Τα διαβάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα. Τα ακούμε σε τηλεοπτικές εκπομπές. Ακόμη και διά στόματος υπουργού, του Μάκη Βορίδη. Αλλά σήμερα το άκουσα από το διπλανό τραπέζι της καφετέριας, και είναι διαφορετικό το συναίσθημα της ανατριχίλας όταν μπροστά σου έχεις κανονικούς ανθρώπους, καθημερινούς και ολοζώντανους, με εικόνα και φωνή. Όχι προφίλ στο Facebook.
Εξηγούσε μια κυρία στην παρέα της πώς γίνεται ο χημικός ευνουχισμός. Είχε προηγηθεί αυτό το κάπως θεατρινίστικο, κατά τα γούστα μου, ανάθεμα: πώς το κάνουν αυτό το πράγμα σε μικρά παιδιά!
Ηταν ήδη ανώτεροι ως είδος επειδή δεν μπορούσαν να το διανοηθούν. Η κοινωνία είναι τόσο φρικτή, που το ξένο αίμα μάς ανακουφίζει, μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα. Ότι, κοίτα, εμείς τουλάχιστον δεν σκοτώσαμε τα παιδιά μας, ούτε κακοποιηθήκαμε, ούτε βιάσαμε. Ούτε μας δολοφόνησαν οι άντρες. Έχουμε ηθικό πλεονέκτημα.
Τόσο μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα, μέσα στη μιζέρια της πραγματικότητας, τη φτώχεια μας και την αβεβαιότητα, που μας κάνει να έχουμε την ανάγκη να γίνουμε βάρβαροι. Να εξοντώσουμε. Να τιμωρήσουμε. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, οι άλλοι όχι. Δεν είμαστε τυχεροί ή τυχερές, είμαστε απλώς καλύτεροι. Ανώτεροι ως είδος.
Ετσι ξεχνάμε. Βαφτίζουμε «πολιτική ορθότητα» τη δικαιοσύνη. Τέλος η πολιτική ορθότητα! Θα γίνουμε όλοι κτήνη!
Θα είμαστε ο νόμος!
Το συλλογικό θυμικό!
Θα διαπομπεύουμε, θα ευνουχίζουμε, θα ζητάμε θανατικές ποινές!
Και στο τέλος δεν θα έχει απομείνει τίποτε, πάρα μόνο κουφάρια και όρνεα. Σαφώς ανώτερα ως είδος όμως.
Όλγα Στέφου
