Στη Γάζα εκτυλίσσεται μια από τις πιο βάναυσες ανθρωπιστικές τραγωδίες του 21ου αιώνα. Η συνεχιζόμενη πολεμική επίθεση του Ισραήλ έχει στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 53.573 Παλαιστίνιους, ενώ άλλοι 121.688 έχουν τραυματιστεί, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών έχει αναθεωρηθεί σε πάνω από 61.700, καθώς χιλιάδες αγνοούμενοι κάτω από τα ερείπια θεωρούνται νεκροί. Ολόκληρες οικογένειες έχουν αφανιστεί. Κατεστραμμένα νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δημοσιογραφικά πρακτορεία και σχολεία. Ο λιμός χρησιμοποιείται ως πολεμικό όπλο ενώ η ανθρωπιστική βοήθεια εμποδίζεται συστηματικά στα σύνορα, υπό αυστηρό στρατιωτικό έλεγχο. Αυτή δεν είναι απλώς μια ανθρωπιστική κρίση – είναι μια συντελούμενη γενοκτονία.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε τη σιωπή. Μια σιωπή που δεν είναι ουδέτερη, αλλά βαθιά πολιτική. Αντί να σταθεί στο πλευρό του διεθνούς δικαίου, η Ελλάδα προτίμησε να προστατεύσει τις «στρατηγικές της σχέσεις» με το Ισραήλ. Η λεγόμενη πολιτική των ίσων αποστάσεων, που υιοθετήθηκε από την αρχή των βομβαρδισμών, αποδείχθηκε ανεπαρκής. Δεν κάλυψε, ούτε μπορεί να καλύψει, την ηθική αποτυχία μιας κυβέρνησης που παρακολουθεί αδρανής την εξόντωση ενός λαού.
Οι επίσημες τοποθετήσεις περιορίζονται σε φράσεις όπως «ανησυχούμε», «παρακολουθούμε», «επιδιώκουμε αποκλιμάκωση». Πουθενά δεν ακούγεται η λέξη «έγκλημα». Πουθενά δεν κατονομάζεται ο θύτης. Κι όμως, όταν νοσοκομεία ισοπεδώνονται και ασθενοφόρα στοχοποιούνται, δεν μιλάμε πια για διένεξη, μιλάμε για εξολόθρευση. Η Ελλάδα, χώρα με ιστορική εμπειρία προσφυγιάς και κατοχής, όφειλε να έχει φωνή. Όμως σιωπά.
Η πολιτική σκοπιμότητα τοποθετήθηκε πάνω από την ηθική ευθύνη. Σε ένα σκηνικό όπου ακόμη και κράτη-σύμμαχοι του Ισραήλ ζητούν κατάπαυση του πυρός, η Ελλάδα κρατά προσεκτικά χαμηλό προφίλ. Ούτε κυρώσεις ούτε καταδίκες ούτε διεθνείς πρωτοβουλίες για εκεχειρία. Κανένα πολιτικό κόστος δεν αναλαμβάνεται. Η ανθρώπινη ζωή γίνεται διαπραγματευτικό χαρτί.
Προς επίρρωση των παραπάνω, η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις 10 χώρες –μαζί με την Κύπρο– που απέρριψαν την πρόταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επανεξετάσει τη Συμφωνία Σύνδεσης με το Ισραήλ. Αρνήθηκε να συνυπογράψει την κοινή δήλωση 23 κρατών που καλούσαν το Ισραήλ να σταματήσει τον λιμό και τον πόλεμο κατά των αμάχων. Αυτές δεν είναι απλώς παραλείψεις – είναι ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές. Επιλογές συνενοχής.
Ωστόσο, η κοινωνία δεν σιωπά. Σε όλη την Ελλάδα, πολίτες, φοιτητές, καλλιτέχνες, σύλλογοι και κοινότητες κινητοποιούνται. Συγκεντρώσεις, πορείες, δράσεις αλληλεγγύης. Ο λαός αρνείται να αποδεχτεί τη γενοκτονία ως «γεωπολιτική αναγκαιότητα». Εκεί που η πολιτεία αποτυγχάνει, η κοινωνία δείχνει πως υπάρχει ακόμη ηθική πυξίδα.
Η στάση της Ελλάδας δεν είναι απλώς απογοητευτική. Είναι ιστορικά επικίνδυνη. Διότι σε περιόδους μαζικού εγκλήματος, η αδράνεια δεν είναι ουδετερότητα – είναι συνενοχή. Και η Ιστορία έχει ήδη ξεκινήσει να γράφει: ποιοι σιώπησαν, ποιοι κρύφτηκαν πίσω από «ισορροπίες» και ποιοι τόλμησαν να πουν την αλήθεια.
