Στο Ιράν, διαβάζω, γίνονται και διαδηλώσεις της άλλης πλευράς, των οπαδών του καθεστώτος των μουλάδων. Γυναίκες μαυροφορεμένες με τις μαντίλες, που επιβάλει η αστυνομία ηθών, αλλά και άντρες, οι οποίοι βεβαίως δεν φορούν μαντίλες ούτε είναι μαυροφορεμένοι.
Ζητούν την αυστηρή τιμωρία, ακόμα και το θάνατο των διαδηλωτριών, που επιμένουν να αντιστέκονται, να βγαίνουν στους δρόμους, με τις μαντίλες (τους), ως σύμβολο καταπίεσης και ανελευθερίας, να καίγονται… όμορφα.
Δύο κόσμοι διαφορετικοί, δύο κόσμοι ανταγωνιστικοί…
Το ζήτημα φυσικά δεν είναι η μαντίλα από μόνη της. Στο Ιράν, όπως και αλλού, υπάρχουν γυναίκες, οι οποίες για θρησκευτικούς ή άλλους λόγους, φορούν συνειδητά τη μαντίλα. Και την υποστηρίζουν. θα ήμουν, λοιπόν, ο τελευταίος που θα επιχειρούσε μια γενίκευση.
Το ζήτημα είναι η επιβολή, ο αυταρχισμός, η βία, οι φυλακίσεις, η θεοκρατική (στην προκειμένη ισλαμική) κυριαρχία, η αστυνομία των ηθών, εντέλει η απόλυτη ανελευθερία. Οι γυναίκες στο Ιράν, όχι όλες ασφαλώς, διεκδικούν ανάσα ελευθερίας, ισονομία, σταγόνες δικαιωμάτων. Και εμείς, δεν μπορεί παρά να είμαστε ανεπιφύλακτα μαζί τους.
Με τη ζωή, τα δικαιώματα και την ελευθερία
ΥΓ: Την Τρίτη στις 5μμ, με πρωτοβουλία φεμινιστικών οργανώσεων, έχει συγκέντρωση έξω από την πρεσβεία του Ιράν.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
