Θυμάμαι χρόνια πριν, πολλά χρόνια… Θυμάμαι τη Νέα Κίο, τους ροπαλοφόρους στις εισόδους της πόλης για να μην μπουν οι εχθροί, δηλαδή οι ρομά και τα παιδιά τους στην πόλη. Θυμάμαι τα απειλητικά μηνύματα για τους κακούς Αθηναίους που έρχονται για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο “γυφταριό”. Θυμάμαι, όταν φτάσαμε, τις μαύρες σημαίες, το μπλόκο στις εισόδους και μπροστά από το δημαρχείο. Θυμάμαι την ανατριχιαστική συζήτηση με τις “αρχές”, τα ρόπαλα και τα κουμπούρια…
Θυμάμαι όταν βγήκαμε από το δημαρχείο της όμορφης αυτής πόλης, τον κόσμο, τα άγρια βλέμματα, τις ροχάλες, τις κατάρες, τις μπουνιές, το ξύλο…. Θυμάμαι τον φίλο μου τον Νίκο Σερβετά να επιχειρεί να με προστατεύσει, να βρίσκομαι στον αέρα από το μένος….
Θυμάμαι, κυρίως, την επίθεση των “λευκών”, που έγινε αμέσως μετά στους καταυλισμούς των ρομά, τον εμπρησμό σκηνών, τον τρόμο των ανθρώπων, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά… Μίσος, ρατσισμός, απανθρωπιά….
Πέρασαν τα χρόνια και οι καταυλισμοί είναι ακόμα εκεί, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς την αναγκαία συνύπαρξη. Μπαλαμοί και ρομά δύο παράλληλες πορείες γεμάτες προκατάληψη.
Αργότερα στον καταυλισμό στην Μυτιλήνη δίπλα στη χωματερή, στον Ασπρόπυργο, στα Λιόσα, στο Ζεφύρι, στον Πύργο Ηλείας. Και λίγο καιρό πριν η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη από σαράντα περίπου σφαίρες αστυνομικών, η επίσκεψή μας στο τέλος του πουθενά στη περιοχή “Σοφό”, οι εικόνες των μικρών παιδιών, τα χαμόγελα και η θλίψη, η οργή, η καλοσύνη, όλα μαζί.
Και μετά η δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, πάλι από σφαίρα αστυνομικών. Η μικρή Όλγα, το εργοστάσιο του τρόμου, η εγκατάλειψη, η πείνα, οι ανισότητες σε όλο της το τραγικό μεγαλείο.
Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα ρομά. Ημέρα υπερηφάνειας και αναστοχασμού. Και ας σκεφτούμε ο καθένας και η καθεμία χωριστά αν κάναμε ότι έπρεπε, αν γίναμε έστω και λίγο “γυφταριό”, αν νιώσαμε την απελπισία, τον απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό, αν τα τείχη που φτιάχτηκαν τα γκρεμίσαμε, αν δημιουργήσαμε ρωγμές στη αθλιότητα. Αν…
Σήμερα, δυστυχώς, δεν είμαστε όλοι γύφτοι!
Πάνος Λάμπρου
Ανάρτησή του στο Facebook
