Έχει πολλές σάπιες πλευρές το πλέγμα εξουσίας στην Ελλάδα. Αυτή όμως που το τελευταίο διάστημα καθίσταται πολύ συχνά εξοργιστική, και μάλιστα με τον πιο εμφατικό τρόπο, αφορά το δικαστικό σύστημα. Παρόλο που μπορεί να πει κανείς–χωρίς καθόλου να πρέπει ισχύει κάτι τέτοιο σε ένα κράτος δικαίου– ότι η «αυστηρή» (για να είμαι κόσμιος) αντιμετώπιση κατηγορουμένων από τον αντιεξουσιαστικό χώρο έχει και κάποια λογική. Πολίτες που θέλουν να καταργήσουν την υπάρχουσα αστική τάξη πραγμάτων, σε ένα πολιτικό πλαίσιο που επιβάλλει το δόγμα του νόμου και της τάξης, είθισται να αντιμετωπίζονται ως εσωτερικοί εχθροί.*
Η περίπτωση όμως της Ηριάννας είναι πέρα από αυτά, είναι κάτι περισσότερο από εξοργιστική, φτάνει να καταπατά την ουσία της ανθρώπινης υπόστασης στον υπέρτατο και πλέον κρίσιμο βαθμό. Η Ηριάννα Β. Λ. καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκιση επειδή είχε σχέση με έναν άνθρωπο που είχε σχέση με έναν άλλον άνθρωπο που μάλλον ανήκε στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς!
Όπως ακριβώς το διαβάζετε.
Η ίδια λέει σε επιστολή της στην ΕφΣΥΝ πως: «Η απλή αναφορά ονομάτων αγαπημένων μου προσώπων –τα οποία ουδεμία σχέση είχαν με τη συγκεκριμένη δικογραφία, με εκτός νόμου πράξεις ή με οποιαδήποτε μορφή βίας– χρησιμοποιήθηκαν ως “επιχειρήματα” υπέρ της καταδικαστικής απόφασης που πάρθηκε σε βάρος μου».
Το μόνο αποδεικτικό στοιχείο για την υπόθεσή της είναι ότι βρέθηκε «μερικό γενετικό υλικό» σε γεμιστήρα που δεν ήταν προσαρμοσμένος σε όπλο. Ο γεμιστήρας ήταν από τα ευρήματα που βρέθηκαν στην Πολυτεχνειούπολη το Νοέμβριο του 2011.
Τι θα πει όμως «μερικό γενετικό υλικό»; Θα πει τίποτα. Θα πει πως σε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου βρέθηκε και πάλι «μερικό γενετικό υλικό», οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν μιας και δεν μπορούσε να θεμελιωθεί κατηγορία με αυτό. Οι περιπτώσεις του Συμεών Σεϊσίδη και των Αργύρη Ντάλιου και Νίκου Ρωμανού είναι ενδεικτικές. Όμως η Ηριάννα μόνο και μόνο με το μερικό υλικό καταδικάστηκε. Ούτε μάρτυρες, ούτε τίποτα. Όπως πολύ αναλυτικά περιγράφεται στην εφημερίδα Κόντρα, όταν επιστήμονες ρωτήθηκαν γιατί χαρακτηρίζουν αδόκιμο τον όρο «μερικό γενετικό προφίλ» απάντησαν πως “ταύτιση του γενετικού προφίλ ενός ατόμου και του γενετικού προφίλ ενός πειστηρίου υπάρχει μόνο όταν ταυτίζονται και οι 16 γενετικοί τόποι και όλα τα αλληλόμορφα”.
Διαβάζουμε από το ρεπορτάζ της Κατερίνας Κατή στην documentonews.gr: «για την κατηγορία που της αποδίδεται» η υπεράσπιση «προσκόμισε τεχνική έκθεση του διορισμένου πραγματογνώμονα Γεώργιου Φιτσιάλου, διδάκτορα Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής του Πανεπιστημίου Nice Sophia Antipolis της Γαλλίας, γενικού διευθυντή του Ευρωπαϊκού Κέντρου Γενετικής και Ταυτοποίησης DNA, ο οποίος ειδικεύεται στην ανάλυση/ταυτοποίηση DNA (εγκληματικές έρευνες, αστικές υποθέσεις) και συμπεριλαμβάνεται στους καταλόγους πραγματογνωμόνων των ελληνικών δικαστηρίων, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει ταυτοποίησή της με το επίμαχο μερικό γενετικό προφίλ. O πραγματογνώμονας επισημαίνει στην έκθεσή του ότι σημειώθηκαν «τραγικά λάθη, σοβαρές ελλείψεις και σημαντικές αποκλίσεις από τους κανόνες που έχει θεσπίσει η διεθνής επιστημονική κοινότητα για την ανάλυση DNA δειγμάτων εγκληματολογικού χαρακτήρα. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε χαρακτηρίζεται ως υλικό χαμηλής ποσότητας και ποιότητας, καθώς βρίσκεται κάτω από το όριο των 200pg/αντίδραση και κατά τη γενετική ανάλυση απέδωσε ένα μη πλήρες (μερικό) και κακής ποιότητας γενετικό προφίλ… Κι ακόμη στη στατιστική ανάλυση δεν συμπεριελήφθη όλο το προφίλ, αλλά μόνο όσοι γενετικοί δείκτες ήταν πλήρως συμβατοί με το γενετικό προφίλ της κατηγορουμένης, ενώ οι υπόλοιποι αγνοήθηκαν, καθώς, αν είχαν συμπεριληφθεί, η κατηγορούμενη θα είχε αποκλειστεί ως δότρια του γενετικού υλικού».
