Στην αριστερά σε παγκόσμιο επίπεδο διεξάγεται ένας “πλούσιος” διάλογος, που αφορά την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία και την προοπτική της. Πρόκειται για μια συζήτηση με αρκετές δυσκολίες, καθώς η υγειονομική κρίση, έφερε στην επιφάνεια με επιθετικό τρόπο, την κοινωνική, την περιβαλλοντική, την κρίση αξιών. Το κοινωνικό ζήτημα έρχεται εκ νέου στην επιφάνεια, παρουσιάζοντας νέες διαχωριστικές γραμμές, νέες αντιφάσεις, αλλά και νέες δυνατότητες.
Η Αμερική, που για αρκετό καιρό “σιωπούσε”, σήμερα “φωνάζει”, γεμίζει τους δρόμους και η απελπισία μετατρέπεται σε οργή, η οργή σε δράση και αυτή κάθε μέρα που περνάει μετασχηματίζεται σε όραμα για ένα διαφορετικό κόσμο, που και εφικτός είναι και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Η άλλη Αμερική μιλάει και εξεγείρεται. Το μίσος και ο ρατσισμός χάνουν έδαφος, κλονίζονται υπό το βάρος της ανθρώπινης παρουσίας στους δρόμους.
Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν είναι άτρωτος, δημιουργούνται ρωγμές, το κοινωνικό ζήτημα έχει σκεπάσει τον ουρανό, σαν ένα “φάντασμα” που πλανάται πάνω από τον κόσμο.
Και ήδη, αυτό το κίνημα αλλάζει τα πράγματα, δημιουργεί νέες συνειδήσεις, περνά από τις ΗΠΑ στο Λονδίνο, στο Άμστερνταμ, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, ένας σεισμός που απαντά όχι μόνο στο φυλετικό ρατσισμό, αλλά και στις πολλαπλές διακρίσεις και ανισότητες.
Στις ΗΠΑ γύρω στα 30 με 40 εκατομμύρια κατά τη διάρκεια της πανδημίας έχασαν τη δουλειά τους. Την ίδια στιγμή έχασαν και την πρόσβασή τους στη δημόσια ασφάλιση, όπου φτωχός, όπου γκέτο…
Ωστόσο, οι “σκλάβοι” ξεσηκώνονται, σπάνε τις αλυσίδες τους, δείχνουν το πρόσωπό τους με υπερηφάνεια, γονατίζουν ευλαβικά στη μνήμη του Τζορτζ Φλόιντ και μιλούν για δικαιοσύνη, που όσο δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχει και κοινωνική ειρήνη.
Το κοινωνικό ζήτημα είναι και πάλι εδώ και παντού. Και όσο θα είναι σε… έφοδο, τόσο η κοινωνική διαμαρτυρία θα φουντώνει και θα μετασχηματίζεται σε πρόταση, σε κοινωνική, αλλά και πολιτική δράση. Όσοι, λοιπόν, ονειρεύονται “κανονικότητες”, όσοι και όσες ευελπιστούν σε μέσους όρους, σε μέσους δρόμους, κάνουν λάθος. Οι ανισότητες και οι διακρίσεις είναι ακραίες και η απάντηση στη βαρβαρότητα του αυταρχισμού και της ανελευθερίας δεν μπορεί να είναι συστημική, δεν μπορεί να είναι “κανονική”, δεν μπορεί να είναι κάτι από… ολίγον, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μοιάζει με αυτό, που βρίσκεται απέναντί μας!
Η ριζοσπαστική αριστερά σε Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο, θα χρειαστεί να αναστοχαστεί για όσα είναι πίσω μας, αλλά και να σχεδιάσει την απάντησή της για αυτά που έρχονται. Το βλέμμα της δεν μπορεί παρά να είναι στους ανθρώπους που αδικούνται, που υποφέρουν, που πεινάνε, που μοχθούν, που δεν έχουν φωνή και δικαιώματα. Το βλέμμα της δεν μπορεί παρά να είναι στο περιβάλλον που καταστρέφεται, στην άγρια φύση που εξοντώνεται στο όνομα του κέρδους και της δήθεν ανάπτυξης. Το βλέμμα της δεν μπορεί παρά να είναι στις ελευθερίες, στα δημόσια αγαθά, στο νερό, σε όσα απειλούνται, Αλλά και σε αυτόν τον κόσμο, τη νεολαία, που βγαίνει στο δρόμο, που αμφισβητεί, που αρνείται να γίνει γρανάζι μιας γκρίζας κοινωνίας.
Η καρδιά μας χτυπά στην Μινεάπολη, στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά και σε κάθε πόλη και χωριό, που οι άνθρωποι δεν γονατίζουν μπροστά στον εχθρό.
Η ελπίδα, εντέλει, ξαναγεννιέται στους δρόμους και πρέπει να είμαστε εκεί με υπερηφάνεια.
Πάνος Λάμπρου
