Το 30% του πληθυσμού στην Ελλάδα δεν έχει τα ελάχιστα εισοδήματα προς το ζην. Με άλλα λόγια δυσκολεύεται να εξασφαλίσει φαγητό για όλες τις ημέρες της εβδομάδας. και το ποσοστό αυτό θα πήγαινε στον… ουρανό (48%) αν δεν υπήρχαν τα… τρισκατάρατα επιδόματα.
Στις ΗΠΑ, μας ενημερώνει η Όλγα Αθανίτη στην εφημερίδα “Εποχή”, 24 εκατομμύρια νοικοκυριά βρίσκονται στο κατώφλι του υποσιτισμού. Και μαντέψτε, “η πείνα θερίζει πρώτα τους ευάλωτους: μονογονεϊκές οικογένειες με ανήλικα παιδιά, αφροαμερικανούς, γυναίκες, μόνους ηλικιωμένους, ανάπηρους, αυτόχθονες, θύματα έμφυλων διακρίσεων. Αυτούς δηλαδή που οι Ρεμπουμπλικάνοι αποκαλούν βαρίδια για τη χώρα”.
Και η ειρωνεία είναι ότι η πείνα υπάρχει δίπλα στον πλούτο για να αποδειχθεί άλλη μια φορά ότι η δικαιοσύνη είναι ανύπαρκτη. Μπροστά σε ένα βουνό τροφίμων και χλιδής οι φτωχοί και τα παιδιά τους πεινούν. Γιατί, πράγματι, δεν είναι τα τρόφιμα που λείπουν, αλλά τα χρήματα για να τα αγοράσουν….
Μέσα σε αυτό το μεταμοντέρνο νεοφιλελεύθερο τοπίο το “δικαίωμα” καταγράφεται ως εν δυνάμει δυνατότητα. Είσαι ελεύθερος και έχεις δικαίωμα να ψωνίσεις από το σούπερ μάρκετ, εντούτοις δεν έχεις τα χρήματα για να το κάνεις.
Το ίδιο ισχύει για τον ανάπηρο πολίτη. Κανείς δεν του απαγορεύει να βγει από το σπίτι του και να πάει όπου θέλει, αλλά η πόλη έχει χτιστεί αποκλειστικά για μη ανάπηρους, γεμάτη εμπόδια, ύψη και σκαλοπάτια.
Και ο ρομά έχει δικαίωμα βάση της νομοθεσίας να νοικιάσει όποιο σπίτι θέλει, αλλά ελάχιστοι είναι οι ιδιοκτήτες, ακόμα και αν αυτός διαθέτει το ποσό, να του το νοικιάσει.
Και οι τρανς άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη στέγαση, την εκπαίδευση και την εργασία, αλλά η “ελευθερία” τους μένει στα χαρτιά, καθώς ο ρατσισμός και η τρανσφοβία πνίγουν το δικαίωμα.
Συνεπώς, η ελευθερία και το δικαίωμα δεν είναι ουδέτερες λέξεις. Συνδέονται απολύτως με το κοινωνικό και ταξικό ζήτημα. Η ιδεολογική σύγκρουση είναι μπροστά μας όσο θα υπάρχουν ανισότητες και διακρίσεις. Όσο ο καπιταλισμός και η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του θα ουρλιάζει απάνθρωπα.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
