17 Δεκέμβρη 2022, συμπληρώνονται 55 ολόκληρα χρόνια από την ίδρυση της αντιδικτατορικής οργάνωσης “Ρήγας Φεραίος”, μετέπειτα ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και Νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Αν κάποιος με ρώταγε τι σημάδεψε στη ζωή μου, τι επηρέασε την πολιτική μου σκέψη, γενικότερα τη στάση μου, θα έλεγα χωρίς αμφιβολία ότι ήταν ο “Ρήγας”. Όχι ότι δεν έγιναν και τότε λάθη. Ούτε ισχυρίζομαι ότι ήταν όλα καλώς καμωμένα. Ούτε καν ότι δεν υπήρχαν και άλλες νεολαϊστικες αριστερές συλλογικότητες, που συνέβαλαν θετικά στο ανυπάκουο και μαχητικό ρεύμα της μεταπολίτευσης. αλλά εγώ από εκεί πέρασα, εκεί έμεινα και ήταν ένα σχολείο αμφισβήτησης, κριτικής σκέψης, αγωνιστικής διάθεσης. Ήταν η πεποίθηση ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Στον “Ρήγα” εντάχθηκα το 1975, πιτσιρικάς ακόμα. Τότε πήγαινα σε μια κατώτερη τεχνική σχολή για ψυκτικός. Με πολύ άγχος, με μεγάλη αγωνία, έφτασα στα γραφεία της Νέας Ιωνίας (της παντοτινής γειτονιάς μου) και ζήτησα να γίνω μέλος. Είχα φορέσει μπόλικα ρούχα για να γεμίσει το αδύνατο κορμί μου, ψηλοτάκουνα παπούτσια (της μόδας τότε) για να ψηλώσω και φούμο στο πρόσωπό μου για να μην φαίνομαι παιδί, που ασφαλώς ήμουν. Ήθελα πάση θυσία να γίνω μέλος…
Τους είπα ότι έχω διαβάσει, ότι ξέρω τη… γραμμή, ότι είμαι με το σοσιαλισμό με ελευθερία (αυτό ήταν που με είχε συγκινήσει), γέλασαν τα παιδιά που με άκουγαν, τότε δεν κατάλαβα γιατί, μου χάϊδεψαν το κεφάλι και με έστειλαν να πουλήσω “Θούριο” στον ηλεκτρικό της Νέας Ιωνίας. Ύψιστη τιμή. Πούλησα ένα Θούριο, ο πρώτος, ο πιο σημαντικός. Τα γραφεία ήταν στον οδό Τσουρουκτσόγλου.
Στη συνέχεια έγιναν πολλά. Μάχες στα νυχτερινά σχολεία, στα εργοστάσια, ανάδειξη του “προσωπικού” ως μέρος του πολιτικού, οι πολλαπλές αντιθέσεις, τα νέα κοινωνικά κινήματα, η καμπάνια για την κατάργηση της μπλε ποδιάς στα σχολεία, η ψήφος στα 18, η μετονομασία σε ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος (είχα διαφωνήσει, αλλά είχαν δίκιο όσοι και όσες το υποστήριξαν), η διάσπαση και η δημιουργία της Β Πανελλαδικής, αργότερα η διαδήλωση του 1980 με τη δολοφονία Κουμή, Κανελλοπούλου, η σύγκρουση με τα ΜΑΤ και το άγριο ξύλο που φάγαμε, οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις στο χώρο της αριστεράς, ο σοσιαλισμός που θα ήταν δημοκρατικός ή δεν θα υπήρχε ποτέ, η αναβάθμιση και η μετεξέλιξη, η υπεράσπιση του “Κ”, η στάση της πλειοψηφίας του Ρήγα, το… καντηλάκι να ανάβει από μικρότερα μετερίζια, μια ολόκληρη ζωή.
Που μάθαμε όμως να έχουμε πάθος, αλλά να μην κυριαρχεί ο φανατισμός στη σκέψη μας, να είμαστε ριζοσπαστικοί, αλλά όχι λαϊκιστές. Να είμαστε στην όχθη της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα να μιλάμε για την καθολική απελευθέρωση. Να μιλάμε (τότε) για το νέφος και την οικολογία, να βρισκόμαστε έξω από τις φυλακές ανηλίκων, σε καταυλισμούς ρομά, να συνυπάρχουμε με τον κόσμο της ακραίας φτώχειας. Να υπερασπιζόμαστε το δίκιο του εργάτη, αλλά να είμαστε μπροστά και στον αγώνα για την απελευθέρωση της γυναίκας από τη διπλή σκλαβιά, της ανδροκρατίας και του καπιταλισμού. Να ανοίγουμε το φεστιβάλ μας (κόντρα σε Θεούς και δαίμονες) στο ΑΚΟΕ και το Αμφί.
Ο “Ρήγας” δεν ήταν απλώς η οργάνωση της νιότης μας. Ήταν κάτι παραπάνω.
Πάνος Λάμπρου
