Για να λέμε την αλήθεια, οι χθεσινές πρωτομαγιάτικες εργατικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα δεν ήταν εντυπωσιακές. Δεν ήταν συμβατές με τη συγκυρία. Μόνο τους λογαριασμούς της ΔΕΗ να σκεφτεί κανείς, που σε αρκετές περιπτώσεις υπερβαίνουν το μηνιαίο εισόδημα, θα αρκούσε για ένα ξεσηκωμό, ικανή αφορμή να πλημμυρίσουν οι δρόμοι.
Αλλά δεν συνέβη.
Ως φαίνεται κυριαρχεί η ανάθεση, η απογοήτευση, η παραίτηση, ο φόβος, η αναμονή.
Ο άνθρωπος, που ζει με ψίχουλα, που κινείται κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν κατεβαίνει εύκολα στη συγκέντρωση. Δεν αισθάνεται ότι θα έχει αποτέλεσμα, ότι κάτι θετικό θα προκύψει από εκεί. Ενίοτε, δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη των κινητοποιήσεων.
Ο εργαζόμενος, ο οποίος ασφυκτικά στην καθημερινή εργασιακή του ζωή, δεν εμπιστεύεται τα συνδικάτα, δεν τα αντιμετωπίζει σαν να είναι το σπίτι του. Χρειάζεται πολλή δουλειά, ανατροπές, αλλαγή πλεύσης, έτσι ώστε, να διαμορφωθεί μια νέα σχέση του εργαζόμενου\η με το συνδικάτο.
Ο άνθρωπος της αριστεράς, ασφαλώς όχι όλοι, “καλύπτεται” από κεντρικές παρεμβάσεις, από ανακοινώσεις ή από σχόλια στο φβ. Ο δρόμος ανήκει μόνο στους νέους ή σε αυτούς και αυτές, που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως διαρκή κίνηση ή που δεν αναθέτουν σε κάποιους λίγους και “εκλεκτούς” την τύχη τους.
Ο δρόμος θέλει υπομονή και δεν πρέπει να κάνουμε πίσω. Έχουμε εμπειρία, άλλωστε, που δείχνει ότι κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχειλίζει και οδηγεί τους ανθρώπους στις πλατείες, στους δρόμους, στη διαδήλωση, στην εξέγερση.
Και όπως έλεγε το πανό του τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ “Το να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο δεν είναι τρέλα ούτε ουτοπία είναι δικαιοσύνη.
Προχωράμε….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
