Ας ασχοληθούμε πάλι με…. μη πολιτικά ζητήματα. Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη στην Θεσσαλονίκη από οπαδούς αντίπαλης ομάδας δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, όπως αυτή καταγράφεται στα έδρανα της Βουλής ή στο ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων.
Όπως δεν καταγραφόταν για χρόνια πολλά, στο ίδιο πεδίο, η βία κατά των γυναικών, η βία κατά ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων, οι διακρίσεις και ο κοινωνικός αποκλεισμός των ρομά, των μεταναστών και των προσφύγων, των φυλακισμένων, αλλά και των ανάπηρων πολιτών φυσικά.
Εκτός πολιτικής, καθώς η κυρίαρχη συντηρητική πολιτική εστίαζε τη ματιά της, το δημόσιο λόγο της, τη δράση της, στα λεγόμενα μεγάλα ζητήματα, κυρίως στην οικονομία. Τα άλλα εκτός. Εχθρικά εκτός….
Ισχυρίζομαι ότι η δολοφονία του 19χρονου Άλκη είναι άκρως κοινωνικό και συνεπώς πολιτικό ζήτημα. Γιατί αν η πολιτική αδιαφορήσει για όσα συμβαίνουν δίπλα μας, δεν απαντήσει στη βαναυσότητα και το φανατισμό, θα είναι συνυπεύθυνη, θα είναι αυτή, που εντέλει, θα έχει την κύρια ευθύνη για όσα θα ζήσουμε στη συνέχεια.
Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι η πολιτική δεν έχει μια μορφή, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μονοπρόσωπη. Μιλάω, λοιπόν, από τη σκοπιά της αριστεράς, της ριζοσπαστικής, της ανανεωτικής, της κινηματικής αριστεράς, αυτής, που αντιλαμβάνεται ότι το προσωπικό είναι και πολιτικό, ότι η λεγόμενη οπαδική βία έχει σχέση με συμφέροντα, την παιδεία και την κουλτούρα. Αυτής, που αντιλαμβάνεται ότι ο ρατσισμός, η πατριαρχία, ο σεξισμός, η ομοφοβία\τρανσοφοβία, η ξενοφοβία, η αποθέωση του “κανονικού”, δεν έρχεται ως φυσικό φαινόμενο από τον ουρανό, αλλά είναι αποτέλεσμα πολιτικών πρακτικών, γλώσσας, ιδεών, στερεοτύπων, που ασφαλώς καλλιεργούνται και δηλητηριάζουν συνειδήσεις.
Η αυτοκτονία ενός μικρού παιδιού, που έφτασε σε αυτό το ακραίο σημείο, γιατί δεχόταν κακοποιητικό λόγο για τα “παραπανίσια” κιλά του, δεν είναι εκτός πολιτικής σφαίρας. Η αυτοκτονία ενός παιδιού κάτω από την αφόρητη πίεση της τρανσφοβίας, δεν είναι μη πολιτικό ζήτημα. Οι γυναικοκτονίες θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Οι μαζικές δολοφονίες προσφύγων στη θάλασσα του Αιγαίου -γιατί περί αυτού πρόκειται-, αφορούν αναμφίβολα τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ποιος λέει όχι; Οι δολοφονίες του Νίκου Σαμπάνη και της 8χρονης Όλγας, είναι στην καρδιά του κοινωνικού και πολιτικού ζητήματος, γιατί έχει άμεση σχέση με τις κοινωνικές διακρίσεις και τις ανισότητες, τον απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό.
Αλλά το θέμα, όπως είπα, είναι η ματιά. Πως βλέπεις τον κόσμο και τι θέλεις να αλλάξεις. Και εμείς πρέπει να θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα. Τα βήματά μας σε αυτή την προοπτική, σε αυτόν τον ορίζοντα. Στον ορίζοντα της καθολική κοινωνικής απελευθέρωσης.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
