Δεν κρύβω ότι είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Από μικρός είχα τρέλα με την μπαλίτσα και τον Ολυμπιακό. Και κάθε φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής της ομάδας άλλαζε φανέλα και πήγαινε στο βασικό μας αντίπαλο ένιωθα θλίψη. Πως να δεχτείς ότι ο Γιώργος Δεληκάρης πήγε στον Παναθηναϊκό; Ο Γαλάκος; Ο Βαμβακούλας; και άλλοι.
Όμως καταλάβαινα πως το ποδόσφαιρο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν ήταν μόνο συναίσθημα (αν υπήρχε), αλλά και επαγγελματική προοπτική, εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Και κάπως έτσι, παρά τη στεναχώρια μου, ηρεμούσα. Θα μου πείτε τώρα τι κάθεσαι και μας λες.
Είναι γιατί σιχαίνομαι την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Γιατί οι μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο -και μάλιστα κάθε λίγο και λιγάκι- δεν μπορεί να ερμηνευτεί με βάση τις ιδέες, το όραμα, την πολιτική πρόταση. Με άλλα έχει να κάνει, διαφορετικά πρέπει να ερμηνευτεί. Και η ερμηνεία δεν είναι κολακευτική….
Ο Γ, Κύρτσος ήταν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΛΑΟΣ (ναι του Γ. Καρατζαφέρη και των άλλων ακροδεξιών παιδιών), αν θυμάμαι καλά στο πρόσφατο 2012. Όταν αυτό του τελείωσε, βρήκε τον τρόπο να μετακομίσει στη Νέα Δημοκρατία και να γίνει ευρωβουλευτής.
Δικαίωμα, όπως δικαίωμα μας είναι να πούμε ότι από τη σκοπιά των ιδεών της Αριστεράς, η διαγραφή του Γ. Κύρτσου από τη Νέα Δημοκρατία, μας αφήνει παγερά αδιάφορους και αδιάφορες. Στο καλό να πάει και ας μην μας γράφει.
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
