Πού κατατάσσει άραγε ένας/μία μαρξιστής/στρια το ζήτημα των υποκλοπών, στην πρωτεύουσα ή στις δευτερεύουσες αντιθέσεις; Θεωρείται πρόβλημα της βάσης ή της υπερδομής; Αποτελεί στοιχείο της σήψης του συστήματος ή, απλώς, συστημικό ιδιοσυστατικό, χωρίς το οποίο το καπιταλιστικό σύστημα δεν υφίσταται; Καταδεικνύει την παρακμή ή την ίδια την ουσία της αστικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που, αντί να περιορίζει, τελευταίως όλο και βαθαίνει το κοινωνικό χάσμα;
Διότι αν θεωρήσουμε πως η παρακολούθηση πολιτικών και άλλων προσώπων είναι ένα ζήτημα που αφορά μοναχά τους “κακούς λύκους” των αστών πολιτικών, μάλλον πλανώμεθα. Όπως πλανώμεθα επίσης και αν θεωρήσουμε πως η δημοκρατία είναι, γενικώς και αορίστως, μια υπόθεση του εποικοδομήματος, ξεκομμένη από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις που διαμορφώνονται στη βάση.
Και καθώς αποτελεί μάλλον κοινή παραδοχή πως το σύγχρονο κράτος λειτουργεί ως εντεταλμένος εκπρόσωπος των μεγάλων συμφερόντων -σώζει, ας πούμε, τράπεζες κ.λπ.-, η ιστορία δείχνει πως τούτο το κράτος λειτουργεί ερήμην των εκλεγμένων κυβερνήσεων. Αλήστου μνήμης η υπόθεση των υποκλοπών επί κυβερνήσεως Καραμανλή, όταν οι τότε υπουργοί Επικρατείας, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης (Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Αν. Παπαληγούρας) αποκάλυπταν, από μόνοι τους και δίχως να τους το ζητήσει κανείς, όργιο τηλεφωνικών παρακολουθήσεων μέσω της Vodafon, δείχνοντας με υπαινιγμούς ως υπαίτιο την αμερικανική πρεσβεία. Σημειωτέον, ανάμεσα σε υπουργούς, πολιτικά στελέχη, συνδικαλιστές, παρακολουθούνταν και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Η υπόθεση έκλεισε άρον άρον, με πιέσεις, όπως λένε οι κακές γλώσσες, made in USA, αφήνοντας ανεξιχνίαστο τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου -υπόθεση Τσαλικίδη.
Όμως, όσες περισσότερες διασυνδέσεις έχει μια κυβέρνηση με το βαθύ κράτος των διακρατικών διαπλεκόμενων συμφερόντων, τόσο περισσότερο εκμεταλλεύεται τα μέσα που αυτό του παρέχει. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, πως ο νυν, επίσης δεξιός πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, μετέφερε στο πρόσωπό του όλες τις αρμοδιότητες της ΕΥΠ, όπως, για παρόμοιους λόγους, και της ΕΡΤ. Διότι στα παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα στην υπερδομή μπορεί, μαζί με τα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, να μετέχουν και πολιτικοί. Αναλόγως, πάντοτε, του βαθμού του κυνισμού τους, ενός κυνισμού ο οποίος συνοδεύει κάθε πολιτική τους πράξη.
Οπότε, καθώς συζητιέται καθημερινώς πώς η ΕΥΠ του Μητσοτάκη παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη, τέθηκε σε διαβούλευση σχέδιο νόμου του υπ. Οικονομικών που καταργεί τις ΔΕΚΟ, κανονικοποιεί τις απευθείας αναθέσεις, καταργεί διατάξεις που ορίζουν τις διαδικασίες προσλήψεων προσωπικού και τη διαδικασία των συλλογικών συμβάσεων, καταργεί τη μονιμότητα των υπαλλήλων των δημόσιων επιχειρήσεων (Η Αυγή, 23/8/22, Κ. Πουλακίδας). Εν τω μεταξύ, έχουν κοπεί τα αναλώσιμα για τους διαβητικούς ενώ άριστοι ιδιώτες αλώνουν τα δημόσια νοσοκομεία στην καθαριότητα και αλλού. Ο ταξικός πόλεμος είναι εδώ, γερά με τσαμπουκά, όπως θα έλεγε και ο κυρίαρχος λαός: η αντικατάσταση των τελευταίων υπολειμμάτων του κράτους από τους περιώνυμους εκλεκτούς δείχνει το ζόφο των δεξιών πολιτικών, των οποίων οι υποκλοπές είναι, απλώς, η απόληξη.
Όταν μάλιστα αποτελούν ένα ωραιότατο άλλοθι, ας πούμε, διαζυγίου ενός εταίρου που θέλει να πάρει αποστάσεις και από τον πρώην του αλλά και από ορισμένους, ακροκεντρώους, της οικογενείας του, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα σκάνδαλο. Βλέπουμε, μπροστά στα μάτια μας, το σκανδαλώδες ενός συστήματος όπου η υπερδομή (πολιτικά και νομικά συστήματα, ιδέες, πολιτισμός κ.ο.κ,) υπάρχει για να νομιμοποιεί τη βάση, τις σχέσεις δηλαδή εξουσίας κι εκμετάλλευσης.
Καλές, λοιπόν, οι αντιδράσεις για τη διολίσθηση της δημοκρατίας, καλές κι οι ευαισθησίες της Εσπερίας, καλές κι οι αποστάσεις του Ανδρουλάκη από τη δεξιά, αλλά ας μην χάνεται ο στόχος. Που για μια/έναν αριστερή/ό δεν μπορεί παρά να είναι η κατάδειξη της σωστής πλευράς της ιστορίας, πλευράς στην οποία δεν τοποθετήθηκαν την ώρα που έπρεπε εκείν@ που σήμερα αποτελούν θύματα των συστημικών πολιτικών.
Κατέ Καζάντη
