Βλέπω τα μάτια ενός τρομαγμένου παιδιού και εξοργίζομαι όταν ακούω για “ροές”, τώρα τελευταία κα για “ορδές”, που έρχονται προς τη χώρα μας. Γιατί δεν είναι “ροές”, άνθρωποι είναι και μάλιστα θύματα πολέμου. Μαθαίνω ότι στον Έβρο δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού είναι έτοιμες για πόλεμο. Να εμποδίσουν τους… εισβολείς, τους κατατρεγμένους. Ακούω στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν για κλειστές δομές, για φυλακές δηλαδή, σε ξερονήσια. Γίνονται συσκέψεις “κορυφής”, όχι για να σώσουν τους ανθρώπους από τον πόλεμο, την πείνα και τις διώξεις, αλλά για να σταματήσουν την “εφοδό” τους στην πολιτισμένη Ευρώπη.
Αλλά την ίδια ώρα, ευτυχώς, υπάρχουν και οι… άλλοι. Ίσως να μην είναι πολλοί, να είναι μικροί, αδ/υναμοι, άσημοι. Είναι οι γυναίκες στον Μανταμάδο, τα παιδιά στο Λύκειο της Άντισσας, οι ακτιβιστές που συνεχίζουν να δίνουν μάχη. Είναι ο ψαράς, η γιαγιά, ο φούρναρης… Πιο σοφοί, πιο άνθρωποι, χωρίς σκοπιμότητες.
Βλέπω, βλέπουμε πολλά. Τα μάτια του τρομαγμένου παιδιού θα μας συνοδεύει παντού. Πίστεψε ότι η Ευρώπη είναι φιλόξενη, ανοιχτή… Αλλά η Ευρώπη, η κυρίαρχη, η ισχυρή, είναι από την άλλη πλευρά. Με την πλευρά του πολέμου και όχι της ειρήνης. Με την πλευρά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού και όχι της φιλοξενίας. Αυτή είναι η κυρίαρχη Ευρώπη: νεοφιλελεύθερη και βαθιά αντικοινωνική, αυταρχική και ας παριστάνει την πολιτισμένη. Είναι αυτή που κατασκευάζει συμφωνίες ντροπής με την δήθεν ασφαλή χώρα της Τουρκίας. Συμφωνίες για να σώσει τον εαυτό της, για να αποτρέψει την προσφυγιά. Για να μετατρέψει ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ζήτημα σε ελληνοτουρκικό. Και μέχρι αυτή την ώρα το έχει καταφέρει.
Αλλά η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι αλληλέγγυοι, όσο τα κινήματα θα είναι στο δρόμο, όσο η αριστερά, η όποια αριστερά, θα αρνείται να γίνει γρανάζι των συμφερόντων της Γερμανίας, τόσο η ελπίδα θα μένει ζωντανή.
Τα μάτια του τρομαγμένου παιδιού, δείχνουν την αναλγησία της Ευρώπης, που αναμφίβολα χωρά τους κατατρεγμένους. Και έτσι, η μόνη ρεαλιστική και ανθρώπινη λύση είναι οι ασφαλείς και νόμιμοι δίοδοι για την προσφυγιά. Το ζήτημα δεν είναι της Ελλάδας, αλλά ούτε και της Τουρκίας. Είναι και της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ολανδίας, της Ουγγαρίας,της Σουηδίας, της Ελβετίας. Δικό μας και δικό τους.
Συμφωνίες, που πνίγουν ανθρώπους στο Αιγαίο ή τους εγκλωβίζουν στα νησιά, που αφήνουν εκτός την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν μπορεί να είναι δικές μας. Είναι εχθρικές, κάτι σαν τα μνημόνια, επιβολή της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Και πρώτο μας μέλημα είναι βγούμε και από αυτό.
Πρώτα απ΄ όλα για τα μάτια αυτού του παιδιού, για τα μάτια όλων των παιδιών του κόσμου…
Πάνος Λάμπρου
Από το λογαριασμό του στο Facebook
