. Και σε αυτό, ιδιαίτερα σήμερα, δεν χωρούν αμηχανίες. Οι απαντήσεις και στην κάλπη χρειάζεται να είναι καθαρές.
Προοδευτική Συμμαχία. Μπορεί να θέσει όρους πλειοψηφικού ρεύματος; Με ποια χαρακτηριστικά;
Ναι, αρκεί να διατυπώσει έναν διαφορετικό λόγο και να εκφράσει την κοινωνία των πολλών, τον διάχυτο ριζοσπαστισμό, τις αγωνίες και τις προσδοκίες στις νέες συνθήκες. Αν μείνει στα ονόματα, στις προσωπικότητες, όπως συνηθίζουμε να λέμε, θα έχει περιορισμένη εμβέλεια.
Αν καταφέρει όμως να συσπειρώσει τους “από κάτω”, αν θέσει την ταξικότητα στο προσκήνιο, αν, χωρίς ταλαντεύσεις, μιλήσει για τις ανάγκες των πολλών, αν με θάρρος προχωρήσει σε ριζοσπαστικές τομές, αναλαμβάνοντας και το κόστος των επιλογών, ε, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για τη νίκη.
Σας κατηγορούν για “πασοκοποίηση” και μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερά στο Κέντρο. Πώς το σχολιάζετε;
Όποιος ή όποια γνωρίζει το κόμμα, μπορεί να δώσει την απάντηση. Τα χιλιάδες μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, είναι κόσμος με μεγάλη διαδρομή στους αγώνες της Αριστεράς, στον δρόμο και τα κινήματα. Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία περίπτωση μετατόπισης προς ένα ουδέτερο… Κέντρο. Άλλωστε η εποχή που ζούμε απαιτεί ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις.
Τυχόν μετατόπιση προς κεντρώες λογικές θα ήταν όχι απλώς ανόητη, αλλά και καταστροφική. Και δεν είμαστε ούτε ανόητοι ούτε αυτοκαταστροφικοί. Μεσαίες λύσεις δεν υπάρχουν. Δεν μπορεί να είσαι και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα. Δεν μπορεί να βλέπεις να πνίγονται άνθρωποι και μικρά παιδιά στο Αιγαίο και εσύ να βρίσκεσαι στη μέση μιας σκληρής αντιπαράθεσης. Δεν μπορεί απέναντι στη λιτότητα να σφυρίζεις αδιάφορα. Δεν μπορεί να είσαι και με τον Αμβρόσιο και με τα δικαιώματα. Και δεν μπορεί απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο και τη Δεξιά, σε Ελλάδα και Ευρώπη, να μην τοποθετείσαι με σαφήνεια στην αριστερή, στην κόκκινη πλευρά της όχθης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα εμπόδια που βρήκε μπροστά του, παρά τα λάθη, ήταν και είναι ένα μεγάλο κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά σας η Ν.Δ. και τα φιλικά της ΜΜΕ έχουν εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στο πρόσωπό σας, “ως φίλο των τρομοκρατών”. Σας κάνει εντύπωση αυτή η επίθεση;
Ήταν αναμενόμενη και τίτλος τιμής. Με έχουν κατηγορήσει ως “φιλοτρομοκράτη” για το μόνο λόγο ότι υπερασπίστηκα τα δικαιώματα των φυλακισμένων, όλων, χωρίς εξαιρέσεις. Γιατί όταν μέσα στις φυλακές έκαναν απεργία πείνας και κινδύνευαν ζωές δεν ρώτησα τι ζωές είναι. Απάντησα πως πρέπει να σωθούν. Και το πάλεψα… Με κατηγόρησαν για διακινητή μεταναστών και προσφύγων, εμένα, τη Βασιλική Κατριβάνου και τον Γιώργο Πάλλη. Το έκαναν πρωτοσέλιδο.
Διακινητές, γιατί υπερασπιστήκαμε τους ανθρώπους που έπεφταν στα νερά της Λέσβου για να σώσουν πρόσφυγες. Με κατηγόρησαν, επίσης, ότι ήθελα, λέει, να βρω, τσάμπα μάλιστα, δικηγόρο υπεράσπισης για ένα 15χρονο που είχε συλληφθεί στα Εξάρχεια. Πρωτοσέλιδο και αυτό… “Καίνε την Αθήνα και τρέχουν στον Λάμπρου να τους σώσει” έγραφε ο κίτρινος φιλοδεξιός Τύπος.
Δεν ξέρω λοιπόν τι είμαι ή τι άλλο θα σκαρφιστούν ότι είμαι. Ξέρω τι είναι.. Αλλά όσο θα επιχειρούν να τρομοκρατούν τα προσφυγόπουλα, στην Κόνιτσα, τα Βίλια, τον Γέρακα, εμείς θα είμαστε εκεί με μια τεράστια αγκαλιά και ας λένε ότι θέλουν. Τους μάθαμε πια. Σιγά μην φοβηθούμε.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Ε.Ε. την επομένη των ευρωεκλογών; Ποιος ο ρόλος των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων;
Αν θα είναι κλειστή ή ανοιχτή. Αν θα είναι ξενοφοβική ή όχι. Αν θα συνεχίσει την πολιτική λιτότητας, το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο ή όχι. Αν η δημοκρατία θα επανέλθει ή θα βουλιάξει στον αυταρχισμό και τον βάλτο των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών. Αν οι εθνικισμοί θα νικήσουν τον διεθνισμό και τη συμφιλίωση των λαών. Αν οι ανισότητες θα διευρυνθούν ή θα υπάρξει μια ουσιαστική στροφή προς όφελος των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Αν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες θα καταφέρουν να νικήσουν τον φασισμό στη ρίζα του, μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Ασφαλώς, πολλά θα κριθούν από το εκλογικό αποτέλεσμα και τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν την επομένη ημέρα. Γι’ αυτό είναι κρίσιμη αυτή η μάχη.
Η Αριστερά, μέσα από την πολυπλοκότητά της, σε πολιτικό επίπεδο, είναι η μόνη που μπορεί να στρέψει το τιμόνι. Σε επαφή με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Τα «Κίτρινα Γιλέκα», τα «κόκκινα στυλό», τους πράσινους οικολογικούς ακτιβισμούς, τους μαθητές και τις μαθήτριες της Ευρώπης που δίνουν μάχη για την κλιματική αλλαγή, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες, τα χρώματα του ουράνιου τόξου του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος, τα κατακόκκινα των εργατικών αγώνων. Αυτή η συνάντηση, αυτή η σχέση μπορεί, και το πιστεύω βαθιά, να δώσει μια νέα, εντελώς διαφορετική πνοή στην Ευρώπη.
Πηγή: Η Αυγή
