Διασχίζοντας τους δρόμους έχουμε δει ανθρώπους, όχι πολλούς, μικρούς ή μεγάλους, με αναπηρικά αμαξίδια. Όμως, τους περισσότερους δεν τους έχουμε δει… Λες και δεν υπάρχουν!
Υπάρχουν και είναι πολλοί, πολλές. Ζουν σε έναν αθέατο κόσμο και έχουν κάτι να πουν…
Όπως χθες στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων “Μηδενική Ανοχή” για την αποϊδρυματοποίηση.
Στο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε μίλησαν, μέσα από κάποιο ίδρυμα, ο Αχμέτ, ο Μάριος, ο Σπύρος και η Ναταλία. Σήμερα είναι ενήλικες. Παραμένουν όμως νέα παιδιά.
Και είχαν κάτι να μας πουν.
Την απορία τους για τον κόσμο έξω από το ίδρυμα, τη λαχτάρα να τον γνωρίσουν. Την επιθυμία τους για ένα Σπίτι, ΣΠΙΤΙ. Για τη λύπη ή το θυμό που δεν μπορούν ή δεν τους αφήνουν να γευτούν απλές, καθημερινές, μικρές απολαύσεις. Για τα ρούχα που δεν είναι δικά τους, αλλά φοράνε από το σορό. Για το φαγητό, που δεν το επιλέγουν. Για το γάλα, που δεν το θέλουν. Για τη συντροφιά, που δεν μπορούν να επιλέξουν. Για την ώρα του ύπνου, που είναι υποχρεωτική. Για τα ερωτηματικά για το μέλλον τους.
Ότι και αν πω δεν μπορεί να αποτυπώσει το συναίσθημα. Αυτό το κάτι που είχαν να μας πουν, θα μπορούσε να είναι ένα μανιφέστο για την ανάγκη αποϊδρυματοποίησης. Μια κραυγή ελευθερίας και ανθρωπιάς. Αυτό το κάτι που έχουν να μας πουν και δυστυχώς δεν το ακούμε γιατί οι περισσότεροι από μας (ας είμαστε ειλικρινείς) ασχολούμαστε με την “υψηλή” πολιτική, με τα “μεγάλα” και ξεχνάμε ότι μεγάλο και σημαντικό είναι ότι αφορά τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
Αντιγράφω από κείμενο της Μηδενικής Ανοχής: “περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, δηλαδή το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ανάπηροι.Στην ΕΕ ο πληθυσμός των αναπήρων ξεπερνά τα 120.000.000 και στην Ελλάδα το 1.000.000. Είναι η πιο ευάλωτη, αόρατη, κοινωνικά απομονωμένη ομάδα, στην οποία δεν αναγνωρίζονται κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές προεκτάσεις, ενώ τα ζητήματα της ερμηνείας, της καταπίεσης και του αποκλεισμού, εκχωρούνται κυρίως στην ιατρική επιστήμη”.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
