Ήταν 1975 όταν αποφάσισα, μικρό παιδί ακόμα, να επισκεφθώ τα γραφεία του “Ρήγα” στη Νέα Ιωνία και να ζητήσω να γίνω μέλος. Είχα τεράστιο άγχος και αγωνία. Πίστευα πως με βάση την ηλικία μου θα με απέρριπταν. Έτσι κι εγώ έκανα τα εξής: Τρέλανα την μάνα μου να μου αγοράσει ψηλοτάκουνα παπούτσια, της μόδας τότε, για να αποκτήσω μπόι. Έβαλα μπόλικα ρούχα για να μην φαίνομαι κοκαλιάρης, δηλαδή μικρό παιδί και πρόσθεσα φούμο στο πρόσωπο για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι έχω τρίχες στο πρόσωπό μου. Ήταν τόση η λαχτάρα μου να γίνω μέλος της οργάνωσης, που ήμουν έτοιμος να κάνω το οτιδήποτε για να το πετύχω. Φούμο; Φούμο!
Με δέχτηκαν και έγινα το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο. Κοίταγα τις συντρόφισσες και τους συντρόφους, που ήταν αρκετά μεγαλύτεροί μου, με δέος. Οι περισσότεροι από αυτούς ανήκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου, κάποιοι είχαν κάνει φυλακή και η καθοδηγήτρια από το Κεντρικό Συμβούλιο ήταν η Χριστίνα Πολυκαλά, η οποία έτυχε να είναι καθηγήτρια μου στην τεχνική σχολή (ψυκτικός παρακαλώ) που πήγαινα. Ζούσα ένα παραμύθι και ένιωθα μέρος ενός κόσμου, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.
Διάβαζα πολιτικά και ιδεολογικά κείμενα ατελείωτα. Επιχείρησα να διαβάσω και Αλτουσέρ. Δεν κατάλαβα. Ξαναδιάβασα. Και πάλι τίποτα. Πήγα στα γραφεία κλαίγοντας και τους είπα ότι δεν αξίζω να ανήκω στον Ρήγα. Ευτυχώς, θα το λέω πάντα, βρέθηκε ο Παναγιώτης και η Χριστίνα και μου μίλησαν. Μου εξήγησαν ότι πρέπει να ξεκινήσω διαφορετικά, να διαβάσω λογοτεχνία, άλλα κείμενα και στη συνέχεια τους θεωρητικούς. Μου έδωσαν βιβλία, μου μίλησαν, μου είπαν ότι η γνώση είναι μια διαρκής προσπάθεια μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ηρέμησα…
Η συνέχεια ήταν συναρπαστική. Κατάλαβα την αξία της αμφισβήτησης. Έμαθα τις… λέξεις ανεκτικότητα, σεβασμός στη διαφορετική άποψη. Έμαθα να μιλάω, αλλά κυρίως να ακούω, να σκέφτομαι και να τολμώ να λέω την άποψή μου.
Μικρό παιδί ακόμα γοητεύτηκα από την ιδέα του σοσιαλισμού με ελευθερία, δημοκρατία και αυτοδιαχείριση, από την ανάγκη τα κινήματα να είναι αυτόνομα και ριζοσπαστικά. Μπολιάστηκα από τη σκέψη ότι δεν υπάρχει μόνο η αντίθεση κεφάλαιο – εργασία, αλλά ότι οι αντιθέσεις είναι πολλαπλές και εν πολλοίς ισότιμες από την σκοπιά της καθολικής απελευθέρωσης.
Πάμε παρακάτω. Δώσαμε τη μάχη της ψήφου στα 18 και το καταφέραμε. Θέσαμε το ζήτημα της κατάργησης της μπλε ποδιάς για τις μαθήτριες. Έγινε κίνημα και τελικά πράξη. Μιλήσαμε για τις φυλακές ανηλίκων, κυκλοφορούν ακόμα φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις μας έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού. Σε αντιπαράθεση με το κόμμα διεκδικήσαμε να συμμετάσχει το ΑΚΟΕ και το Αμφί στο ετήσιο φεστιβάλ μας, ανοίγοντας τα ζητήματα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Μιλήσαμε για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ζητήσαμε με επιμονή την κατάργηση των ΜΑΤ, αναδείξαμε το ζήτημα της ειρήνης, των πυρηνικών, της γυναικείας απελευθέρωσης από τον διπλό ζυγό. Είχαμε πυρήνες σε νυχτερινά σχολεία, σε τεχνικές σχολές, σε σωματεία. Ήμασταν μια ζωντανή, δραστήρια οργάνωση με ταυτότητα και φυσιογνωμία. Ήμασταν η Νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά διατηρούσαμε την αυτονομία μας. Ήμασταν κομμουνιστές της ανανέωσης….
Ήμασταν και είμαστε πολλά.
θα μπορούσα να γράφω ή να μιλάω για την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος με τις ώρες. Δεν τα κάναμε όλα καλά. Κουβαλάμε στην πλάτη μας μια διάσπαση με την Β΄ Πανελλαδική. Και τότε, λίγο καιρό μετά, ζήτησα στο βαθμό που μου αναλογούσε, δημόσια συγγνώμη.
Ναι, είμαι και εγώ υπερήφανος και τυχερός που έζησα αυτό το υπέροχο ταξίδι.
Πάνος Λάμπρου
(Ανάρτησή του στο Facebook)
