Γενικά, δεν είμαι λάτρης των διαφόρων “παγκόσμιων ημερών”, καθώς το αναφέρουμε τη συγκεκριμένη ημέρα και την επομένη το ξεχνάμε, σαν να μην υπήρξε. Απλώς κάναμε το… καθήκον μας, ίσως για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Όσοι και όσες το κάναμε δηλαδή.
Σήμερα, διαβάζω, πως είναι η παγκόσμια ημέρα μεταναστών. Και προσφύγων θα πω εγώ. Αλλά τι σημασία έχει; Μιλάμε για τους ξεριζωμένους. Γι’ αυτούς και αυτές, που άφησαν την πατρίδα τους ή για να κυριολεκτούμε, που τους ανάγκασαν να φύγουν από τον τόπο τους, με βία….
Γιατί δεν είναι μόνο ο πόλεμος, που ξεριζώνει. Είναι και η πείνα, οι κοινωνικές διακρίσεις, οι διώξεις, η εξαθλίωση, το νερό, που σε μια σειρά χώρες είναι πολυτέλεια, η καταστροφή του περιβάλλοντος.
Και θυμάμαι, τον 16χρονο Αχμέτ, ο οποίος ταξίδεψε με ένα πόδι λιγότερο από το Πακιστάν στη χώρα μας για να βρεθεί σε ένα άθλιο μπουντρούμι στις φυλακές μεταναστών Κορίνθου.
Τον Αλτόν, που άλλαξε το όνομά του σε Θανάση για τον δεχτούν τα ελληνόπουλα στο σχολείο, να γίνει αποδεκτός.
Τις άθλιες ρατσιστικές ιαχές “Αλβανέ, δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ”.
Τον Λουκμάν, που έχασε τη ζωή του εξαιτίας της ρατσιστικής δολοφονικής επίθεσης χρυσαυγιτών,
Τον Αντετοκούμπο, που μεγαλουργεί και αναγκάζει τους ρατσιστές να σκύβουν το κεφάλι.
Την Αισέ, που έφυγε από την πατρίδα της για να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο. Μια γυναίκα, η οποία είχε τη δύναμη να σηκώσει το ανάστημά της στον άντρα αφέντη. Και όχι μόνο…
Τον Μουσταφά, που μαζί με τον φίλο του (δεν θυμάμαι το όνομά του), κράταγαν περήφανα το πανό του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη στην πορεία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Τις ρατσιστικές “σκούπες”, έτσι τις έλεγαν και έτσι τις λένε και σήμερα κάποιοι άθλιοι.
Αλλά και τους έλληνες μετανάστες, οι οποίοι ζουν σε άλλες χώρες, στην Γερμανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.
Ωστόσο, αδέλφια, δεν φτάνει να θυμόμαστε ή να λέμε ιστορίες πόνου. Δεν φτάνει μέσα από το Φβ να κατακεραυνώνουμε την αναλγησία, την εκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την πείνα, τις περιφερειακές και κοινωνικές διακρίσεις, το ρατσισμό. Όχι δεν φτάνει.
Χρειάζεται κάτι παραπάνω….
Χρειάζεται κίνημα, δρόμος, ανυπακοή στην υστερία του ρατσισμού και του εθνικιστικού παραληρήματος. Όσο υπάρχουν φράκτες θα είμαστε υπόλογοι. Όσο υπάρχουν κέντρα κράτησης για πρόσφυγες θα είμαστε ντροπιασμένοι. Όσο η πλούσια και ισχυρή Ευρώπη θα δίνει ψίχουλα για να είναι μακριά από αυτήν οι ξεριζωμένοι θα είμαστε ηττημένοι.
Για τον Αιλάν, τον Αχμέτ, την Αισέ, τον Μουσταφά, τον Λουκμάν, για τους χιλιάδες, για τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων….
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
