Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις οτιδήποτε για τον φρικτό θάνατο της 8χρονης Όλγας στο Κερατσίνι. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να μιλήσεις για τη στάση των υπαλλήλων, οι οποίοι πέρναγαν από δίπλα της και απλώς την προσπερνούσαν. Για τις ώρες που πέρασαν μέχρι να απεγκλωβιστεί, νεκρό πια, το παιδί. Για την προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της διεύθυνσης του εργοστασίου.
Είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις όσα συνέβησαν, όσα δεν έπρεπε να συμβούν.
Το βίντεο, όμως, είναι αποκαλυπτικό και οι λέξεις φτωχές να αποδώσουν τη φρίκη της αδιαφορίας για ένα παιδί, που βρήκε φρικτό θάνατο.
Αλλά όπως ειπώθηκε το παιδί ήταν ρομά, γυφτάκι βρε αδελφέ. Ποιος νοιάζεται; Γιατί να τρέξουν να το σώσουν; Γυφτάκι ήταν, ζητιάνευε στη γειτονιά, μπορεί να ήθελε να κλέψει….
Έτσι κι αλλιώς… περίσσευε! Όπως τόσα άλλα παιδιά, που ζουν χωρίς νερό και ρεύμα, χωρίς την ασφάλεια ενός σπιτιού, ενός ζεστού μαγειρεμένου φαγητού.
Το προσπέρασαν, σαν μια αόρατη φιγούρα, ένα αόρατο πλάσμα, όπως τόσα άλλα, που δεν εγκλωβίζονται σε πόρτα εργοστασίου, αλλά στην πόρτα της αδιαφορίας, του κοινωνικού ρατσισμού και μιας πολιτικής για λίγους και εκλεκτούς.
Το προσπέρασαν γιατί η ζωή δεν μετράει το ίδιο για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα και ας φωνάζουμε εμείς ότι η ζωή μετράει…
Δυστυχώς δεν μετράει…
Η Όλγα, η 8χρονη Όλγα δεν θα τριγυρνάει στο γειτονιά του Κερατσινίου. Δεν θα ξαναζητήσει τη βοήθεια κανενός μας. Δεν θα ενοχλήσει ξανά με την παρουσία της…
Και τώρα ο νοικοκύρης της γειτονιάς, ο νοικοκύρης αυτού του άθλιου κόσμου, μπορεί να κοιμάται ήσυχος.
Ένα γυφτάκι ήταν…. Ένα παιδί λιγότερο.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
