Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η συνεργασία με τον εχθρό θεωρήθηκε ευδόκιμος υπηρεσία και ανταμείφθηκε με προαγωγές και τιμητικές συντάξεις. Σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, τέτοιου είδους αναλύσεις δεν θα υπήρχαν πουθενά, εκτός από τις ναζιστικές πατσαβούρες.
«Το να καταδικάσουμε ή να επιβραβεύσουμε τις πράξεις των ιστορικών υποκειμένων, συλλογικών ή ατομικών, είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να τις ερμηνεύσουμε, γιατί αυτό απαιτεί μια σύνθετη νοητική διαδικασία, μακριά από απλουστευτικές αναγνώσεις της Ιστορίας. Στην περίπτωση των ταγμάτων ασφαλείας, βαρύνουσα σημασία έχει το γεγονός του εξοπλισμού τους από τους Γερμανούς και η συμμετοχή τους σε κοινές επιχειρήσεις. Όμως, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ή να υποτιμήσουμε την αγωνία τους για το μέλλον της Ελλάδας, χωρίς βέβαια να συμψηφίσουμε συμπεριφορές. Και κυρίως δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι σχεδόν όλοι τους είχαν γνωρίσει τη βία του ΕΛΑΣ και δεν είχαν άλλη επιλογή για την επιβίωσή τους. Δεν δικαιολογώ, αιτιολογώ…».
Αυτά γράφει o «Φιλελεύθερος», σε ένα τίμιο, δισέλιδο, ντελίριο ιστορικού αναθεωρητισμού. Ναι, τα τάγματα ασφαλείας συγκροτήθηκαν και εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς. Ναι, συμμετείχαν σε κοινές επιχειρήσεις μαζί τους. Ναι, ανέλαβαν επιχειρήσεις εναντίον αμάχων Ελλήνων σε συνοικίες της Αθήνας και χωριά (αυτό, όμως, δεν το αναφέρει). «Αλλά».
Από αυτό το «αλλά» ξεκινάει το πραγματικό ξέπλυμα: Δεν ήταν φιλοναζί, αλλά αντικομμουνιστές, με ρίζες στον βενιζελισμό… Ήταν μαζικό φαινόμενο με πολλές ερμηνείες… Δεν ήταν ακριβώς το ίδιο με τους γερμανοντυμένους του Πούλου και της ΠΑΟ… Τα στελέχωσαν τίμιοι Έλληνες αξιωματικοί που είχαν πολεμήσει τις δυνάμεις του Άξονα και μετά κυνηγήθηκαν από τον ΕΛΑΣ… Τα χωριά ζήτησαν την προστασία τους για να γλιτώσουν από την υπερφορολόγηση (sic) και τα λαϊκά δικαστήρια του ΕΑΜ… Φανερώνουν «την ικανότητα του συντηρητικού χώρου να κινητοποιεί αυθόρμητα χιλιάδες ανθρώπους συντηρητικών στρωμάτων γύρω από τα σύμβολα και τις ιδέες που εκπροσωπούν αυτό τον χώρο». Ή «να τους συσπειρώνει μαζικά ενάντια στα σύμβολα που αισθάνονται ότι απειλούν το εθνικό συμφέρον…». Αλλά, προσέξτε: δεν «δικαιολογεί» ο αρθρογράφος του Φιλελεύθερου. «Αιτιολογεί»…
Ο ιστορικός αναθεωρητισμός είναι ένα πονηρό εργαλείο. Πρώτον, έχει τη μορφή ευγενών ακαδημαϊκού χαρακτήρα πονημάτων, ανοιχτών στον διάλογο και τη διαφορετική άποψη. Αν μπεις σε διάλογο με τον ιστορικό αναθεωρητισμό, τον νομιμοποιείς. Ο Ίρβινγκ αμφισβήτησε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων ισχυριζόμενος πως το εμβαδόν των φούρνων του Άουσβιτς δεν δικαιολογεί τον εικαζόμενο αριθμό των θυμάτων. Αν ανοίξεις κουβέντα για το ιστορικά ακριβές εμβαδόν των φούρνων, το ζήτημα έχει τελειώσει. Το Ολοκαύτωμα σχετικοποιείται.
Το δεύτερο που κάνει ο ιστορικός αναθεωρητισμός είναι να δικαιολογεί «αιτιολογώντας». Αναζητώντας ευγενικά και τίμια κίνητρα, μπορείς τελικά να απολογηθείς για τα πάντα: για το Ολοκαύτωμα, τα μαζικά εγκλήματα των Βέλγων στο Κογκό, τον Πολ Ποτ, την εξόντωση των Ινδιάνων από τους Ισπανούς, τα πιο αδιανόητα εγκλήματα στον κόσμο. Με όπλο πάντοτε την κριτική σκέψη. Χωρίς καφρίλες και γλώσσα σκύλου, όπως θα το έκαναν τα έντυπα της Χρυσής Αυγής. Δημοκρατικά και «φιλελεύθερα».
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου η συνεργασία με τον εχθρό θεωρήθηκε ευδόκιμος υπηρεσία και ανταμείφθηκε με προαγωγές και τιμητικές συντάξεις. Σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία ή η Ιταλία, τέτοιου είδους αναλύσεις δεν θα υπήρχαν πουθενά, εκτός από τις ναζιστικές πατσαβούρες. Εδώ όμως, για κάποιους αρρωστημένους, προέχει η ανάγκη να χτυπηθεί η «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς». Και στον πόλεμο αυτό όλοι έχουν μια θέση. Από τον Μίλτον Φρίντμαν μέχρι τους γερμανοτσολιάδες.
Η απάντηση σε τέτοια εμέσματα δεν μπορεί να δοθεί από το πεδίο της Ιστορίας ή της πολιτικής. Είναι αντικείμενο της ψυχανάλυσης και της ψυχοθεραπείας. Ωστόσο, δεν μπορεί να μην επισημάνει κάποιος την «πονηριά» του «Φιλελεύθερου» να εικονογραφήσει αυτές τις αθλιότητες με ένα χαρακτικό του Τάσου για τη σφαγή των αναπήρων από τους τσολιάδες το 1943. Καθώς επίσης και να το σερβίρει με τον απολύτως παραπλανητικό τίτλο «Τα εγκλήματα των ταγμάτων ασφαλείας». Ώστε να έχει μούτρα να τον παρουσιάσει στο πρωτοσέλιδό του. Ούτε για φτύσιμο…
Άγγελος Τσέκερης
Πηγή: Η Αυγή