Ο συνήγορος της Θεόδωρος Μαντάς δήλωσε στην Documentonews.gr για την επίμαχη απόφαση : «Για πρώτη φορά, μετά από 30 χρόνια πορείας στο χώρο της Δικαιοσύνης, αντιμετωπίσαμε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Με συνολική ποινή καθείρξεως 13 ετών, στο πλαίσιο μίας ακατανόητης απόφασης, χωρίς την αναγνώριση ελαφρυντικού, ακόμα και στην περίπτωση που μιλάμε για μία υποψήφια Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, η 29χρονη κατηγορουμένη οδηγείται αυτή την ώρα στη φυλακή[…]».
«Το πανηγύρι των τρελών». Έτσι χαρακτήρισε η ίδια η πληττόμενη σε επιστολή της στην Εφημερίδα των Συντακτών την υπόθεσή της, μάλλον δείχνοντας πως τρελοί είναι οι δικαστές της. Και είναι πράγματι έτσι φαίνονται, παρανοϊκοί. Στερούν από μια νέα συμπολίτη μας το δικαίωμα στη μόρφωση και τη ζωή επειδή κάνει «κακές παρέες», χωρίς επαρκείς αποδείξεις, μόνο και μόνο για να εφαρμοστεί το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Διότι, σε αυτό το σχήμα σκέψης εντάσσεται επίσης και η άποψη πως τα Εξάρχεια είναι άντρο ανομίας, άβατο, και αυτό διαπερνά –δυστυχώς– οριζόντια την πολιτική τάξη. Διότι οι καταλήψεις που επαναδιεκδικούν τον δημόσιο χώρο ενάντια στο κέρδος και υπέρ των τοπικών κοινωνιών είναι μιάσματα, στίγματα βρωμιάς στο χώρο της πόλης. Διότι πρέπει να την πληρώσει κάποια -έστω άδικα- για παραδειγματισμό.
Το ισοζύγιο κυριαρχίας αυτής αφήγησης χρειάζεται να αλλάξει. Η θεωρία των δυο άκρων και η επανεπινόηση της υπευθυνότητας έναντι του λαϊκισμού είναι μόνο οι δυο πιο ραφιναρισμένες εκδοχές της. Στις πιο χυδαίες της εκφάνσεις, υλοποιείται με εισβολή ή απειλή εισβολής σε καταλήψεις προσφύγων (όπως το εμβληματικό City Plaza) ή με τη μόνιμη επωδό του γιού του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πως «θα καθαρίσει τα Εξάρχεια». Και το πρόβλημα δεν είναι από μόνο του αυτό. Πάντα θα υπάρχει κάποιος χρήσιμος ηλίθιος Καλύβας να πιστεύει για παράδειγμα πως η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου μας πάει πίσω.
Η ιστορία της Ηριάννας δεν διαφέρει σε γελοιότητα από εκείνες του φοιτητή με τα πράσινα σταράκια ή του Μάριου Ζέρβα. Το πρόβλημα είναι ότι καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλακή για κάτι που δεν έγινε, είναι κάποια που δεν το έκανε, σε ένα μέρος που δεν ήταν, για μια ιδέα που δεν πίστευε, από ανθρώπους που δεν γνώριζε.
Και επιπλέον. Όσο γίνεται viral η συστημική εξαλλοσύνη αυτής της αφήγησης, αυτής της καφρίλας, τόσο θα μειώνεται η επικράτεια των δημοκρατικών κατακτήσεων. Ο «νόμος και η τάξη», αφού στρεβλώνει τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία, γεννά και τους όρους αναπαραγωγής της ανελευθερίας και της κατάστασης εξαίρεσης, κυρίως στις συνειδήσεις των πολλών. Κι αυτό το τελευταίο είναι ανεπίτρεπτο ή πρέπει να καταστεί ανεπίτρεπτο κόντρα σε όλους τους θιασώτες του. Κι είναι δουλειά δική μας, δουλειά για ένα «εμείς» ευρύ, ευρύτερο από ποτέ.
*δε συμμερίζομαι φυσικά το συλλογισμό
Ο Βασίλης Ρόγγας είναι υποψήφιος διδάκτορας Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
